Pages

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: "Ποια η ιστορία σου;"



Ποια η ιστορία σου;   

    Ξύπνησα σήμερα και οι σκέψεις μου καθώς απολάμβανα τον πρωινό καφέ στο μπαλκόνι, έτρεχαν στη χθεσινή μου βόλτα μέσα στην πόλη… Εικόνες αποτυπωμένες στο καμβά των ανησυχιών, των προβληματισμών του μυαλού μου. Αισίως σαν κοινωνία διαλαλούμε πως βιώνουμε έναν πολιτισμένο 21 αιώνα, και με μεγάλα σχέδια ανάπτυξης των επιστημών και των τεχνών στο εγγύς μέλλον. Η πρώτη μου ερώτηση λοιπόν έρχεται αυθόρμητα και αυτόματα στο νου, πως μπορούμε να μιλάμε για ένα μέλλον μεγαλεπήβολο, με οάσεις προσδοκιών για τα οφέλη της ανάπτυξης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, ενώ διαρκώς αγνοούμε, απορρίπτουμε ή ακόμη χειρότερα καταστρέφουμε την πολιτιστική μας κληρονομιά. Η βόλτα στην πόλη λοιπόν με κτίρια, εκκλησίες, σταθμούς, βιβλιοθήκες, παλιές αγορές, μνημεία να έχουν κάτι να σου θυμίσουν ή κάτι να πουν στη ψυχή ενός ανθρώπου. Όλα αυτά έχουν μία ιστορία να αφηγηθούν, αν το σκεφτούμε λίγο πιο βαθειά θα δούμε πως ίσως έχουν ακόμη και μία ψυχή μέσα τους…Άλλωστε κάποια κτίρια και εκκλησίες έχουν ζήσει ιστορίες μεγαλύτερες των δικών μας χρόνων, κάποιες βιβλιοθήκες έχουν δυνατότερες γνώμες και απόψεις να φυλάξουν από τις δικές μας. Παρ’ όλα αυτά ο σύγχρονος άνθρωπος με την μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του θεωρεί ότι η γέννηση του σε αυτόν τον κόσμο σήμανε αυτόματα την ιδιοκτησία των πάντων, με αποτέλεσμα η έννοια του βανδαλισμού να είναι πράξη αυτονόητη. Δεύτερη ερώτηση στο νου, και ποιο το είδος αυτής της επανάστασης;… Με κατεστραμμένα ιστορικά κτίρια,χαραγμένα πρόσωπα αγίων, σκισμένα βιβλία, βαμμένα μνημεία ή ακόμη και κατεστραμμένα, με σκουπίδια σε κάθε διαδρομή του «πολιτισμένου» συγχρόνου ανθρώπου, για ποια Πόλις μιλάμε ακριβώς πως προσμένουμε; Εκείνη που στην πρώτη ευκαιρία θα καταστρέψουμε επειδή μας ανήκει φυσικά. Πραγματικά λυπάσαι και σε μερικές στιγμές απογοητεύεσαι για τα όσα αποτελούν τις καθημερινές σου εικόνες. Η αιτία των πάντων η «παιδεία». Δεν κατηγορώ ούτε αποδοκιμάζω κανέναν άνθρωπο, κανένα πρόσωπο, απλά αναρωτιέμαι με θλίψη για την παιδεία που έχουμε ως κόσμος, ως πραγματικότητα του 21 ο αιώνα. Η εγωιστική επιθυμία της ζωής για τη ζωή που μόνο σε εμένα δόθηκε, με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στην μοναξιά και τέλος στην απόρριψη. Ας σκεφτούμε πριν καταστρέψουμε κάτι, αν θα το θυμόμαστε ποτέ αυτό, να το πούμε στα παιδιά μας και τα παιδιά μας στα δικά τους παιδιά, αν όχι τότε ας μείνουμε εκεί να το προστατεύσουμε, να κρατήσουμε ζωντανή την ιδέα των χρόνων που μας δόθηκαν από το παρελθόν από όπου και αν προέρχονται… Μη φοβόμαστε την ιστορία, μην καταστρέφουμε ότι δεν πιστεύουμε, τα συνθήματα είναι για τους τοίχους, αλλά όχι των δρόμων…τοίχοι έγινε το μυαλό και οι καρδιάς μας και επιτέλους ας ζωγραφίσουμε κάτι επάνω τους, ίσως έτσι να αισθανθούμε ξανά… 

 Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας

Κυριακή 11 Αυγούστου 2013

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: "Μετανοών Ηρώδης"



Μετανοών Ηρώδης

   Έχετε σκεφτεί ποτέ αν η ζωή είχε άλλα χρώματα, άλλες ιδέες για εσάς…που θα βρισκόσασταν τώρα, ίσως να μην διαβάζατε αυτές τις σκέψεις μου, ίσως κάποιοι να σας είχαν στερήσει το πολυτιμότερο αγαθό, την ίδια σας τη ζωή. Από την άλλη όμως υπάρχει και η θετική πλευρά, πάντα υπάρχει αυτή η πλευρά, που λέει πως μπορεί κανείς να πιστεύει στην εξήγηση όλων των πόνων, να κωφεύει στις βωμολοχίες της καθημερινότητας και να υπηρετεί με προθυμία το άπιαστο όνειρό μας. Μάλλον ήρθε η ώρα να σας πω μία άλλη ιστορία, που δεν γράφτηκε ποτέ, γιατί ποτέ δεν την επέλεξαν. 
   Κάποτε στη Βηθλεέμ η Μαρία αποτελούσε συνώνυμο της πιο τρυφερής εικόνας για την αθωότητα. Αγνή, η ηθική της ως πολύτιμος λίθος στόλιζε το σώμα της και τίποτα μεμπτό δεν είχες να αποδόσεις σε ένα τέτοιο πλάσμα. Ο χρόνος όμως την έφερε αντιμέτωπη με το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας, ατιμασμένη για την επιλογή της να κυήσει το βρέφος ενός Θεού, για τον οποίο κανείς δεν γνώριζε μα όλοι μιλούσαν. Πλάνες, αυτός ήταν ο κόσμος που ζούσε η Μαρία, αυτός είναι ο κόσμος που συνεχίζει ως το σήμερα να ζει ο κάθε άνθρωπος και ειδικά μία γυναίκα. Η επιλογή της να κρατήσει στη ζωή το παιδί που έφερε στα σπλάχνα της ως ανάμνηση του παραδείσου, είναι επιλογή που «εύκολα» μπορεί να αποφύγει μία γυναίκα στο σήμερα. Η ιατρική έχει προχωρήσει προς όφελος της ανθρωπότητας, αν και αυτό δεν είναι ευδιάκριτο πάντα. Η έκτρωση είναι ένα επίτευγμα της επιστήμης, έτσι δηλώνεται. Ας φανταστούμε λοιπόν Εκείνη την Μαρία από τις πιέσεις των γονέων, την σύνθλιψη της προσωπικότητάς της από την κοινωνία των «ηθικών», καθώς και τον στιγματισμό του φορέα της σύγχρονης έκπτωτης, να μετανοεί για την επιλογή και το θάρρος μιας πράξης προς όφελος της ζωής. Έκτρωση, εκεί είναι η λύση και έπειτα σιωπή, σφίγγεις τα δόντια και λες «δεν έγινε και κάτι, συνεχίζω…», αυτό δεν θα μπορούσε να είναι η επιλογή της Παρθένου; Νομίζω πως με τα σημερινά δεδομένα θα ήταν μία κάποια λύση. Και…όλα καλά, ο Ιωσήφ δεν έμαθε ποτέ για την «ακανθώδη μοιχεία της Παρθένου», η οποία ουσιαστικά ήταν απλά μία επιλογή του Θεού, όμως ο κόσμος δεν θα το ήξερε αυτό, είπαμε ο στιγματισμός βλέπεται… Μιας και ανέφερα τον κόσμο, αυτός θα συνέχιζε να την θεωρεί πρότυπο της αθωότητας έως τη στιγμή που θα έβρισκε πάλι κάτι για να της προσάψει, έτσι είναι ο κόσμος χρειάζεται λόγο πικρό - κατηγορίας για να ζει. Αυτό βέβαια δεν μας νοιάζει, αρκεί που όλα έγιναν όπως έπρεπε… Αυτό το «όπως έπρεπε…» πόσο πόνο μπορεί να έχει προκαλέσει στη ζωή μας… Ο Ιησούς δεν γεννήθηκε λοιπόν, οι μαθητές έμειναν στη λίμνη να θαλασσοπνίγονται δίχως διδάσκαλο, τα βήματα επί των κυμάτων, η μεταμόρφωση, ήταν απλά θεωρίας μιας ύπαρξης. Το όρος των ελαιών δεν γνώρισε ποτέ πως δακρύζει ένας Υιός Θεού, ο Σταυρός έμεινε να προσμένει τα καρφιά του μαρτυρίου ενός Θεανθρώπου, αλλά τελικά σάπισε από τη βροχή προσμένοντας… Είπαμε όμως όλα έγιναν όπως έπρεπε και η ανθρωπότητα δεν σώθηκε ποτέ, ούτε έμαθε αθανασία τι σημαίνει… Και τώρα σας ρωτώ ξανά, έχετε σκεφτεί ποτέ αν η ζωή είχε άλλα χρώματα, άλλες ιδέες για εσάς, που θα βρισκόσασταν τώρα;… Η επιλογή μιας γυναίκας να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, όπως τελικά ήταν και η επιλογή της Παρθένου, είναι ένα θαύμα από μόνη της. Μην στερείται λοιπόν την επιλογή μιας ζωής να σώσει τον κόσμο και αν όχι τον κόσμο τότε εσάς, μέσα από την αγάπη του… 

Με εκτίμηση ο Μετανοών Ηρώδης. 

Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας