Pages

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Once Upon A Time: «Μικρές ιστορίες χαραγμένες πάνω μας...»




Καλησπέρα, καλησπέρα... Μαζί για ακόμη μια Παρασκευή κατά πολύ διαφορετική από τις άλλες. Διαφορετική γιατί σήμερα ο αέρας από το παράθυρό μου, μύριζε καλοσύνη και εμπιστοσύνη. Ξέρεις, εκεί έξω πιστεύω, όσο απίθανο και να ακούγεται, ότι υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει καλοσύνη και χαμόγελα μετά από τις βραδινές προσευχές μικρών, άλλα και μεγάλων παιδιών. Εμπιστοσύνη από την άλλη γιατί χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχε η αγάπη και δεν θα υπήρχαν αυτά που ο καθένας μας νιώθει μέσα στην καρδιά του. Καλό ταξίδι στην αγάπη και στο διαφορετικό λοιπόν σου εύχομαι περίεργε  ταξιδιώτη. 



 «Μικρές ιστορίες χαραγμένες πάνω μας...» 


      Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο νομίζω από ένα γλυκό, αληθινό χαμόγελο το πρωί από κάποιον που αγαπάς πραγματικά. Δώσε εσύ για ακόμη μια φορά το όνομα του προσώπου που ξέρεις ότι θα είναι πάντα εκεί για εσένα. Και αμέσως μετά κάντο εικόνα να δεις πως θα χαμογελάσεις και θα νοιώσεις ζεστασιά και μια γλυκιά ανατριχίλα να κατακλύζει όλο το σώμα σου. 
       Συχνά περπατώ με ένα μικρό κιτρινωπό αγαπημένο σημειωματάριο στον δρόμο και ύστερα στέκοντας σε έναν βράχο δίπλα στην θάλασσα γράφω σκέψεις. Μετά απλά περπατάω χωρίς να με νοιάζει το πού θα πάω, αυτό με κάνει εκείνη την στιγμή χαρούμενο και αυτό κάνω. Ξέρεις, η συνήθειά μου από μικρό παιδί όταν περπατάω είναι να παρατηρώ τις αφελείς, νευρικές κινήσεις και τις γραμμές από τα πρόσωπα των περαστικών. Που και που κοιτάω και τα μάτια τους, όταν προλαβαίνω δηλαδή γιατί όλοι τους είναι τόσο βιαστικοί! Χωρίς λόγο και αιτία απλά βιάζονται. Θυμάμαι, μια φορά είχα ρωτήσει κάποιον κύριο «Γιατί τρέχετε έτσι γρήγορα;» και η απάντηση του με έκανε να καταλάβω πολλά. Μου είπε λοιπόν «Τρέχω, γιατί δεν θα προλάβω την εφορία, την ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, τα φροντιστήρια...δεν έχω χρόνο μπλα, μπλα , μπλα...», Από αυτήν την απάντηση λοιπόν κατάλαβα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι εκεί έξω τρέχουν “σταματημένοι”. Χάνουν τις μικρές στιγμές και θέλουν μεγαλεία και όνειρα από άμμο. 
     Την επόμενη φόρα που θα βγείς έξω, αν θέλεις παρατήρησε τα μάτια και τις γραμμές των προσώπων από τους περαστικούς και θα δεις ότι κρύβουνε μια μοναδική ιστορία το κάθε ένα ξεχωριστά ή κάποιες φορές πρέπει να ενωθούν οι γραμμές από δυο πρόσωπα να σου “μιλήσουν” για αυτήν την ιστορία. 
       Πότε η ιστορία είναι ευχάριστη και γεμάτη χαρά και πότε είναι γεμάτη δάκρυα και πολύ πόνο. Παρατήρησε αν θες και τα μάτια τους και θα δεις ότι κάποια είναι καθαρά, άλλα κρύβουνε πολλές αμαρτίες και άλλα είναι θαμπά και γεμάτα μιζέρια και κακία. Άλλα προσπαθούν να κρυφτούν μα οι γραμμές δεν τα αφήνουν. Και άλλα απλά με χρώμα παραπονεμένο έτοιμα να δακρύσουν για μια “ξεχασμένη” από τον πιεσμένο χρόνο αγάπη. 
      Δες, για παράδειγμα, ένα μικρό παιδάκι ότι όταν χαμογελάει τα μάτια του λάμπουν. Μετά δες πώς θα είναι όταν ο αγχωμένος πατέρας που τρέχει να προλάβει τα πάντα, ξεσπάει πάνω του. Ξαφνικά γίνονται μικρά, το έντονο χρώμα χάνει την φρεσκάδα του και την λαμπρότητά του και γίνεται σκούρο, φοβισμένο. Τα δάκρυα κατακλύζουν τις γραμμές από τα μάγουλά του που ίσως να μην σβήσουν ποτέ...Μετά δες τα μάτια από έναν κακούλη άνθρωπο και θα δεις ότι είναι θαμπά και όταν πιάνει λεφτά γίνονται μοχθηρά με τα χρόνια και οι γραμμές από το πρόσωπό του σχηματίζουν γωνίες (δες τους πολιτικούς ή κάποιον διευθυντή σε τράπεζα). Τέλος, παρατήρησε τα μάτια από κάποιον ερωτευμένο, και θα δείς ότι οι γραμμές στο πρόσωπο του είναι καμπύλες πάντα. Τα μάτια του κοιτάνε, όπως έλεγε και ο Buzz από το Toy story «στο άπειρο και ακόμη παραπέρα». 
      Είναι τα μάτια μας και οι γραμμές του προσώπου μας, λοιπόν, μικρές ιστορίες χαραγμένες πάνω μας. Ιστορίες τόσο διαφορετικές, τόσο περίεργες που δείχνουν ποιοί είμαστε και τι έχουμε κάνει στη ζωή μας. Ιστορίες μέσα από πότε ατσούμπαλες γραμμές, πότε από καμπύλες, πότε από γωνιές, πότε μέσα από χρώματα, πότε μέσα από σημάδια ανεξίτηλα στο σώμα μας. 

Ελπίζω να κατάλαβες πολλά σήμερα περίεργε ταξιδιώτη... 


 Υ.Γ. Η αλήθεια και η αγάπη κρύβονται πίσω από μικρά πράγματα. Τουλάχιστον έτσι πιστεύω εγώ προσωπικά. Δες, παρατήρησε, χαμογέλα, αγάπα, εμπιστεύσου, περπάτα αμέριμνος μέσα στην βροχή με ακουστικά και μην ξεχάσεις ποτέ να πας αντίθετα από το πλήθος, εσύ εκεί έξω που διαβάζεις αυτές τις εικονικές λέξεις... 

« Νομίζω ότι οι άνθρωποι είναι ένα ανοιχτό βιβλίο που λίγοι μόνον “εκλεκτοί από καρδίας”προσκεκλημένοι μπορούν να διαβάσουν» Panos Angel

Δεν υπάρχουν σχόλια: