Once Upon A Time: «Λευκό και δέρμα»

Απόψε είναι μια ξεχωριστή μέρα για εμένα. Σήμερα ο φόβος και το ψέμα ετοίμασαν γιορτή και εγώ θα λείπω.


Ανοίγω με απαλές κινήσεις την μεγάλη πόρτα που πίσω το ξύλινο κρύβετε το ποδοπατημένο άπειρες φορές πάτωμα που τρίζει λές και θέλει κάτι να μου πεί. Ξέρω γιατί είμαι εδώ. Είναι το δώρο για τον εαυτό μού.


Είμαι εδώ για να

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: Ο Δρόμος ο Χρόνος και ο Πόνος

"Ο Δρόμος ο Χρόνος και ο Πόνος"

Τόσοι χειμώνες και δε γνωρίσαμε ακόμη τη ψυχή μας, καθώς πεθαίνουμε μες το νου χωρίς ίχνος αρρώστιας...μονάχα από φόβο. Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάμε την ζωή μας μήπως και καταλάβουμε τον τρόπο που πάντα μας κερδίζει, ενώ χάνουμε εμείς αξίες, στιγμές, ανθρώπους και ότι άλλο χάνεται στο χρονικό της απώλειας. Και μιλώ για μία απώλεια μακριά από τη σκιά του θανάτου, για μία απώλεια που γράφεται ως μνήμη που μας έλκει. 

Οι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας αποπνέουν πόνο και αγάπη, ζουν ταυτόχρονα και στην χειροπιαστή διάστασή τους και στη μεταφορική, υψωμένη πάνω από το εφήμερο, απεριόριστη σε χώρο και χρόνο. Ο διάλογος με το σημερινό αγγίζει το αιώνιο με την ανάσα των συναισθημάτων του έρωτα, του πάθους, της έντασης. Όλα πλεγμένα με ένα μαγικό τρόπο που συνθέτουν κύκλους ζωών και επιλογών μας, τι αφήσαμε, τι επιλέξαμε, ποιες οι αξίες μας; Δίνοντας απαντήσεις ο καθένας μας σε αυτές τις ερωτήσεις πορεύεται σε ένα ταξίδι που μετρά ημέρες και γεννά πράξεις και έτσι παρ' όλες τις απώλειες, δεν παραλύει η εμπιστοσύνη στη δημιουργία, και είναι μια στέρεη μορφή αντίστασης στον χρόνο και στις απώλειές του. 

Καλούμαστε στο χρόνο που διαθέτουμε να προφυλάξουμε και να εξυψώσουμε την ψυχή μας, τους ανθρώπους που αγαπάμε και να καταλήξουμε με ένα όμορφο τρόπο να αγαπήσουμε αυτό το οποίο αποτελούμε στην κοινωνία που συνδιαμορφώνουμε, με μεγάλο μερίδιο ευθύνης. 

Οι ευχές μου για το νέο έτος είναι υγεία, να αφήσουμε το χρόνο να δημιουργήσει τα όνειρα και τις προθέσεις και εμείς ως άνθρωποι να γνωρίσουμε ξανά τις αξίες και τα ήθη. Ευτυχισμένες ημέρες τυλιγμένες με την ευτυχία που θα βρείτε τόσο κοντά, κάτω από τη μύτη σας, το χαμόγελό σας! 

Ταπεινά, μέσα από την καρδιά μου σας εύχομαι χρόνια πολλά και...αφού γλιτώσαμε το τέλος του κόσμου, τότε μπορούμε να καταφέρουμε πολλά ακόμη..!

Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: Με Τέχνη ο Εθελοντισμός γεννά Παιδεία

Με Τέχνη ο Εθελοντισμός γεννά Παιδεία

Ζούμε σε μία εποχή που για να κατανοήσουμε την ηθική και τις αξίες θεσπίζουμε παγκόσμιες ημέρες. Από το 1985 λοιπόν, ο ΟΗΕ έχει καθιερώσει την 5η Δεκεμβρίου ως Παγκόσμια Ημέρα Εθελοντισμού για την Οικονομική και Κοινωνική Ανάπτυξη. Ο όρος εθελοντισμός σε γενικές γραμμές, αναφέρεται στην ηθελημένη παροχή υπηρεσιών για κάποιο κοινωφελή σκοπό. Αρκετοί διαχωρίζουν τον εθελοντισμό σε επίσημο και ανεπίσημο. Ο επίσημος εθελοντισμός αφορά την προσφορά, για παράδειγμα, προς μία μη κυβερνητική οργάνωση όπως είναι η Ελληνική Ομάδα Διάσωσης παραρτήματος Μαγνησίας ή ένα ίδρυμα. Ο ανεπίσημος εθελοντισμός αφορά την προσφορά περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, βοηθώντας για παράδειγμα κάποιον ηλικιωμένο στο δρόμο. 

Αυτό όμως που συμπεραίνουμε είναι πως ο εθελοντισμός ουσιαστικά αποτελεί μία συνειδητή επιλογή και έναν τρόπο ζωής ο οποίος μας επιτρέπει να ατενίσουμε τον κόσμο σύμφωνα με την ηθική ενός ανθρώπου που βασίζεται στη συμπάθεια, στην παιδεία, στις κοινωνικές σχέσεις και όχι στον άνθρωπο με τη φοβία της τιμωρίας και τη χαρακτηριστική μικρότητα της ελπίδας του για ανταμοιβή. 

Αναφέρθηκα στην παιδεία, ποιος είναι ο σκοπός της και πως συνδέεται με τον εθελοντισμό; Ο σκοπός της παιδείας είναι η γνώση όχι δεδομένων αλλά αξιών οι οποίες μορφώνουν τον άνθρωπο ως εύφορη γη η οποία φέρνει όλα τα καλά, όπως ειπώθηκε από τον Σωκράτη (Σωκράτης, 469-399 π.Χ., Φιλόσοφος). Η παιδεία είναι εκείνη η οποία γεννά την τέχνη και εκείνη με τη σειρά της δίνει στη ζωή σχήμα κατά τον Σαίξπηρ ( Γουίλιαμ Σαίξπηρ, 1564-1616, Άγγλος συγγραφέας ). Ένα σχήμα στο οποίο κάθε νέος έχει θέση ως καλλιτέχνης και σκοπός του είναι μεγαλώνοντας να παραμείνει, γιατί στο κομβικό σημείο της ενηλικίωσης επιλέγουμε τους σκοπούς που επιθυμούμε να διατελέσει η προσωπικότητά μας στο ευρύ κοινωνικό σύνολο. Και στο σημείο αυτό να σας πω, πως κανείς καλλιτέχνης δεν προηγείται της εποχής του. Είναι η εποχή του. Απλά αν κοιτάξει γύρω του θα δει ανθρώπους που έμειναν πίσω, είτε από αυταρέσκεια, είτε από λήθη. 

Η παιδεία, η τέχνη και ο εθελοντισμός συνδέονται με ένα μαγικό τρόπο, και αυτό γιατί ανήκουν σε όλο το κόσμο, και μπροστά τους εξαφανίζονται όλα τα σύνορα. Επίσης κοινός σκοπός τους δεν είναι να βγάζεις πολλά λεφτά, σκοπός τους είναι να σώσεις την ψυχή σου. Επιλέγοντας να είσαι παιδί ή παιδαγωγός, καλλιτέχνης ή εθελοντής ή και όλα μαζί, τότε γνωρίζεις πως επέλεξες έναν κόσμο της μεταμόρφωσης. Έναν κόσμο που είσαι συνυπεύθυνος για τη δημιουργία, το όνειρο αλλά και το λάθος...όμως όταν κάνεις το λάθος και πονάς, είναι η στιγμή που γεννιέσαι και καθώς θλίβεσαι γι αυτό δεσμεύεσαι πως μ' ένα μυστικό τρόπο που μόνο εσύ γνωρίζεις, θα τα αλλάξεις όλα. Σε αυτή την αλλαγή έχεις σύμμαχο τον εθελοντισμό και τις αξίες που τον διέπουν. 

Κάθε αλλαγή όμως έχει και κάποιες συνέπειες όπως φαντάζεστε, οι συνέπειες αυτές φέρνουν την κριτική. Η κριτική που μπορεί να δεχτεί η αλλαγή είναι θεμιτή και πάντοτε αποδεχόμαστε εκείνη την κριτική που έχει σκοπό να μας βοηθήσει να αναπτυχθούμε και όχι να μας καταστρέψει τις ρίζες των ονείρων μας. Ελπίζω πως οι άνθρωποι με ανησυχίες και θέληση θα γητεύσουν τα όνειρά τους, θα κερδίσουν αξίες και ίσως γνωρίζοντας μέσα από το έργο της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης παραρτήματος Μαγνησίας, στη τοπική κοινωνία και όχι μόνο, ένα ακόμη κομμάτι του να είσαι εθελοντής, θα θελήσουν να πράξουν ως ώριμοι πολίτες το αυτονόητο....τον πολιτισμό, και την διασφάλιση της κοινωνικής αλληλεγγύης. 

 Παναγιώτης - Θεοτόκης Λάκκας 

 Ε.Ο.Δ. Παραρτήματος Μαγνησίας

Once Upon A Time: «Ημερολόγιο φυλακής»

Ημέρα 65η Ώρα: Σκοτάδι

Πάλι με πιάνω να ξύνω τον ροζέ τοίχο με τα δάχτυλα μου. Δεν ξέρω τι ώρα είναι, ούτε την μέρα γνωρίζω πιά. Άλλωστε γιατί να με ενδιαφέρει;. Ξαπλωμένο ή αν θέλεις ζωντανό νεκρό το σώμα μου σε ένα κρεβάτι παλιό με σατέν σεντόνια , βλέπω τα

Once Upon A Time: Πράξη πρώτη...

Γελάω, γιατί δεν υποδύθηκα, γελάω γιατί οι ρόλοι δεν μου ταίριαξαν ποτέ. Έχω πληγώσει πολλούς και κανέναν μαζί, μα έμαθα να ζητάω συγνώμη πάντα. Κοιτάω πάντα μέσα στα μάτια σου για να βλέπω ποιός πρέπει να είναι μαζί μου συνοδοιπόρος στο άγνωστο ταξίδι της ζωής. Δεν έπαιξα με ανθρώπων συναισθήματα, δεν καβατζώθηκα πίσω από μια κόκκινη κουρτίνα μα ούτε πίσω από το δάχτυλο μου. Δεν έφυγα από τα προβλήματα μου. Ήξερα ότι θα πονέσω και έμεινα εκεί να πονέσω και θα συνεχίσω να πονάω γιατί έτσι η ζωή μου μαθαίνει να δημιουργήσω μέσα της το ευτυχισμένο “Εγώ”.

Φίλοι μου, εσείς που μου μάθατε να

Alexart.com: Υπερασπίσου σωστά τον εαυτό σου.

Εκεί που κάθεσαι αμέριμνα, χτυπάει το τηλέφωνό σου. Είναι ένας φίλος σου και σου λέει πως κάποιος έχει μπλέξει το όνομά σου σε μια συζήτηση που δε συμμετείχες ποτέ. «Ενδιαφέρον» σκέφτεσαι κι είσαι έτοιμος να γίνεις θηρίο και να πας να ξεκαθαρίσεις την κατάσταση με μεγάλη ένταση στον τόνο της φωνής σου. 

 Παρ’ όλα αυτά σκέφτεσαι πως πρέπει να φερθείς με αξιοπρέπεια, να είσαι σωστός ακόμη κι αν σε αδικούν κάποιοι, ακόμη κι αν θέλουν να σε ρίξουν στα μάτια ανθρώπων για διάφορους δικούς τους ανόητους λόγους. 

 Τι πρέπει να κάνεις σε τέτοιες περιπτώσεις; Να ξεκαθαρίζεις την κατάσταση φυσικά, αλλά διακριτικά. Δηλαδή βρίσκεις το άτομο που του έχουν πει όλα αυτά τα υπέροχα ψέματα και ξετυλίγεις το κουβάρι, βρίσκεις την άκρη. 

 Ψυχραιμία πάνω απ’ όλα, άμεση παρέμβαση στο θέμα 

όσο είναι «ζεστό» και όλα θα ξεκαθαριστούν.

Καλό σας βράδυ και καλό υπόλοιπο εβδομάδας!

Alex Art

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: Εσύ κι Εγώ και οι Δρόμοι...

Εσύ κι Εγώ και οι Δρόμοι...

Καίγομαι...έτσι είναι ο έρωτας. Χάνομαι...έτσι είναι η αγάπη. Πονάω...έτσι είναι ο χωρισμός. Χαρμολύπη...αυτή είναι η υπόσχεση και ο δρόμος. Σε ότι βιώνεις ως άνθρωπος έχεις την τάση να του προσφέρεις μία ετικέτα συναισθηματική, μία ονομασία που θα σε κάνει να προσδιορίσεις το συναίσθημά σου. Είναι κάτι ως πλοηγός οδήγησης που όμως ποτέ δεν έμαθες πως λειτουργεί απλά τον υπακούς πιστά, και λέω δεν έμαθες ποτέ, γιατί αν γνώριζες τότε θα έφτανες στο τέλος, στο όποιο τέλος... 

 Ας πάρουμε λοιπόν τις ζωές μας. Βίοι παράλληλοι ανθρώπων με ανάγκες, όνειρα, ιδανικά, επιθυμίες και όλα αυτά μαζί με άλλα πολλά συνθέτουν την κοινωνία της εποχής, η οποία αγωνία να βρει την ταυτότητά της. Συναισθηματικά λεπροί προσπαθούμε να βρούμε την θεραπεία των κενών μας στους άλλους ανθρώπους γύρω μας και τους ζητούμε να αποτελέσουν την συνταγή των επιθυμιών μας. Αν όμως συμπεριφερόμαστε όλοι έτσι, πως δύο κενά να βρούν την ολοκλήρωση; Πως δύο άνθρωποι του "εγώ ο εαυτός μου" να δουν το εσύ και να προσφέρουν σε αυτό; 

 Μία σχέση καλώς ή κακώς δημιουργεί τρείς συνδέσεις, τρείς πάγιες συνδέσεις. Η πρώτη σύνδεση είναι εκείνη που έχει κάνει ο καθένας μας με τον εαυτό του, η δεύτερη εκείνη που έχει κάνει ο σύντροφός μας με τη δική του προσωπικότητα και ζωή, τέλος η τρίτη και τελευταία, εκείνη η σύνδεση που αφορά και τους δύο, ο λεγόμενος δρόμος. Δρόμος συμπεριφορών, ουσίας, προσδοκιών, δράσεων και αντιδράσεων που πλάθουν τη σχέση και δημιουργούν τα θετικά ή αρνητικά συναισθήματα της επαφής μας. Αν κάποια από αυτές τις συνδέσεις παραληφθεί, αργά η γρήγορα θα χρειαστεί να την αναζητήσουμε, και τότε θα είναι σίγουρα αργά για κάποιο μυστηριακό λόγο που αποκαλύπτει ξανά αυτή τη γυμνότητα που αισθάνεσαι όταν υπάρχεις στο χώρο μόνος. 

 Οι ανθρώπινες σχέσεις, ερωτικές ή μη, σε οδηγούν σε στιγμές απρόσμενων καταστάσεων και βιωμάτων. Σε τυλίγουν μυστικά και ήσυχα, σου προσφέρουν μαθήματα και σου ζητούν εξετάσεις προόδου, όχι για να πληγωθείς μα για να μάθεις να υπερκερνάς τις όποιες σκοπέλους συναντάς στη ζωή σου...δες. 

 Μείνε σιωπηλός στο λόγο της εποχής, επέλεξε να βιώσεις εξ'ολοκλήρου τη στιγμή που σου προσφέρεται. Μάθε να φεύγεις από εκεί που παραμονεύει η βεβήλωση της συνείδησής σου και της ψυχής σου. Μάθε να επιμένεις εκεί που οραματίζεσαι. Μάθε να αγαπάς... Μάθε πως οι σχέσεις είναι, "Εσύ κι εγώ και οι δρόμοι..." 

 Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας

Once Upon A Time: «Πληγές με μόνιμο μελάνι...»

Είναι μόνο δεκαέξι, είναι μόνο δώδεκα, είναι μόνο οχτώ, είναι μόνο δεκαπέντε, είναι μόνο δεκαεννέα, είναι μόνο πέντε ετών, είναι μόνο δεκατεσσάρων, είναι τριάντα, είναι μόνο είκοσι δύο ετών, ήταν μόνο δεκαεφτά ετών μα δεν το άντεχε άλλο.
Είναι μερικά από τα άτομα που γνωρίζω, που έζησαν και ζούν μέσα στην ενδοοικογενειακή και ψυχολογική βία. Μερικά από αυτά τα παιδιά και τους νέους έζησαν και απόπειρες βιασμού, ακόμα και βιασμό από πατεράδες “ τέρατα” , από συγγενείς, από οικογενειακούς φίλους. Μερικοί από αυτούς τους «αγγέλους» ακόμα έχουν πάνω τους χαραγμένα σημάδια ενός αλκοολικού πατέρα και μίας “χαπακωμένης” διακοσμητικής μητέρας που δεν θέλησαν ποτέ να διδαχθούν την αγάπη, Τα σημάδια αυτά ίσως θα μείνουν για πάντα σαν αχάρακτη εικόνα στο πέρασμα των χρόνων μέσα στην ψυχή τους...
Παιδιά που

Alexart.com: Μήπως σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου;

Είναι τραγικό που το φαινόμενο της αυτοκτονίας αυξάνεται συνεχώς στη χώρα μας. Κάθε μέρα ακούμε και από ένα περιστατικό, ίσως και περισσότερα. 

Τι ωθεί τους ανθρώπους να δώσουν τέλος στη ζωή τους; Ψυχολογικοί λόγοι; Οικονομικοί; Ιατρικοί; Υπάρχουν και άνθρωποι ψυχασθενείς, αλλά ακόμη και σε αυτή την περίπτωση πρέπει κάπως να προστατευτούν από τον άδικο αυτό χαμό. 

 Και πες πως δίνεις τέλος στη ζωή σου. Ωραία, τι πιστεύεις πως έχεις να κερδίσεις; Πιστεύεις πως θα ξεφύγεις από όλα τα προβλήματα. Σου έχω νέα. Δεν έχεις μόνο εσύ προβλήματα. Υπάρχουν άνθρωποι άρρωστοι σωματικά που δεν τα παρατάνε κι εσύ επειδή π.χ. έχεις απολυθεί αποφασίζεις να βάλεις τελεία στη ζωή σου. Αλλά σε αυτή την περίπτωση μάλλον ξεχνάς ότι μπορεί να αφήνεις πίσω σου ανθρώπους που σε αγαπάνε και νοιάζονται για σένα, ανθρώπους που ίσως εξαρτώνται από σένα, όπως για παράδειγμα τα παιδιά, γονείς, σύντροφο. 

 Τότε τι κάνεις; Πιστεύεις πως όντως έχεις εξουδετερώσει όλα σου τα προβλήματα; Μήπως θες να προβληματιστείς για το τι θα συμβεί στην οικογένειά σου και τους φίλους σου μετά τον χαμό σου; 

 Α, ξέχασα… δε σε νοιάζει γιατί θες μόνο εσύ να είσαι καλά και αφήνεις τα δικά σου προβλήματα ως "κληρονομιά" στην οικογένειά σου.

Once Upon A Time : «Λαθραία όνειρα...»

Σήμερα αυτήν την βροχερή Παρασκευή, δεν έχει ευχές για ταξίδι, ούτε ρομαντισμούς, μόνο τα παρακάτω λόγια που δείχνουν μια αλήθεια που θέλουμε να κρύψουμε πίσω από το εγώ μας.


Ψελλίζοντας αχνές λέξεις στο ταξίδι με αναμμένο ένα μικρό φώς , μάλλον προσευχές πρέπει να ήταν αφιερωμένες στον Θεό τους. Με ένα τσιγάρο όλο και όλο για παρέα και μία απέραντη μοναξιά ξεκίνησαν. Δεν ήξεραν το πού απλά έλπιζαν...

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: Σε έναν λαθραίο κόσμο, ζητείται νόμιμη ψυχή...

Σε έναν λαθραίο κόσμο, ζητείται νόμιμη ψυχή...

Οι λέξεις κυλούν όπως τα δάκρυα στο μαυρισμένο πρόσωπό του, "Δαίμονες αγόρι μου, εκεί κάτω...θεριστές των ψυχών μας δίχως διάκριση, έπρεπε να σώσω την οικογένειά μου, έπρεπε...αγόρι μου τους αγαπώ.". Το σώμα του καταρρέει μπρος μου και απλώνει τα χέρια του να με κρατήσει, είναι ένας άνθρωπος που ήρθε γιατί έπρεπε...και όμως εδώ αποτελεί μία λαθραία παρουσία δίχως λόγο και ψυχή. Κοιτάζω γύρω μου, παιδιά δακρυσμένα ανάμεσα σε κομμένες κούκλες και παιχνίδια τα οποία κοιτάζουν και αισθάνεσαι πως είναι η τελευταία αθωότητα που τους απέμεινε. Γυναίκες διψασμένες με ρούχα γεμάτα αλμύρα ζητούν με το βλέμμα τους την ελπίδα, καμία λύπηση δεν επιθυμούν, είναι οι δυνατές εκείνες γυναίκες που έζησαν τον πόλεμο και έφυγαν για να προστατεύσουν την ιερή τους οικογένεια. Πιο κάτω συναντά το βλέμμα μου δύο φιγούρες ηλικιωμένων που ακόμη και τη στιγμή αυτή ο έρωτας τους κρατάει ακόμη από το χέρι, βαδίζουν αργά την είσοδο του κέντρου μεταναστών και τα εγγόνια τους κρατούν γερά τα βήματά τους, τα κοιτάζουν και βαθιά μέσα τους γνωρίζουν πως γι αυτά τα έκαναν όλα και ότι και αν περνούν απλά άξιζε...για εκείνα. Μένω βυθισμένος σε σκέψεις... 

Πυρετός αναβλύζει από κάποια παιδικά προσωπάκια που γυρεύουν τη μητέρα τους, η οποία βρίσκεται στους πόνους της γέννας σε μια νέα πατρίδα, στους λευκούς διαδρόμους ενός νοσοκομείου μόνη να στέκει με την εικόνα της λαθραίας, παρότι αποτελεί εκείνη που φέρει την ανάμνηση ενός χαμένου παραδείσου, τι ειρωνεία... Άραγε αυτό το παιδί θα το φωνάζει κανείς "Έλληνα"; Προσπαθώ να ανασάνω μέσα από τα χέρια που σε τυλίγουν και σε παρακαλούν να μην σταλούν πίσω σε μία χώρα σφαγής δίχως τέλος. Ξαφνικά η φωνή ενός αστυνομικού επιπλήττει με έντονο ύφος τη παρουσία του άνδρα που ζητά απεγνωσμένα να δει την γυναίκα του που βρίσκεται στο νοσοκομείο, σχεδόν τον απειλεί. Η απόφασή μου να βρεθώ ανάμεσά τους και να ζητήσω τον λόγο από τον αστυνομικό, προκαλεί την αντίδρασή του και μία χυδαία φρασεολογία προς το μέρος μου, σιωπώ κι εκείνος απομακρύνεται, ευτυχώς. Ο άνδρας με κοιτά και δακρύζει "Όλα καλά αδελφέ μου, σε ευχαριστώ" και τείνει να σκύψει και να μου φιλήσει τα χέρια, εμένα τον πιο αμαρτωλό που θέλει να λέγεται άνθρωπος. Τον διακόπτω σκύβωντας κι εγώ μαζί του, χαμογελώ. Εκείνη την στιγμή η κόρη του τρέχει και με αγκαλιάζει με δάκρυα στα μικρά γαλανά ολοστρόγγυλα ματάκια της, μου χαιδεύει το πρόσωπο και μου βάζει στη θέση της καρδιάς μου ένα μικρό βιβλιαράκι. "Για εμένα;"... και η μελωδική μα φοβισμένη ακόμη φωνή της μου λέει "....ναι." Το κοιτάζω, είναι οι προσευχές της, εκείνες οι ελπίδες που τυλίγονται σε κάθε θρησκεία. Θέλω να δακρύσω, μα δεν μπορώ μπροστά της, οφείλω να είμαι δυνατός για εκείνη, δεν την λυπάμαι, λυπάμαι εμένα... 

 Έχουν περάσει ώρες πολλές προσπαθώντας να βοηθήσουμε τις ψυχές των ανθρώπων ενός εμφυλίου πολέμου που μένεται εδώ και μήνες τώρα στη Συρία, ώσπου κάποια στιγμή αποφασίζω να βγω έξω από το κτίριο στο οποίο φιλοξενούνται και να πάρω μία βαθιά ανάσα ατενίζοντας τα φώτα της πόλης. Συνειδητοποιώ... 

Μάθαμε δυστυχώς να κρυβόμαστε πίσω από το φόβο μας, να γινόμαστε εν δυνάμει ρατσιστές. Ζωντανοί - νεκροί ενός λαθραίου κόσμου της ηθικής και η νόμιμη ψυχή που μιλά γι' αγάπη; .... ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ. 

Παναγιώτης - Θεοτόκης Λάκκας

Once Upon a Time: «Ένα κομμάτι ελεύθερου τσιμέντου...»

Καλησπέρα, αγαπημένοι μου συνοδοιπόροι στης φαντασίας μου τα μονοπάτια, σήμερα για ακόμη μια αρκετά κουραστική θα έλεγα Παρασκευή, ένα ταξίδι με πάει ένα σκαλοπάτι ποιό κοντά. Σε τι; Γιατί; Δεν ξέρω να σας απαντήσω, άπλα εμπιστεύομαι και αφήνομαι στην Ζωή. Καλό ταξίδι. 

«Ένα κομμάτι ελεύθερου τσιμέντου...» 

 Περίμενα το τρένο των 11:25 στον σταθμό , στα χέρια μου ένα σημειωματάριο και μια πένα που κυλούσε αργά σχεδιάζοντας γράμματα πάνω στο μισοκίτρινο χαρτί. Στα ακουστικά μου έπαιζε απαλή jazz μουσική που με έκανε να αφήνομαι στον κόσμο της φαντασίας μου. Γύρω μου θαμπά βλέμματα άγνωστων ανθρώπων που ταξίδευαν στις σκέψεις τους. Πάτησα για λίγο pause στο mp3 μου, ήθελα αυτήν την εικόνα να την φωτογραφήσω με τα μάτια μου. Από μακριά ξαφνικά ακούστηκε ένα παραπονιάρικο «Σ’αγαπώ» μαζί με μια σφιχτή αγκαλιά για παρεάκι από μια κοπέλα που το αγόρι της θα έφευγε για κάποιον άγνωστο προορισμό σε λίγη ώρα. Στα μάτια και των δύο υπήρχε μια ελπίδα κρυφή...Ήταν σαν να έλεγαν ο ένας στον άλλον «δεν θα σταθεί εμπόδιο τίποτα μεταξύ μας...» και έτσι έμειναν αγκαλιασμένοι όλοι την ώρα χωρίς να τους νοιάζει τίποτα και κανένας. 

 Πιο δίπλα καθόταν ένας κύριος με πρόχειρα ρούχα και ένα μαύρο παλτό με ξηλωμένες τσέπες, μονολογούσε κοιτώντας τα αστέρια ενώ δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια του. Δεν τον ένοιαζε τι θα πει ο κόσμος και καλά έκανε. Είχα κολλήσει πάνω του, πάνω στο βλέμμα του, στις κινήσεις που ασυναίσθητα έκανε με τα χέρια του. Μέτα από κάποια λεπτά με κοίταξε, σηκώθηκε όρθιος, έβαλε τα χέρια του πίσω από την πλάτη και με αργά βήματα ερχόταν προς το μέρος μου αγνοώντας τα ειρωνικά γέλια και τους ψιθύρους στον διάβα του. 

 Σταμάτησε από πάνω μου, και ενώ ήμουνα έτοιμος να φύγω, μια δυναμική χροιά ακούστηκε που ξέφτισε μέσα στα χρόνια, και μου είπε «Κύριε, μπορώ να καθίσω μαζί σας;» Η φωνή του ήταν τόσο ζέστη τόσο αληθινή, που αμέσως του απάντησα «Φυσικά, καθίστε παρακαλώ» παραχωρώντας του έτσι και το τελευταίο κομμάτι τσιμέντου που είχε απομείνει στον σταθμό. 

 Πέρασαν κάποια λεπτά χωρίς κάποιος να πει κάτι, μέχρι που ο κύριος με το μαύρο παλτό έβγαλε ένα πακέτο τσιγάρα και μου το έβαλε μπροστά μου. «Θα θέλατε, ένα τσιγάρο να μου κάνετε παρέα;» ρώτησε, «ε, με συγχωρείτε αλλά το έχω κόψει εδώ και καιρό. Σας ευχαριστώ» απάντησα αμέσως. Αφού άναψε το τσιγάρο με αργές κινήσεις κοίταξε το σκουριασμένο βαγόνι μπροστά του και μου είπε. «Ξέρετε, είστε ο μόνος που δεν με κοίταξε με λύπηση πριν από λίγο όταν προσευχόμουνα δυνατά , και ήσασταν ο μοναδικός που δεν γέλασε όταν είδατε τα ρούχα μου.» Αφού με κοίταξε με ρώτησε το όνομα μου. «Πάνος, το δικό σου;» του απάντησα, μου χαμογέλασε και συνέχισε «Εγωιστή, τρελό, ζητιάνο, φύγε από εδώ», έτσι με φωνάζουν εδώ και καιρό όπου πάω. Αλλά νομίζω κάποτε με λέγανε Νίκο. Δεν ήμουνα έτσι εγώ, Πάνο, αλλά αυτοί που λένε ότι ο άνθρωπος αλλάζει μέσα σε μία στιγμή πρέπει να είχαν δίκαιο τελικά...Είχα πολλά λεφτά, σπίτια, μαγαζιά, γυναίκες, ακριβά ρούχα, αυτοκίνητα, έκανα ταξίδια, και άλλα πολλά. Αλλά τυφλώθηκα απ’ όλα αυτά και ποτέ μου δεν κατάλαβα τι έχανα μέρα με τη μέρα. Νόμιζα ότι είχα τα πάντα, μα τελικά δεν είχα τίποτα...». Κόμπιασε για λίγο, τότε δάκρυα ξανά ξεκίνησαν και κυλούσαν στις γραμμές από το πρόσωπο του... «Μόνο τώρα καταλαβαίνω πως ή ζωή είναι μικρές στιγμές, μετρημένες στα δάχτυλα των χεριών σου, Στιγμές που όσος χρόνος και να περάσει μένουν αναλλοίωτες στην μνήμη σου, για να σου θυμίζουν συνέχεια το ποιός είσαι και ποιός είναι ο προορισμός σου...Να σου θυμίζουν ότι πρέπει να ζείς...» Τότε ήταν που η δυνατή φωνή από τα παλιά γκρί μεγάλα μεγάφωνα διέκοψε κάθε άλλον ήχο στον σταθμό. 

 Μόλις είχε φτάσει το τρένο και οι άνθρωποι που πριν γελούσαν, συζητούσαν, έβριζαν, φιλιόταν, τώρα βιάζονται να ανέβουν για να πιάσουν μία καλή θέση στα βαγόνια. Αλλά εγώ καθόμουν ακόμη εκεί στο τσιμεντένιο πεζοδρόμιο παρέα με κάποιον που μόλις γνώρισα. «Φύγε, θα το χάσεις», μου είπε χαμογελώντας και ανακουφισμένος, λες και είχε φύγει ένα τεράστιο βάρος από μέσα του, διακόπτοντας έτσι για λίγο τις σκέψεις μου. Σηκώθηκα και του είπα «Σας ευχαριστώ πολύ για όλα». Ο ίδιος σηκώθηκε και αφού συμμάζεψε πρόχειρα το μαύρο του παλτό, μου απάντησε «Εγώ σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που θέλησες να ακούσεις έναν τρελό ζητιάνο» και γυρνώντας την πλάτη του, έφυγε προς την έξοδο του σιδηροδρομικού σταθμού για ένα μοναχικό παγκάκι που για εδώ και μέρες, όπως έμαθα μετά, ήταν το σπίτι του. Αφού ανέβηκα στο τρένο, έβαλα το mp3 μου να παίζει ξανά, κάθισα και κοίταξα αυτόν τον “τρελό “ να απομακρύνεται, αμέσως μια σκέψη μου ήρθε στο μυαλό μου. Ζούμε η απλά υπάρχουμε; 

 Υ.γ Τι αλήθεια ζητάμε από την ζωή μας; Λεφτά, αμάξια, ρούχα, κοσμήματα, κινητά, υπολογιστές; Αυτά θα μας κάνουν άραγε χαρούμενους, ευτυχισμένους; Η μήπως το να ξεγελάμε τον εαυτό μας βάζοντας ένα «πρέπει» σαν αδιαπέραστο τοίχος μπροστά στα μάτια μας, θα μας κάνει να ζούμε καλύτερα; Τέλος, ποιος μπορεί πραγματικά να αντέξει την ομορφιά ενός παραμυθιού, πολλοί; λίγοι; κανένας; Οι απαντήσεις δικές σας... 

 «Και αλήθεια ποιόν να κατηγορήσω που δεν ζω; Aς ξεκινήσω με εμένα..» 

 Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους. 

 Panos Angel

Οργή Παπανδρέου για δημοσιεύματα - "Θα είμαι εδώ στην ψήφιση των μέτρων"

Την οργή του πρώην πρωθυπουργού προκάλεσαν δημοσιεύματα που τον έφεραν να είναι απων από την ψηφοφορία της Τετάρτης για το Μνημόνιο 3.

Στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων ο Θ. Λυμπερόπουλος

Διαμαρτυρία για το νέο πακέτο

Aυτά είναι τα νέα μέτρα

Διαβάστε όλο το πολυνομοσχέδιο

ΨΗΦΙΖΕΤΑΙ ΩΣ ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝ ΤΟ ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ

Στις 12 το μεσημέρι εισάγεται προς επεξεργασία στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής το νομοσχέδιο για την «Έγκριση Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016-Επείγοντα Μέτρα...

XAΡΑΤΣΙ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΦΩΤΟΒΟΛΤΑΪΚΟΥΣ ΣΤΑΘΜΟΥΣ!

Χαράτσι... και στους φωτοβολταϊκούς σταθμούς, πλην εκείνων στις στέγες των κατοικιών, επιβάλλει η κυβέρνηση προκειμένου να μη χρεοκοπήσει ο ειδικός λογαριασμός του Λειτουργού της Αγοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας...

ΠΩΣ ΘΑ ΚΙΝΗΘΟΥΝ ΤΑ ΜΕΣΑ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ ΤΟ ΔΙΗΜΕΡΟ

Γολγοθάς σήμερα για το επιβατικό κοινό λόγω των απεργιακών κινητοποιήσεων των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Ακινητοποιημένοι θα παραμείνουν την Τρίτη οι συρμοί του Μετρό, του Ηλεκτρικού Σιδηρόδρομου...

Οργή για τα μέτρα στην Πάτρα

Φωτογραφίες από τις απεργιακές συγκεντρώσεις

Στήθηκε ο μεταλλικός φράχτης στη Βασιλίσσης Σοφίας

Σε αστυνομικό κλοιό η πρωτεύουσα

Once Upon Α Time: Βαρετός ή χαμογελαστός;

Καλησπέρα, αγαπητοί μου περιπλανητές ενός ονείρου. Μαζί για ακόμη μία, αυτήν την φορά υπέροχα βροχερή, αλλά και λιγουλάκι παραπονιάρικη Παρασκευή, για ακόμη μια περιπλάνηση μέσα στο μυαλό μου. Ελπίζω όλων εσάς εκεί έξω οι φατσούλες να είναι χαμογελαστές. Άλλωστε το αξίζετε. 

Στην ζωή μας αλήθεια είναι πως υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι. Νομίζεις θα πω οι καλοί και οι κακοί ε; Μπα...Αλώστε το καλό και το κακό ορίζεται, ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω προσωπικά, αποκλειστικά από εμάς. Για εμένα υπάρχουν αυτοί που είναι βαρετοί και αυτοί που μας κάνουν να περνάμε καλά και μας κάνουν να χαμογελάμε. 

Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί μερικοί άνθρωποι μιλούν συνέχεια για τον εαυτό τους, μένουν μόνοι τους, αναλύουν τόσο πολύ ένα θέμα που στο τέλος πάντα μα πάντα ή θέλεις να χτυπήσει το κινητό σου εκείνη την στιγμή (εντάξει μερικές φορές απλά κάνεις πώς μιλάς) με το γνωστό τρομαγμένο ύφος, ενώ λες κάτι του τύπου «Σοβαρά, έρχομαι αμέσως...»έτσι ώστε να φύγεις όσο πιο γρήγορα μπορείς ή απλά φαντάζεσαι να τον χτυπάς με ότι βρεις μπροστά σου να σταματήσει, ενώ ένα μοχθηρούλικο χαμογελάκι σκάει από τα χείλη σου κάνοντας έτσι να ξεχάσεις για λίγο το μπλα, μπλα, μπλα... Ειδικά αν είναι και ψευτοκουλτουριάρης ο συνομιλητής σου, τότε μπαίνουν και σχέδια διαφυγής με κωδικό όνομα «όπως, όπως...» να πας να βρεις το άλλο σου μισό, έναν φίλο, μια ξεχασμένη παρέα από τα παλιά που ξέρεις ότι εκεί θα χαμογελάσεις και θα περάσεις καλά... Σου έχω και χειρότερο, σκέψου να είναι δύο και τρεις οι «βαρετοί» συνομιλητές απέναντι σου. Καταλαβαίνεις λοιπόν τώρα τι μοχθηρά σχέδια θα έκανες αν ήσουνα σε μια άκρη στην Βουλή με 300 βαρετούς ανθρώπους να μιλάνε συνέχεια (Αυτό ήταν κακιούλα)... 

