Pages

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Alexart.com: Υπερασπίσου σωστά τον εαυτό σου.


Εκεί που κάθεσαι αμέριμνα, χτυπάει το τηλέφωνό σου. Είναι ένας φίλος σου και σου λέει πως κάποιος έχει μπλέξει το όνομά σου σε μια συζήτηση που δε συμμετείχες ποτέ. «Ενδιαφέρον» σκέφτεσαι κι είσαι έτοιμος να γίνεις θηρίο και να πας να ξεκαθαρίσεις την κατάσταση με μεγάλη ένταση στον τόνο της φωνής σου. 

 Παρ’ όλα αυτά σκέφτεσαι πως πρέπει να φερθείς με αξιοπρέπεια, να είσαι σωστός ακόμη κι αν σε αδικούν κάποιοι, ακόμη κι αν θέλουν να σε ρίξουν στα μάτια ανθρώπων για διάφορους δικούς τους ανόητους λόγους. 

 Τι πρέπει να κάνεις σε τέτοιες περιπτώσεις; Να ξεκαθαρίζεις την κατάσταση φυσικά, αλλά διακριτικά. Δηλαδή βρίσκεις το άτομο που του έχουν πει όλα αυτά τα υπέροχα ψέματα και ξετυλίγεις το κουβάρι, βρίσκεις την άκρη. 

 Ψυχραιμία πάνω απ’ όλα, άμεση παρέμβαση στο θέμα 
όσο είναι «ζεστό» και όλα θα ξεκαθαριστούν.

Καλό σας βράδυ και καλό υπόλοιπο εβδομάδας!
Alex Art

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: Εσύ κι Εγώ και οι Δρόμοι...



Εσύ κι Εγώ και οι Δρόμοι...

Καίγομαι...έτσι είναι ο έρωτας. Χάνομαι...έτσι είναι η αγάπη. Πονάω...έτσι είναι ο χωρισμός. Χαρμολύπη...αυτή είναι η υπόσχεση και ο δρόμος. Σε ότι βιώνεις ως άνθρωπος έχεις την τάση να του προσφέρεις μία ετικέτα συναισθηματική, μία ονομασία που θα σε κάνει να προσδιορίσεις το συναίσθημά σου. Είναι κάτι ως πλοηγός οδήγησης που όμως ποτέ δεν έμαθες πως λειτουργεί απλά τον υπακούς πιστά, και λέω δεν έμαθες ποτέ, γιατί αν γνώριζες τότε θα έφτανες στο τέλος, στο όποιο τέλος... 

 Ας πάρουμε λοιπόν τις ζωές μας. Βίοι παράλληλοι ανθρώπων με ανάγκες, όνειρα, ιδανικά, επιθυμίες και όλα αυτά μαζί με άλλα πολλά συνθέτουν την κοινωνία της εποχής, η οποία αγωνία να βρει την ταυτότητά της. Συναισθηματικά λεπροί προσπαθούμε να βρούμε την θεραπεία των κενών μας στους άλλους ανθρώπους γύρω μας και τους ζητούμε να αποτελέσουν την συνταγή των επιθυμιών μας. Αν όμως συμπεριφερόμαστε όλοι έτσι, πως δύο κενά να βρούν την ολοκλήρωση; Πως δύο άνθρωποι του "εγώ ο εαυτός μου" να δουν το εσύ και να προσφέρουν σε αυτό; 

 Μία σχέση καλώς ή κακώς δημιουργεί τρείς συνδέσεις, τρείς πάγιες συνδέσεις. Η πρώτη σύνδεση είναι εκείνη που έχει κάνει ο καθένας μας με τον εαυτό του, η δεύτερη εκείνη που έχει κάνει ο σύντροφός μας με τη δική του προσωπικότητα και ζωή, τέλος η τρίτη και τελευταία, εκείνη η σύνδεση που αφορά και τους δύο, ο λεγόμενος δρόμος. Δρόμος συμπεριφορών, ουσίας, προσδοκιών, δράσεων και αντιδράσεων που πλάθουν τη σχέση και δημιουργούν τα θετικά ή αρνητικά συναισθήματα της επαφής μας. Αν κάποια από αυτές τις συνδέσεις παραληφθεί, αργά η γρήγορα θα χρειαστεί να την αναζητήσουμε, και τότε θα είναι σίγουρα αργά για κάποιο μυστηριακό λόγο που αποκαλύπτει ξανά αυτή τη γυμνότητα που αισθάνεσαι όταν υπάρχεις στο χώρο μόνος. 

 Οι ανθρώπινες σχέσεις, ερωτικές ή μη, σε οδηγούν σε στιγμές απρόσμενων καταστάσεων και βιωμάτων. Σε τυλίγουν μυστικά και ήσυχα, σου προσφέρουν μαθήματα και σου ζητούν εξετάσεις προόδου, όχι για να πληγωθείς μα για να μάθεις να υπερκερνάς τις όποιες σκοπέλους συναντάς στη ζωή σου...δες. 

 Μείνε σιωπηλός στο λόγο της εποχής, επέλεξε να βιώσεις εξ'ολοκλήρου τη στιγμή που σου προσφέρεται. Μάθε να φεύγεις από εκεί που παραμονεύει η βεβήλωση της συνείδησής σου και της ψυχής σου. Μάθε να επιμένεις εκεί που οραματίζεσαι. Μάθε να αγαπάς... Μάθε πως οι σχέσεις είναι, "Εσύ κι εγώ και οι δρόμοι..." 

 Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Once Upon A Time: «Πληγές με μόνιμο μελάνι...»

Είναι μόνο δεκαέξι, είναι μόνο δώδεκα, είναι μόνο οχτώ, είναι μόνο δεκαπέντε, είναι μόνο δεκαεννέα, είναι μόνο πέντε ετών, είναι μόνο δεκατεσσάρων, είναι τριάντα, είναι μόνο είκοσι δύο ετών, ήταν μόνο δεκαεφτά ετών μα δεν το άντεχε άλλο.
Είναι μερικά από τα άτομα που γνωρίζω, που έζησαν και ζούν μέσα στην ενδοοικογενειακή και ψυχολογική βία. Μερικά από αυτά τα παιδιά και τους νέους έζησαν και απόπειρες βιασμού, ακόμα και βιασμό από πατεράδες “ τέρατα” , από συγγενείς, από οικογενειακούς φίλους. Μερικοί από αυτούς τους «αγγέλους» ακόμα έχουν πάνω τους χαραγμένα σημάδια ενός αλκοολικού πατέρα και μίας “χαπακωμένης” διακοσμητικής μητέρας που δεν θέλησαν ποτέ να διδαχθούν την αγάπη, Τα σημάδια αυτά ίσως θα μείνουν για πάντα σαν αχάρακτη εικόνα στο πέρασμα των χρόνων μέσα στην ψυχή τους...
Παιδιά που

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Alexart.com: Μήπως σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου;


Είναι τραγικό που το φαινόμενο της αυτοκτονίας αυξάνεται συνεχώς στη χώρα μας. Κάθε μέρα ακούμε και από ένα περιστατικό, ίσως και περισσότερα. 

Τι ωθεί τους ανθρώπους να δώσουν τέλος στη ζωή τους; Ψυχολογικοί λόγοι; Οικονομικοί; Ιατρικοί; Υπάρχουν και άνθρωποι ψυχασθενείς, αλλά ακόμη και σε αυτή την περίπτωση πρέπει κάπως να προστατευτούν από τον άδικο αυτό χαμό. 

 Και πες πως δίνεις τέλος στη ζωή σου. Ωραία, τι πιστεύεις πως έχεις να κερδίσεις; Πιστεύεις πως θα ξεφύγεις από όλα τα προβλήματα. Σου έχω νέα. Δεν έχεις μόνο εσύ προβλήματα. Υπάρχουν άνθρωποι άρρωστοι σωματικά που δεν τα παρατάνε κι εσύ επειδή π.χ. έχεις απολυθεί αποφασίζεις να βάλεις τελεία στη ζωή σου. Αλλά σε αυτή την περίπτωση μάλλον ξεχνάς ότι μπορεί να αφήνεις πίσω σου ανθρώπους που σε αγαπάνε και νοιάζονται για σένα, ανθρώπους που ίσως εξαρτώνται από σένα, όπως για παράδειγμα τα παιδιά, γονείς, σύντροφο. 

 Τότε τι κάνεις; Πιστεύεις πως όντως έχεις εξουδετερώσει όλα σου τα προβλήματα; Μήπως θες να προβληματιστείς για το τι θα συμβεί στην οικογένειά σου και τους φίλους σου μετά τον χαμό σου; 

 Α, ξέχασα… δε σε νοιάζει γιατί θες μόνο εσύ να είσαι καλά και αφήνεις τα δικά σου προβλήματα ως "κληρονομιά" στην οικογένειά σου.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Once Upon A Time : «Λαθραία όνειρα...»

Σήμερα αυτήν την βροχερή Παρασκευή, δεν έχει ευχές για ταξίδι, ούτε ρομαντισμούς, μόνο τα παρακάτω λόγια που δείχνουν μια αλήθεια που θέλουμε να κρύψουμε πίσω από το εγώ μας.


Ψελλίζοντας αχνές λέξεις στο ταξίδι με αναμμένο ένα μικρό φώς , μάλλον προσευχές πρέπει να ήταν αφιερωμένες στον Θεό τους. Με ένα τσιγάρο όλο και όλο για παρέα και μία απέραντη μοναξιά ξεκίνησαν. Δεν ήξεραν το πού απλά έλπιζαν...

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: Σε έναν λαθραίο κόσμο, ζητείται νόμιμη ψυχή...

Σε έναν λαθραίο κόσμο, ζητείται νόμιμη ψυχή...

Οι λέξεις κυλούν όπως τα δάκρυα στο μαυρισμένο πρόσωπό του, "Δαίμονες αγόρι μου, εκεί κάτω...θεριστές των ψυχών μας δίχως διάκριση, έπρεπε να σώσω την οικογένειά μου, έπρεπε...αγόρι μου τους αγαπώ.". Το σώμα του καταρρέει μπρος μου και απλώνει τα χέρια του να με κρατήσει, είναι ένας άνθρωπος που ήρθε γιατί έπρεπε...και όμως εδώ αποτελεί μία λαθραία παρουσία δίχως λόγο και ψυχή. Κοιτάζω γύρω μου, παιδιά δακρυσμένα ανάμεσα σε κομμένες κούκλες και παιχνίδια τα οποία κοιτάζουν και αισθάνεσαι πως είναι η τελευταία αθωότητα που τους απέμεινε. Γυναίκες διψασμένες με ρούχα γεμάτα αλμύρα ζητούν με το βλέμμα τους την ελπίδα, καμία λύπηση δεν επιθυμούν, είναι οι δυνατές εκείνες γυναίκες που έζησαν τον πόλεμο και έφυγαν για να προστατεύσουν την ιερή τους οικογένεια. Πιο κάτω συναντά το βλέμμα μου δύο φιγούρες ηλικιωμένων που ακόμη και τη στιγμή αυτή ο έρωτας τους κρατάει ακόμη από το χέρι, βαδίζουν αργά την είσοδο του κέντρου μεταναστών και τα εγγόνια τους κρατούν γερά τα βήματά τους, τα κοιτάζουν και βαθιά μέσα τους γνωρίζουν πως γι αυτά τα έκαναν όλα και ότι και αν περνούν απλά άξιζε...για εκείνα. Μένω βυθισμένος σε σκέψεις... 

Πυρετός αναβλύζει από κάποια παιδικά προσωπάκια που γυρεύουν τη μητέρα τους, η οποία βρίσκεται στους πόνους της γέννας σε μια νέα πατρίδα, στους λευκούς διαδρόμους ενός νοσοκομείου μόνη να στέκει με την εικόνα της λαθραίας, παρότι αποτελεί εκείνη που φέρει την ανάμνηση ενός χαμένου παραδείσου, τι ειρωνεία... Άραγε αυτό το παιδί θα το φωνάζει κανείς "Έλληνα"; Προσπαθώ να ανασάνω μέσα από τα χέρια που σε τυλίγουν και σε παρακαλούν να μην σταλούν πίσω σε μία χώρα σφαγής δίχως τέλος. Ξαφνικά η φωνή ενός αστυνομικού επιπλήττει με έντονο ύφος τη παρουσία του άνδρα που ζητά απεγνωσμένα να δει την γυναίκα του που βρίσκεται στο νοσοκομείο, σχεδόν τον απειλεί. Η απόφασή μου να βρεθώ ανάμεσά τους και να ζητήσω τον λόγο από τον αστυνομικό, προκαλεί την αντίδρασή του και μία χυδαία φρασεολογία προς το μέρος μου, σιωπώ κι εκείνος απομακρύνεται, ευτυχώς. Ο άνδρας με κοιτά και δακρύζει "Όλα καλά αδελφέ μου, σε ευχαριστώ" και τείνει να σκύψει και να μου φιλήσει τα χέρια, εμένα τον πιο αμαρτωλό που θέλει να λέγεται άνθρωπος. Τον διακόπτω σκύβωντας κι εγώ μαζί του, χαμογελώ. Εκείνη την στιγμή η κόρη του τρέχει και με αγκαλιάζει με δάκρυα στα μικρά γαλανά ολοστρόγγυλα ματάκια της, μου χαιδεύει το πρόσωπο και μου βάζει στη θέση της καρδιάς μου ένα μικρό βιβλιαράκι. "Για εμένα;"... και η μελωδική μα φοβισμένη ακόμη φωνή της μου λέει "....ναι." Το κοιτάζω, είναι οι προσευχές της, εκείνες οι ελπίδες που τυλίγονται σε κάθε θρησκεία. Θέλω να δακρύσω, μα δεν μπορώ μπροστά της, οφείλω να είμαι δυνατός για εκείνη, δεν την λυπάμαι, λυπάμαι εμένα... 

 Έχουν περάσει ώρες πολλές προσπαθώντας να βοηθήσουμε τις ψυχές των ανθρώπων ενός εμφυλίου πολέμου που μένεται εδώ και μήνες τώρα στη Συρία, ώσπου κάποια στιγμή αποφασίζω να βγω έξω από το κτίριο στο οποίο φιλοξενούνται και να πάρω μία βαθιά ανάσα ατενίζοντας τα φώτα της πόλης. Συνειδητοποιώ... 

Μάθαμε δυστυχώς να κρυβόμαστε πίσω από το φόβο μας, να γινόμαστε εν δυνάμει ρατσιστές. Ζωντανοί - νεκροί ενός λαθραίου κόσμου της ηθικής και η νόμιμη ψυχή που μιλά γι' αγάπη; .... ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ. 

Παναγιώτης - Θεοτόκης Λάκκας

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Once Upon a Time: «Ένα κομμάτι ελεύθερου τσιμέντου...»


Καλησπέρα, αγαπημένοι μου συνοδοιπόροι στης φαντασίας μου τα μονοπάτια, σήμερα για ακόμη μια αρκετά κουραστική θα έλεγα Παρασκευή, ένα ταξίδι με πάει ένα σκαλοπάτι ποιό κοντά. Σε τι; Γιατί; Δεν ξέρω να σας απαντήσω, άπλα εμπιστεύομαι και αφήνομαι στην Ζωή. Καλό ταξίδι. 


«Ένα κομμάτι ελεύθερου τσιμέντου...» 

 Περίμενα το τρένο των 11:25 στον σταθμό , στα χέρια μου ένα σημειωματάριο και μια πένα που κυλούσε αργά σχεδιάζοντας γράμματα πάνω στο μισοκίτρινο χαρτί. Στα ακουστικά μου έπαιζε απαλή jazz μουσική που με έκανε να αφήνομαι στον κόσμο της φαντασίας μου. Γύρω μου θαμπά βλέμματα άγνωστων ανθρώπων που ταξίδευαν στις σκέψεις τους. Πάτησα για λίγο pause στο mp3 μου, ήθελα αυτήν την εικόνα να την φωτογραφήσω με τα μάτια μου. Από μακριά ξαφνικά ακούστηκε ένα παραπονιάρικο «Σ’αγαπώ» μαζί με μια σφιχτή αγκαλιά για παρεάκι από μια κοπέλα που το αγόρι της θα έφευγε για κάποιον άγνωστο προορισμό σε λίγη ώρα. Στα μάτια και των δύο υπήρχε μια ελπίδα κρυφή...Ήταν σαν να έλεγαν ο ένας στον άλλον «δεν θα σταθεί εμπόδιο τίποτα μεταξύ μας...» και έτσι έμειναν αγκαλιασμένοι όλοι την ώρα χωρίς να τους νοιάζει τίποτα και κανένας. 

 Πιο δίπλα καθόταν ένας κύριος με πρόχειρα ρούχα και ένα μαύρο παλτό με ξηλωμένες τσέπες, μονολογούσε κοιτώντας τα αστέρια ενώ δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια του. Δεν τον ένοιαζε τι θα πει ο κόσμος και καλά έκανε. Είχα κολλήσει πάνω του, πάνω στο βλέμμα του, στις κινήσεις που ασυναίσθητα έκανε με τα χέρια του. Μέτα από κάποια λεπτά με κοίταξε, σηκώθηκε όρθιος, έβαλε τα χέρια του πίσω από την πλάτη και με αργά βήματα ερχόταν προς το μέρος μου αγνοώντας τα ειρωνικά γέλια και τους ψιθύρους στον διάβα του. 

 Σταμάτησε από πάνω μου, και ενώ ήμουνα έτοιμος να φύγω, μια δυναμική χροιά ακούστηκε που ξέφτισε μέσα στα χρόνια, και μου είπε «Κύριε, μπορώ να καθίσω μαζί σας;» Η φωνή του ήταν τόσο ζέστη τόσο αληθινή, που αμέσως του απάντησα «Φυσικά, καθίστε παρακαλώ» παραχωρώντας του έτσι και το τελευταίο κομμάτι τσιμέντου που είχε απομείνει στον σταθμό. 

 Πέρασαν κάποια λεπτά χωρίς κάποιος να πει κάτι, μέχρι που ο κύριος με το μαύρο παλτό έβγαλε ένα πακέτο τσιγάρα και μου το έβαλε μπροστά μου. «Θα θέλατε, ένα τσιγάρο να μου κάνετε παρέα;» ρώτησε, «ε, με συγχωρείτε αλλά το έχω κόψει εδώ και καιρό. Σας ευχαριστώ» απάντησα αμέσως. Αφού άναψε το τσιγάρο με αργές κινήσεις κοίταξε το σκουριασμένο βαγόνι μπροστά του και μου είπε. «Ξέρετε, είστε ο μόνος που δεν με κοίταξε με λύπηση πριν από λίγο όταν προσευχόμουνα δυνατά , και ήσασταν ο μοναδικός που δεν γέλασε όταν είδατε τα ρούχα μου.» Αφού με κοίταξε με ρώτησε το όνομα μου. «Πάνος, το δικό σου;» του απάντησα, μου χαμογέλασε και συνέχισε «Εγωιστή, τρελό, ζητιάνο, φύγε από εδώ», έτσι με φωνάζουν εδώ και καιρό όπου πάω. Αλλά νομίζω κάποτε με λέγανε Νίκο. Δεν ήμουνα έτσι εγώ, Πάνο, αλλά αυτοί που λένε ότι ο άνθρωπος αλλάζει μέσα σε μία στιγμή πρέπει να είχαν δίκαιο τελικά...Είχα πολλά λεφτά, σπίτια, μαγαζιά, γυναίκες, ακριβά ρούχα, αυτοκίνητα, έκανα ταξίδια, και άλλα πολλά. Αλλά τυφλώθηκα απ’ όλα αυτά και ποτέ μου δεν κατάλαβα τι έχανα μέρα με τη μέρα. Νόμιζα ότι είχα τα πάντα, μα τελικά δεν είχα τίποτα...». Κόμπιασε για λίγο, τότε δάκρυα ξανά ξεκίνησαν και κυλούσαν στις γραμμές από το πρόσωπο του... «Μόνο τώρα καταλαβαίνω πως ή ζωή είναι μικρές στιγμές, μετρημένες στα δάχτυλα των χεριών σου, Στιγμές που όσος χρόνος και να περάσει μένουν αναλλοίωτες στην μνήμη σου, για να σου θυμίζουν συνέχεια το ποιός είσαι και ποιός είναι ο προορισμός σου...Να σου θυμίζουν ότι πρέπει να ζείς...» Τότε ήταν που η δυνατή φωνή από τα παλιά γκρί μεγάλα μεγάφωνα διέκοψε κάθε άλλον ήχο στον σταθμό. 

 Μόλις είχε φτάσει το τρένο και οι άνθρωποι που πριν γελούσαν, συζητούσαν, έβριζαν, φιλιόταν, τώρα βιάζονται να ανέβουν για να πιάσουν μία καλή θέση στα βαγόνια. Αλλά εγώ καθόμουν ακόμη εκεί στο τσιμεντένιο πεζοδρόμιο παρέα με κάποιον που μόλις γνώρισα. «Φύγε, θα το χάσεις», μου είπε χαμογελώντας και ανακουφισμένος, λες και είχε φύγει ένα τεράστιο βάρος από μέσα του, διακόπτοντας έτσι για λίγο τις σκέψεις μου. Σηκώθηκα και του είπα «Σας ευχαριστώ πολύ για όλα». Ο ίδιος σηκώθηκε και αφού συμμάζεψε πρόχειρα το μαύρο του παλτό, μου απάντησε «Εγώ σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που θέλησες να ακούσεις έναν τρελό ζητιάνο» και γυρνώντας την πλάτη του, έφυγε προς την έξοδο του σιδηροδρομικού σταθμού για ένα μοναχικό παγκάκι που για εδώ και μέρες, όπως έμαθα μετά, ήταν το σπίτι του. Αφού ανέβηκα στο τρένο, έβαλα το mp3 μου να παίζει ξανά, κάθισα και κοίταξα αυτόν τον “τρελό “ να απομακρύνεται, αμέσως μια σκέψη μου ήρθε στο μυαλό μου. Ζούμε η απλά υπάρχουμε; 

 Υ.γ Τι αλήθεια ζητάμε από την ζωή μας; Λεφτά, αμάξια, ρούχα, κοσμήματα, κινητά, υπολογιστές; Αυτά θα μας κάνουν άραγε χαρούμενους, ευτυχισμένους; Η μήπως το να ξεγελάμε τον εαυτό μας βάζοντας ένα «πρέπει» σαν αδιαπέραστο τοίχος μπροστά στα μάτια μας, θα μας κάνει να ζούμε καλύτερα; Τέλος, ποιος μπορεί πραγματικά να αντέξει την ομορφιά ενός παραμυθιού, πολλοί; λίγοι; κανένας; Οι απαντήσεις δικές σας... 

 «Και αλήθεια ποιόν να κατηγορήσω που δεν ζω; Aς ξεκινήσω με εμένα..» 
 Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους. 
 Panos Angel

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

Οργή Παπανδρέου για δημοσιεύματα - "Θα είμαι εδώ στην ψήφιση των μέτρων"

Την οργή του πρώην πρωθυπουργού προκάλεσαν δημοσιεύματα που τον έφεραν να είναι απων από την ψηφοφορία της Τετάρτης για το Μνημόνιο 3.

Στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων ο Θ. Λυμπερόπουλος

Στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων ο Θ. ΛυμπερόπουλοςΔιαμαρτυρία για το νέο πακέτο

Aυτά είναι τα νέα μέτρα

Διαβάστε όλο το πολυνομοσχέδιο

ΨΗΦΙΖΕΤΑΙ ΩΣ ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝ ΤΟ ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ

Στις 12 το μεσημέρι εισάγεται προς επεξεργασία στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής το νομοσχέδιο για την «Έγκριση Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016-Επείγοντα Μέτρα...

XAΡΑΤΣΙ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΦΩΤΟΒΟΛΤΑΪΚΟΥΣ ΣΤΑΘΜΟΥΣ!

Χαράτσι... και στους φωτοβολταϊκούς σταθμούς, πλην εκείνων στις στέγες των κατοικιών, επιβάλλει η κυβέρνηση προκειμένου να μη χρεοκοπήσει ο ειδικός λογαριασμός του Λειτουργού της Αγοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας...

ΠΩΣ ΘΑ ΚΙΝΗΘΟΥΝ ΤΑ ΜΕΣΑ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ ΤΟ ΔΙΗΜΕΡΟ

Γολγοθάς σήμερα για το επιβατικό κοινό λόγω των απεργιακών κινητοποιήσεων των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Ακινητοποιημένοι θα παραμείνουν την Τρίτη οι συρμοί του Μετρό, του Ηλεκτρικού Σιδηρόδρομου...

Οργή για τα μέτρα στην Πάτρα


Οργή για τα μέτρα στην ΠάτραΦωτογραφίες από τις απεργιακές συγκεντρώσεις

Στήθηκε ο μεταλλικός φράχτης στη Βασιλίσσης Σοφίας

Στήθηκε ο μεταλλικός φράχτης στη Βασιλίσσης ΣοφίαςΣε αστυνομικό κλοιό η πρωτεύουσα

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Once Upon Α Time: Βαρετός ή χαμογελαστός;

Καλησπέρα, αγαπητοί μου περιπλανητές ενός ονείρου. Μαζί για ακόμη μία, αυτήν την φορά υπέροχα βροχερή, αλλά και λιγουλάκι παραπονιάρικη Παρασκευή, για ακόμη μια περιπλάνηση μέσα στο μυαλό μου. Ελπίζω όλων εσάς εκεί έξω οι φατσούλες να είναι χαμογελαστές. Άλλωστε το αξίζετε. 
Στην ζωή μας αλήθεια είναι πως υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι. Νομίζεις θα πω οι καλοί και οι κακοί ε; Μπα...Αλώστε το καλό και το κακό ορίζεται, ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω προσωπικά, αποκλειστικά από εμάς. Για εμένα υπάρχουν αυτοί που είναι βαρετοί και αυτοί που μας κάνουν να περνάμε καλά και μας κάνουν να χαμογελάμε. 

Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί μερικοί άνθρωποι μιλούν συνέχεια για τον εαυτό τους, μένουν μόνοι τους, αναλύουν τόσο πολύ ένα θέμα που στο τέλος πάντα μα πάντα ή θέλεις να χτυπήσει το κινητό σου εκείνη την στιγμή (εντάξει μερικές φορές απλά κάνεις πώς μιλάς) με το γνωστό τρομαγμένο ύφος, ενώ λες κάτι του τύπου «Σοβαρά, έρχομαι αμέσως...»έτσι ώστε να φύγεις όσο πιο γρήγορα μπορείς ή απλά φαντάζεσαι να τον χτυπάς με ότι βρεις μπροστά σου να σταματήσει, ενώ ένα μοχθηρούλικο χαμογελάκι σκάει από τα χείλη σου κάνοντας έτσι να ξεχάσεις για λίγο το μπλα, μπλα, μπλα... Ειδικά αν είναι και ψευτοκουλτουριάρης ο συνομιλητής σου, τότε μπαίνουν και σχέδια διαφυγής με κωδικό όνομα «όπως, όπως...» να πας να βρεις το άλλο σου μισό, έναν φίλο, μια ξεχασμένη παρέα από τα παλιά που ξέρεις ότι εκεί θα χαμογελάσεις και θα περάσεις καλά... Σου έχω και χειρότερο, σκέψου να είναι δύο και τρεις οι «βαρετοί» συνομιλητές απέναντι σου. Καταλαβαίνεις λοιπόν τώρα τι μοχθηρά σχέδια θα έκανες αν ήσουνα σε μια άκρη στην Βουλή με 300 βαρετούς ανθρώπους να μιλάνε συνέχεια (Αυτό ήταν κακιούλα)... 
Σου θύμισα κάτι έτσι; 

Αλλά όπως και να έχει όλα αλλάζουν αν το θέλουμε πραγματικά. Και μια συμβουλή για το τέλος που άμα θέλεις εφάρμοσέ την. «Πάντα μα πάντα να επιλέγεις ανθρώπους που θα σε κάνουν να χαμογελάς, γιατί αν στο κάνουν μια φορά, θα στο κάνουν για πάντα. Αυτούς να έχεις πάντα στην καρδιά σου και η ζωή σου θα ομορφαίνει μέρα με την μέρα....» 


 Υ.γ. Σήμερα δεν είπαμε πολλά, ίσως να φταίει που είμαι κουρασμένος, ίσως να έπρεπε να βγουν τόσα λίγα από το μυαλό μου, άλλωστε όλα για κάποιον λόγο συμβαίνουν ;). Όπως και να έχει σας ευχαριστώ για τον χρόνο που διαθέτεται να διαβάζετε αυτές τις γραμμές... 

Καλό σαββατοκύριακο σε όλους. 
Panos Angel