Σου θύμισα κάτι έτσι; 

Αλλά όπως και να έχει όλα αλλάζουν αν το θέλουμε πραγματικά. Και μια συμβουλή για το τέλος που άμα θέλεις εφάρμοσέ την. «Πάντα μα πάντα να επιλέγεις ανθρώπους που θα σε κάνουν να χαμογελάς, γιατί αν στο κάνουν μια φορά, θα στο κάνουν για πάντα. Αυτούς να έχεις πάντα στην καρδιά σου και η ζωή σου θα ομορφαίνει μέρα με την μέρα....» 

 Υ.γ. Σήμερα δεν είπαμε πολλά, ίσως να φταίει που είμαι κουρασμένος, ίσως να έπρεπε να βγουν τόσα λίγα από το μυαλό μου, άλλωστε όλα για κάποιον λόγο συμβαίνουν ;). Όπως και να έχει σας ευχαριστώ για τον χρόνο που διαθέτεται να διαβάζετε αυτές τις γραμμές... 

Καλό σαββατοκύριακο σε όλους. 

Panos Angel

Alexart.com: Να τα πρώτα κρύα...

Μια όμορφη καλησπέρα σε όλους! 

Χαλαρό, αρκετά θα έλεγα, σήμερα προβλέπεται το άρθρο...!

Περίεργα τα πράγματα με τον καιρό πλέον... Αρχίσανε σιγά-σιγά τα κρύα. 

Δεν ξέρω πώς ήταν σε εσάς χθες ο καιρός εκεί που βρισκόσασταν το βράδυ, αλλά εδώ που είμαι εγώ ο καιρός τρελάθηκε! 

Βροντές, αστραπές, έβρεχε καρεκλοπόδαρα, είχε δυνατό αέρα και εκτός από όλα αυτά είχε και διακοπή ρεύματος! Πόσο υπέροχο είναι να έχεις κάνει μπάνιο, να θες να στεγνώσεις τα μαλλιά, να κρυώνεις και λίγο (επειδή είναι βρεγμένα) και την ώρα που πιάνεις το πιστολάκι...διακοπή! Ναι, ναι! Αν εκεί δεν θεωρηθείς τυχερός...πού τότε;! 

 Ετοιμαστείτε λοιπόν για έναν φθινοπωρινό καιρό με βροχές και όλα αυτά τα ωραία καιρικά φαινόμενα που σε κάνουν να μη θες να βγεις από το σπίτι! Εντάξει, έχουν και αυτά την ομορφιά τους (όταν δεν πρέπει να τρέχεις στη δουλειά, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια...).

Απολαύστε κάθε στιγμή της μέρας σας και χαμογελάστε! 

Είναι ωραίο να μεταδίδεις θετική ενέργεια ακόμη και στις πιο μίζερες μέρες!

 Να έχετε ένα όμορφο βράδυ και μια υπέροχη βδομάδα! 

Alex Art

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: Τυχαία στιγμή σαν... ελευθερία

   Οι ζωές μας ταξιδεύουν σε μία εποχή απρόσωπων ηρώων. Η παρατήρηση απογοητεύει, η λογική ανεπαρκεί και οι στερεότυπες απαντήσεις για την εξέλιξη της κοινωνίας είναι απαντήσεις που αν δε προκαλούν, δε πείθουν. Άνθρωποι που ξεγελάστηκαν απο τον ορθολογισμό και οδηγήθηκαν στην πνευματική τύφλωση, αποτελούν τους πυρήνες της ηθικής νέκρωσης. Ζούμε στο σήμερα τη μόδα της απώλειας των προσωπικών δεδομένων, και απο τα κρυμμένα αινίγματα, τις μελαγχολικές αναζητήσεις της καθημερινότητας, οδηγούμαστε στην αναζήτηση της κατάλληλης στιγμής για αυτογνωσία. Μια ορθή σκέψη στη μελωδία των αποφάσεων, προσδιορίζει τη σημαντικότητα της ζωής μας μέσω ενός ερωτήματος, επιρροές ή επιλογές;... Με ποιά κρίση να εκλογικεύσεις αυτό το ερώτημα; 

   Η πραγματικότητα που βιώνουμε μας δείχνει πως ελάχιστα πράγματα αποτελούν επιλογές μας. Η κοινωνία ή οι συνθήκες που μεγαλώσαμε καθορίζουν τις περισσότερες αποφάσεις, καθώς λειτουργούμε επηρεασμένοι απο αυτές. Άρα στην ουσία είμαστε ελεύθεροι;... Παρατηρούμε το πάθος της ψυχής μας για την απόκτηση της ελευθερίας, αλλά σχεδόν ποτέ δε την αφήνουμε να πραγματοποίησει το όραμά της. Ίσως επειδή η ελευθερία είναι ευθύνη και ο φόβος μας καλεί να ζήσουμε ως μέλη μιας κοινωνίας η οποία λαμβάνει εκείνη τις αποφάσεις. Η ανελευθερία συχνά μας ευαρεστεί, και αναζητούμε πρόσωπα που να μας επιβάλλονται και να μας υποδεικνύουν το πως να λειτουργήσουμε. Αν δεν είναι έτσι, τότε πως να εξηγήσουμε τη αδυναμία επιλογής των κατάλληλων ανθρώπων για να μας συντροφεύσουν σύμφωνα με τις ελευθερίες του ατόμου; Με ποιό τρόπο να δικαιολογήσουμε το γεγονός της λανθασμένης επιλογής των καθοδηγητών; Μέρα με τη μέρα οι γόνιμες ανησυχίες της συνείδησης δηλώνουν πως η κρίση του σήμερα είναι βαθύτερη και ουσιαστικότερη, είναι η ιδεολογική κρίση που πλέον εξελίσσεται και αναζητεί την ανώτερη ταυτότητά της. Και καθώς καιγόμαστε στην έρημο της μνήμης, παρατηρούμε στους ορίζοντες της ελευθερίας μας την όαση της προσδοκίας, εκεί όπου ευδοκιμεί στο δέντρο του πόνου η δημιουργία της αμφισβήτησης και καρπός της καλείται η αφύπνιση. Μια αφύπνιση που ξεκίνησε ως θηρευτής της απόλαυσης, πέρασε μέσα από το καμίνι της ενοχής, από την κόλαση του πόνου, κι έγινε ο γητευτής των ανθρώπων... 

Παναγιώτης - Θεοτόκης Λάκκας

Once Upon a Time: Σαββατοκύριακο ρε συ, χαμογέλα...

Καλησπέρα περίεργοι ταξιδιώτες μου. Σήμερα μια ολίγον τι κουραστική Παρασκευή, αλλά εδώ που τα λέμε όταν το Σαββατοκύριακο σου χαμογελάει δεν σκέπτεσαι τίποτα άλλο, κλειστό το κινητό σου, να χουχουλιάσεις κάτω από την ζεστή κουβερτούλα σου, μόνος ή με παρεάκι και έτσι μαζί να παίρνετε το πρωινό σας αγκαλιά, κάνοντας σχέδια για το τι θα κάνετε στην συνέχεια της ημέρας χασκογελώντας και πειράζοντας ο ένας τον άλλον με φιλάκια και αλλά τέτοια. Συντροφιά αντί για μουσική, οι αστείες φωνές των πρωινών καρτούν που ηχούν ευχάριστα μέσα από την τηλεόραση, ενώ την ίδια στιγμή εσείς ρουφάτε την πρώτη γούλια από την ζεστή σπιτική σοκολάτα βιενουά...Ω ναι! αυτό και αν είναι υπέροχο... 

Σαββατοκύριακο ρε συ, χαμογέλα... 

   Ύστερα και αφού καταφέρεις να σηκωθείς από την ζεστή φωλίτσα σου (είναι μια πολύ δύσκολη μάχη...Πάντα το κρεβάτι κερδίζει...οι δε φοιτητές παραδίνονται αμαχητί...), αμέσως μετά πιάνεις από το κομοδίνο σου σχεδόν με ρομποτικές κινήσεις το κινητό σου, το κρατάς απαλά (αν είναι το I phone 4s το θαυμάζεις κανένα λεπτό πριν το ανοίξεις...). Αφού λοιπόν το ανοίξεις και χαμογελάσεις με το wallpaper του τύπου keep calm and love ή keep calm and do something κ.α ενώ ξέρεις ότι δεν θα χτυπήσει, κάθεσαι από πάνω του κανένα πεντάλεπτο και περιμένεις να χτυπήσει, και περιμένεις, και περιμένεις, περιμένεις μα τίποτα... Αφού μπαίνεις στο facebook και κρυφοκοιτάζεις προφίλ φίλων και αγαπημένων προσώπων, παίρνεις την απόφαση να σηκωθείς με μια «υπέροχη» γκριμάτσα του τύπου «Γιατίιιιιι πρέπει να σηκωθώ;;!!» αφού ρίξεις λίγο νερό στο πρόσωπό σου σκέπτεσαι τι θα κάνεις και αυτό το Σαββατοκύριακο...

   Χαμογελάς, παίρνεις χαρτί, μολύβι και γράφεις ψώνια, σκέψεις και αλλά τέτοια χαζορομαντικά που στο τέλος καταλήγουν κολλημένα στο γραφείο σου για να σου δίνουν έμπνευση, κάνεις γυμναστική (ναι καλά...ένα ναζιάρικο τεντωματάκι και πολύ είναι...), και αργότερα βγαίνεις έξω στο μπαλκόνι για μια τζούρα αέρα και να δεις ίσως τα λουλούδια σου σέρνοντας την μία μισοβγαλμένη κάλτσα και πατώντας την άλλη. Βλέπεις τον κόσμο να πηγαινοέρχεται , να τρέχει, να βρίζει, αυτοκίνητα με τέρμα τα ηχεία να κάνουν βρουμ-βρουμ, κορναρίσματα ή αν είσαι από τους τυχερούς βλέπεις και ένα υπέροχο τοπίο μαζί με όλα αυτά. Μα δεν σε νοιάζουν πράγματα μικρά, τώρα είσαι χαρούμενος και όλα τα ακούς σαν μια περίεργη μουσική. Ξαφνικά δύο χέρια έρχονται από πίσω σου και σχηματίζουν μια αδιαπέραστη ασπίδα γύρω από την μέση σου, ενώ ένα γλυκό φιλί ολοκληρώνει το συναίσθημα...Εσύ απλά κλείνεις τα μάτια και αφήνεσαι στη μαγεία των αισθήσεων ξεχνώντας τα πάντα, άλλωστε είναι Σαββατοκύριακο... 

 Κάλο Σαββατοκύριακο σε όλους , 

Panos Angel

Alexart.com: Δεν ξεχνώ μα προχωρώ

Κάποιες φορές έχεις μία περίεργα αρνητική διάθεση. Όλα φταίνε. Έρχονται στο μυαλό σου επιλογές που έχεις κάνει στο παρελθόν και το κεφάλι σου γεμίζει φωνές και ερωτήματα. «Γιατί αυτό; Γιατί εκείνο;» Γιατί, γιατί, γιατί… φτάνει. Έκανες τις επιλογές σου. Αποδέξου τες είτε είναι σωστές, είτε λάθος. Γιατί πολύ απλά έχουν ήδη παρθεί αποφάσεις, έχουν ήδη γίνει πράξη και αυτό δεν μπορείς να το αλλάξεις.

Νιώθεις πως είσαι βουτηγμένος σε έναν βούρκο απ’ όπου δεν μπορείς να βγεις, πιστεύεις πως δεν μπορείς να επανορθώσεις και πως δεν μπορείς να προχωρήσεις παρακάτω, μα… σου έχω νέα. Μπορείς να τα ξεπεράσεις όλα και να συνεχίσεις. Δε λέω να τα ξεχάσεις. Εξάλλου το να κάνεις πως ξέχασες όσα συνέβησαν μάλλον σημαίνει πως κρύβεις δειλία και φόβο. 

 Αντί να προσπαθήσεις να ξεχάσεις τις επιλογές σου, καλύτερα να τις αποδεχθείς, να σκεφτείς για ποιόν λόγο φέρθηκες με τον συγκεκριμένο τρόπο και με βάση αυτά στα οποία θα καταλήξεις να συνεχίσεις την πορεία σου. Βρες στόχους, κάνε όνειρα. Ζήσε μαθαίνοντας από τις εμπειρίες σου, από το παρελθόν σου.

Να έχετε ένα όμορφο βράδυ, 

Alex Art

Once Upon a Time: «Ένα κονσέρτο για την αγάπη...»

Καλησπέρα, καλησπέρα... Ακόμη μία, αυτήν την φορά «παραπονιάρικη» Παρασκευή, θα σας κρατήσω για λίγο συντροφιά μέσα από τα pixel κάποια οθόνης που σχηματίζονται αργά σε λέξεις με κάποιο νόημα. Λέξεις μπερδεμένες, λέξεις που φανερώνουν πότε αγάπη, πότε παραπονάκια, και κάποιες φορές οι λέξεις αυτές γίνονται τρείς τελείες για κάποια πρόσωπα αγαπημένα. Καλό ταξίδι άγνωστε...

«Ένα κονσέρτο για την αγάπη...» 

“Αγαπημένοι μου πάτερα και μητέρα πάνε μέρες τώρα που δεν μου μιλάτε. Πάνε μήνες που πάψατε να με κοιτάτε στα μάτια, πάνε χρόνια που πάψατε να με αγαπάτε όπως οφείλατε να κάνετε. Σας γράφω λοιπόν αυτό το γράμμα για να σας πω αυτά που νιώθω, αυτά που θα ήθελα να μου πείτε εσείς όλα αυτά τα χρόνια, όταν δεν ήσασταν στο πλάι μου όταν σας χρειαζόμουνα...Μην με κρίνετε άσχημα σας παρακαλώ για αυτά που γράφω παρακάτω. Η καρδιά μου πια γράφει αυτές τις λέξεις γιατί όσες φορές προσπάθησα να σας μιλήσω δεν με ακούγατε. 

 Ξέρετε όταν σκέφτομαι τα παιδικά μου χρόνια κάτι με δυσκολεύει να καταπιώ. Στιγμές μετρημένες σε άψυχα χρωματιστά χαρτιά, βρισιές, σφαλιάρες, φωνές, και μετρημένες χαρές στο ένα χέρι. Η ανάσα μου πάντα βαραίνει όταν το παρελθόν περνάει από μπροστά μου και μαζί με τα βουβά δάκρυά μου, αναπάντητα ερώτημα έρχονται στις σκέψεις μου. 

Που ήσασταν όταν φώναζα «...σας χρειάζομαι!!»; Που ήσασταν όταν έπεφτα κάτω και οι άνθρωποι γύρω μου γέλαγαν; Πού ήσασταν όταν περίμενα στην σιωπή μέχρι να έρθετε; Που είχατε πάει όταν χαμογελούσα ανεβαίνοντας ένα ακόμη σκαλοπάτι της ζωής και όταν έκλαιγα κρυφά κάτω από τα σκεπάσματα όταν σας άκουγα να φωνάζετε χωρίς να σέβεστε ότι ήμουνα εκεί και σας άκουγα; Γιατί δεν σταματήσατε ποτέ; 

Θυμάμαι ακόμα την ίδια φράση που μου λέγατε τόσο εγωιστικά, τόσο αυθόρμητα, τόσο ανόητα. «Είσαι μεγάλο παιδί τώρα και καταλαβαίνεις...» Κάθε φορά που μου το λέγατε αυτό, από τα 14 μου μέχρι και τώρα ψάχνω να βρω λογική απάντηση να σας δικαιολογήσω... Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία πια... Να καταλάβω τι; Ότι δεν είχατε γνώσεις; Ότι φερθήκατε εγωιστικά χρόνια ολόκληρα. Ότι δεν θελήσατε ποτέ να με αγαπήσετε πραγματικά και όχι με παιχνίδια και άλλες τέτοιες ανοησίες. Πονούσα, με βλέπατε και δεν κάνατε τίποτα. Παρά μόνο κλεινόσασταν στον εαυτό σας, σε τόνους χάπια...Και εγώ όλα αυτά τα έβλεπα, φώναζα, έκλαιγα, μα τίποτα...Δεν ήρθατε μια φορά να με ρωτήσετε ποια είναι τα όνειρα μου, τι με απασχολεί, αν είμαι χαρούμενος... Ποτέ... 

Αχ, να ξέρατε μόνο τι ζητούσα, τι ήθελα σαν παιδί που έχει όνειρα να κατακτήσει τη γη με ένα ξύλινο σπαθί...Σαν ένας έφηβος με φωτιά στα χέρια του, σαν ένας νέος που ακολουθάει μόνος του πια τον δρόμο που κάποιος γι αυτόν χάραξε. Δεν σας ζήτησα ποτέ τίποτα παραπάνω από μία αληθινή αγκαλιά, πατέρα και μητέρα. Μια αγκαλιά σφιχτή, γεμάτη συναισθήματα, γεμάτη αγάπη. Αλλά δεν μου την δώσατε ποτέ. Ίσως έτσι έπρεπε...” 

Υ.Γ. Είναι στιγμές που στίχοι, εικόνες, σκέψεις, σε κάνουν να πονάς, να θυμάσαι, να δακρύζεις. Είναι νομίζω τότε που ακουμπάς το κεφάλι σου στο χέρι σου, παίρνεις μια βαθιά ανάσα, ανοίγεις το τετράδιο σου και απλά γράφεις ώρες ατέλειωτες, μέχρι η καρδιά σου να σου πει «μπράβο τα κατάφερες, ξεπέρασες ακόμη ένα εμπόδιο της ζωής...» 

 Πόσο εύκολο είναι να μην αγαπάς; Πόσο εύκολο είναι να μη συγχωρείς; Πόσο εύκολο είναι να είσαι εγωιστής; Πόσο εύκολο είναι να μην είσαι οικογένεια;...  Panos Angel

Μοναξιά: άσχημη ή ωραία;

Κάποιοι προτιμούν τη μοναξιά, άλλοι πιστεύουν πως δεν μπορούν να επιβιώσουν εάν δεν περιτριγυρίζονται συνέχεια από ανθρώπους.   Υπάρχει βέβαια και η μέση κατάσταση όπου κάποιες στιγμές γεννιέται η ανάγκη για χαλάρωση ερχόμενος αντιμέτωπος μόνο με τον εαυτό σου, αλλά και οι στιγμές που έχεις ανάγκη μια αγκαλιά, να μοιραστείς τις ανησυχίες σου, τις κακοτοπιές σου, την χαρά σου, τα αστεία σου. 

 Ίσως το χειρότερο που μπορώ να φανταστώ είναι να είσαι μόνος. Ολομόναχος. Να μην μπορείς ανά πάσα στιγμή να απευθυνθείς σε κάποιον για το πιο βλακώδες ζήτημα. 

Να ξέρεις πως κάποιοι άνθρωποι αποτελούν όλη σου τη ζωή και ξαφνικά τους αποχωρίζεσαι προσωρινά, αλλά όσο και να θες να δείξεις πως είσαι δυνατός ξέρεις πως μέσα σου η φωτιά της νοσταλγίας και της απουσίας σε καίει, σε πονάει. 

 Αν όμως ξέρεις πως θα έρθει η στιγμή που θα σμίξεις και πάλι με αυτά τα άτομα μέσα σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα είναι μια παρηγοριά. Τότε το μόνο φάρμακο είναι η υπομονή. Και η υπομονή συνήθως δικαιώνει. 

 Έχε πίστη για αυτό που προσδοκείς και θέλεις να συμβεί, υπομονή και ένα πλατύ χαμόγελο γιατί αν στενοχωριέσαι εσύ που είσαι μόνος, τότε σκέψου πως υπάρχουν άνθρωποι που αντλούν από σένα κουράγιο και δύναμη. 

 Όλα θα πάνε καλά. Όλα θα φτιάξουν και θα είναι καλύτερα. 

 Διώξε τη μοναξιά δημιουργικά!

Καλό βράδυ, 

Alex Art.

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: Ανεξίτηλες Μνήμες Σιωπής

 Ανεξίτηλες Μνήμες Σιωπής

Έρχεται η στιγμή που στέκεσαι αθόρυβα στη ροή του χρόνου παρατηρώντας εικόνες συνείδησης και αναπολείς το μυστικό της ζωής σου, το οποίο ξεθυμαίνει από το άρωμα της καθημερινότητάς σου. Ένας αναστεναγμός αφήνεται να εξημερώσει τα δεσμά που σε κρατούν για όσα δεν έπραξες ως όφειλες, ακολουθώντας το χνάρι των ονείρων που έσκιζε τη τροχιά της μοίρας και δημιουργούσε τη δική σου Αγία Γραφή της εκπλήρωσης. Λεπτομέρειες όμορφες...παρουσιάζονται όλες εκείνες οι λεπτές ισορροπίες που μεταφράζονται τώρα ως χαμένες ευκαιρίες. Μία φωνή δροσερή σε χτυπά ως μαχαίρι στη ψυχή και θέτει το ερώτημα "γιατί;"... 

Αυτό το "γιατί" της μνήμης μέσα από όλες τις συγκυρίες της ζωής σου έρχεται όσο μεγαλώνεις και πιο συχνά να σου χτυπά την πόρτα και η επιμονή του αυτή να σε κάνει κάποια στιγμή να το "σιωπήσεις" τυλίγοντάς το με το πέπλο της τυχαιότητας, του μοιραίου ή της σωστής επιλογής. Αλήθεια όμως σε όλα αυτά τι είναι σωστό και τι λάθος;... 

Τώρα με το σώμα σου γυμνό από τις προκαταλήψεις του κόσμου ψάχνεις να βρεις την έξοδο στον λαβύρινθό της φυλακής που έχτισαν οι μαύρες πέτρες που πετούσες πίσω στο τέλος κάθε νέας σου αρχής. Πόσα αμαρτήματα να σου συγχωρεθούν άραγε; Ποτέ δεν θα το μάθεις αν ζητάς να σου προσφερθεί η έννοια της λέξης και όχι της πράξης. Αμαρτία ως ετοιμολογία της λέξης σημαίνει χάνω την πορεία μου, το στόχο που έχω θέσει και παρασύρομαι σε ατραπούς μεθυστικούς του φόβου και της πικρής εικόνας ενός εαυτού που θυσιάζει τα πάντα για την πρωτόγονη επιθυμία της ματαιότητας του εγώ. Η πράξη όμως από την άλλη είναι το πειστήριο που μας εγκαλεί να μάθουμε ποιοι είμαστε και να ζητήσουμε την αποδοχή της εικόνας που έχουμε για τον εαυτό μας και να ζητήσουμε τη μύηση στο φως της ψυχής μας.

Όσο αναπνέεις έχεις το δικαίωμα να χαθείς, όσο αγαπάς έχεις το δικαίωμα να προσφέρεις και όσο ζεις χρησιμοποίησε τις αρετές σου για μία ζωγραφιά που δεν τελείωσε ακόμη... 

Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας

Once Upon a Time: «Κόσμος φτιαγμένος από μελάνι...»

Καλησπέρα… Καλησπέρα... Στο ραδιόφωνο μου εδώ και αρκετή ώρα στριφογυρνάει ένα cd του «μύθου» Frank Sinatra και με ταξιδεύει με την υπέροχη φωνή του σε μια υπέροχη περασμένη εποχή. Μια εποχή που όλα ήταν πιο αργά, πιο ρομαντικά, πιο αστεία, πιο όμορφα... Μια εποχή που το μοναδικό είχε αξία και η στιγμή έμενε αιώνια. Πάνε μέρες τώρα που κρατάω την σιωπή μου για κάποια πράγματα χωρίς να ξεχνάω. Ίσως να είναι καλύτερα έτσι, ίσως όχι. Ίσως, ίσως, ίσως... Ποίος ξέρει;... Καλό ταξίδι σου εύχομαι για ακόμη μια Παρασκευή άγνωστε ταξιδιώτη... 



 «Κόσμος φτιαγμένος από μελάνι...» 

   Πρόσφατα τελείωσα την ανάγνωση από ένα υπέροχο «δανεικό» βιβλίο. Είναι απίστευτο το πού μπορεί να σε φτάσει η φαντασία σου ορισμένες φορές. Το πώς μπορούν κάμποσες σειρές από μαύρο μελάνι να γίνουν προσωπικές εικόνες και αυτές με την σειρά τους να σε ταξιδέψουν μακριά, τόσο μακριά που όταν τελειώσεις το βιβλίο νομίζεις ότι ζεις ακόμα εκεί μέσα. Είσαι εσύ ο πρωταγωνιστής και ζεις στον κόσμο που κάποιος σαν «δώρο» έφτιαξε για εσένα. 

   Έναν κόσμο γεμάτο εικόνες με χρώματα, δεμένες με την μουσική και το τοπίο της αρεσκείας σου. Εκεί ο χρόνος είναι πάντα διαφορετικός… Τα ρολόγια πετάνε, υπάρχουν γλυκά παντού, δράκοι γίνονται φίλοι με τους ανθρώπους, πριγκίπισσες χορεύουν στον ρυθμό ενός πιάνου με ουρά, ερωτευμενάκια δεξιά και αριστερά να μοιράζονται τον έρωτα κάτω από μια ομπρέλα, δίπλα από μια λίμνη, και ότι άλλο φανταστείς. Δεν υπάρχουν σύνορα, ούτε «πρέπει», ούτε «γιατί». Εκεί είσαι εσύ και όποιος άλλος θέλεις. Εκεί κανένας και τίποτα δεν μπορεί να σε κάνει να πονάς ή να σε πειράξει. Εσύ τον δημιουργείς άλλωστε και εσύ βάζεις και τους κανόνες. 

   Σκέψου λιγάκι αυτό. Ξυπνάς το πρωί και οι γραμμές στο πρόσωπο σου από το μαξιλάρι ακόμη φανερές. Ρίχνεις νερό στο πρόσωπό σου . «Πάλι δουλεία..» σκέπτεσαι. Μπαίνεις στο λεωφορείο, βλέπεις τους ανθρώπους.  Άλλοι κλαίνε, άλλοι κοιτάνε το άπειρο, ένας άλλος άκουγε μουσική στο mp3 του και χαμογέλαγε με τον κόσμο έξω από το παράθυρο, αλλά  δεν δίνεις σημασία. Δεν έχεις  χρόνο.  Ακόμη και όταν κάποιος πέσει κάτω  απλά θα τον κοιτάς.  «Τον ανόητο, έπεσε...» θα πεις στον διπλανό σου με μια ειρωνεία στον λόγο σου. Η ώρα δεν περνάει με τίποτα, μα να με τα πολλά, με τα λίγα έφτασες στην δουλεία σου. Τικ-Τακ το ρολόι ακίνητο στο τοίχο, φωνές  από συναδέλφους ,κακό, γκρίνια, μιζέρια σε πνίγουν, το κινητό σου χτυπάει, ένα μήνυμα από την κοπέλα σου «αγάπη μου θα βρεθούμε σήμερα;...<3» το αφήνεις στην άκρη,  πάλι δεν έχεις όρεξη να είσαι άνθρωπος και να δώσεις αγάπη... Γυρνάς στο σπίτι με το ίδιο λεωφορείο στο κινητό σου 11 αναπάντητες κλήσεις από φίλους και την κοπέλα σου. Μα δεν δίνεις σημασία δεν έχεις κουράγιο, και πραγματικά έχεις εγκαταλείψει τη ζωή σου σε κάποιο σκονισμένο συρτάρι. Φτάνεις σπίτι και κοιμάσαι πατώντας στοπ στην καθημερινή σου ταινία. Σου θυμίζει κάτι; Μήπως εσένα;

   Και τώρα στην ίδια ταινία ας προσθέσουμε και  τη γνώση από ένα βιβλίο μαζί με την φαντασία. Ξυπνάς το πρωί και οι γραμμές στο πρόσωπό σου από το μαξιλάρι ακόμη φανερές. Χαμογελάς.  Ρίχνεις νερό στο πρόσωπό σου… «Τι δουλειά θα κάνω σήμερα;» σκέπτεσαι. Μπαίνεις στο λεωφορείο και κουβαλάς και εσύ ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, βλέπεις τους ανθρώπους  και τους φαντάζεσαι super ήρωες ή ακόμα και cartoon...Άλλοι κλαίνε και τους δίνεις ένα χαρτομάντιλο, άλλοι κοιτάνε το άπειρο και σκέπτεσαι «και ακόμα παραπέρα…», ένας άλλος άκουγε μουσική στο mp3 του και χαμογέλαγε με τον κόσμο έξω από το παράθυρο και το ίδιο κάνεις και εσύ τώρα… Έχεις πια χρόνο. Ακόμη και όταν κάποιος πέσει κάτω  τρέχεις αμέσως και τον σηκώνεις .  «Τι κρίμα,  έπεσε...» θα πεις στον διπλανό σου με μια λύπη στον λόγο σου. Η ώρα περνάει γρήγορα, έφτασες στη δουλεία σου. Δεν ακούς πια το ρόλοι, φωνές από συναδέλφους ,κακό, γκρίνια, μιζέρια σε κάνουν να χαμογελάς, το κινητό σου χτυπάει, ένα μήνυμα από την κοπέλα σου «Αγάπη μου θα βρεθούμε σήμερα;...<3»  απαντάς αμέσως «Φυσικά... Σου έχω και έκπληξη...<3» το αφήνεις στην άκρη,  πάλι έχεις όρεξη να είσαι άνθρωπος και να δώσεις αγάπη...Γυρνάς στο σπίτι με το ίδιο λεωφορείο στο κινητό σου καμία αναπάντητη ,από φίλους ή την κοπέλα σου,  ξεσκόνισες επιτέλους το συρτάρι. Φτάνεις σπίτι και κοιμάσαι πατώντας στοπ στην καθημερινή σου ταινία.

 
Καλώς όρισες στον φανταστικό κόσμο των βιβλίων άγνωστε ταξιδιώτη...

Υ.Γ.  Τυχαία βρέθηκε στα χεριά σου θα μου πεις και είναι απλά ένα βιβλίο, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο… Επέτρεψε μου να διαφωνήσω με το «τυχαίο» και να σου δώσω μια συμβουλή. Αν σε αυτήν την ζωή διαβάζεις  χωρίς συναίσθημα, τότε μην διαβάζεις καθόλου. Αλλά να ξέρεις, δίχως γνώση μην έχεις την απαίτηση  να σε ονομάζουν άνθρωπο.

«Καθετί που έκανε, σκέφτηκε, κέρδισε ή δημιούργησε η ανθρωπότητα, όλα αυτά βρίσκονται, σαν μια μαγική παρακαταθήκη, στις σελίδες των βιβλίων. Αποτελούν εκλεκτό κτήμα των ανθρώπων».
Τόμας Καρλάιλ

ΠΛΟΥΣΙΑ ΦΤΩΧΟΓΕΙΤΟΝΙΑ:Πώς δδδδιάάάάάολλλλο γεμίζει βλεφαρίδες το πληκτρολόγιο ;

Επιστρέψαμε μετά από καιρό...πλέον η πλούσια φτωχογειτονιά αλλάζει μέρα...Από φέτος κάθε Πέμπτη μαζί αντί για Παρασκευή...Θα το συνηθίσουμε μωρέ κι αυτό...Εφόσον δεν χρειάζονται λεφτά θα το συνηθίσουμε πολύ εύκολα !!! Άντε ας αρχίσουμε ,καλή χρόνια να έχουμε...

Alexart.com: Το μονοπάτι της φιλίας

Ο καθένας αποφασίζει για τη ζωή του και για το τι είναι καλύτερο να πράξει για τον εαυτό του. Κάποιοι αποφασίζουν πως η μοναξιά είναι ο καλύτερος δρόμος να διαβούν, άλλοι φτάνουν και ξεπερνάνε τα όριά τους καταπιέζοντας τον εαυτό τους με διάφορες επιλογές 

που τους προέτρεψαν άλλοι να κάνουν και άλλοι θέλουν να έχουν μια ζωή περιτριγυρισμένη από σύντροφο, οικογένεια και αγαπημένους φίλους. 

 Και οι φίλοι, όμως, οικογένεια δε θεωρούνται; Δε χρειάζεται να είναι πολλοί. 

Εξάλλου δε μετράμε τη φιλία ούτε σε ποσοστά, ούτε με βάση χρηματικά ποσά (τουλάχιστον όχι όσοι αναζητούν το βαθύτερο και πιο αληθινό νόημα μιας φιλίας). 

Γνωστοί φυσικά υπάρχουν πολλοί, αλλά εάν αυτή τη στιγμή που διαβάζετε σας έρχονται κάποια άτομα στο μυαλό, τότε μάλλον αυτά είναι τα πρόσωπα των ανθρώπων που τους έχετε επιτρέψει την ελεύθερη είσοδο στην καρδιά σας. 

 Για μένα η ζωή χωρίς φίλους ίσως και να μην είχε νόημα. 

Φίλο μπορεί κάποιος να θεωρεί τη μητέρα, τον πατέρα, τα αδέρφια, τον συμμαθητή που κάθεται δίπλα του, τον συμφοιτητή με τον οποίο μοιράζονται τα βαθιά ριζωμένα μυστικά της καρδιάς, τη γειτόνισσα, τον καθηγητή, κάποιον από την τάξη που κάνατε μαζί χορό, τον συνάδελφο στη δουλειά, κάποιον που έχετε περάσει παρόμοιες δύσκολες στιγμές ή έχετε περάσει μαζί δύσκολες μα και ευχάριστες στιγμές. 

 Φίλος μπορεί να είναι αυτός που έχει την υπομονή και την επιμονή να παλέψει για μια τέτοιου είδους σχέση, να σταθεί σε πολλά περιστατικά, όμορφα ή άσχημα, να μιλάει με τη σιωπή του, αν κάνει λάθη να τα παραδέχεται και να προσπαθεί έπειτα από αυτά για το καλύτερο, να γελάτε μαζί, να κλαίτε μαζί, να παίζετε ανόητα παιχνίδια μαζί. 

Ο φίλος είναι αυτός που ακόμη κι αν είναι μακριά… είναι τόσο κοντά. Φίλος είναι εκείνος που με ένα του βλέμμα μπορείς να αναπτύξεις έναν βουβό διάλογο μαζί του. Είναι εκείνος που αν δεν ξέρει τι να σου πει θα σταθεί δίπλα σου και θα σε πάρει μια μεγάλη αγκαλιά, θα σου κρατήσει το χέρι μέχρι να αρχίσεις να κλαις για να ηρεμήσεις, που σε υπερασπίζεται όταν κάποιος με ύπουλο τρόπο διαδίδει ανυπόστατες φήμες για εσένα, που σε αγαπάει και στο δείχνει καθημερινά 

με ένα χαμόγελο, ένα τηλεφώνημα, μια γλυκιά «καλημέρα- καληνύχτα», που ακόμη κι αν έχετε να μιλήσετε καιρό, όταν συναντιέστε είναι «σαν να μην πέρασε μια μέρα», που λέμε. 

 Αλλά όλα αυτά, φυσικά, θα πρέπει να είναι αμοιβαία. Έτσι όπως εσύ αποκαλείς κάποιον φίλο σου, αληθινό φίλο, έτσι κι εσύ «πρέπει» (εντάξει, δεν μπορεί να σε υποχρεώσει κάποιος, αλλά εάν καταλαβαίνεις το νόημα της λέξης, τότε σίγουρα θα το θέλεις), να του ανταποδίδεις έμπρακτα όσα κάνει κι εκείνος για σένα. 

 Μακάρι όλοι να μπορούσαν να διακρίνουν ποιοι είναι οι «αληθινοί φίλοι» και ποιοι οι «υποκριτές». Για εσάς τους «υποκριτές» λυπάμαι πολύ γιατί μάλλον δεν θα μάθετε την αληθινή σημασία της τόσο μικρής, αλλά πολύ σημαντικής λέξης, «Φιλία».

Καλό ξημέρωμα, 

Alex Art

Ο μουσικός τροχός ενός ινδονήσιου οδοντιάτρου

Η θεραπεία αποκτά ένα πιο διασκεδαστικό χαρακτήρα

Ρωμαίοι και Χαν οι μεγάλοι ρυπαντές της αρχαιότητας

Έρευνα συνδέει την περίοδο ακμής των Ρωμαίων με αυξημένες εκπομπές ρύπων

Ξεκίνησε η αποστολή παραγγελιών για Ligntning adaptors

Σύντομα θα κυκλοφορήσουν και στα καταστήματα

Ανανεωμένη και αγχωμένη η Μαρία Μπεκατώρου

Με χορό και τραγούδι είπε την πρώτη καλημέρα στους τηλεθεατές

Τα «τέρατα» του βυθού

Εντυπωσιακές εικόνες θαλάσσιων όντων που ζουν στο σκοτάδι

Ζωγραφίζει έχοντας ως «μπογιά» το αίμα του

Αιματοβαμμένη… τέχνη

Με δύο εκπομπές στον ΣΚΑΪ ο Κ. Μπογδάνος

Αναλαμβάνει τέλη Οκτωβρίου μεταμεσονύκτιο talk show

Τα 5 κοκτέιλ που όλοι πρέπει να ξέρουν

Όχι μόνο να πίνουν, αλλά και να φτιάχνουν!

Με... χρυσάφι στα νύχια η Lady Gaga

Ακόμα μία εκκεντρική εμφάνιση

Once Upon a Time: Ένας μήνας ζωής

Μια γλυκιά καλησπέρα σε όλα τα χαμογελαστά μουτράκια που διαβάζουν αυτές τις γραμμές πίσω από της οθόνες του υπολογιστή τους. Μια ακόμη ηλιόλουστη αυτήν την φορά Παρασκευή, χιλιάδες σκέψεις που ετοίμασαν βαλίτσες και έφυγαν πίσω στο χρόνο για να αποκτήσουν μια θέση στην ιστορία της ζωής μου. Εικονικά γράμματα και φωτογραφίες που κάνουν την καρδιά μου πότε να χτυπάει δυνατά και πότε να σταματάει απότομα πατώντας το κουμπί των αναμνήσεων. Χτύποι καρδιάς που πότε μεταφράζονται σε χαρά, πότε σε λύπη και πότε σε μελαγχολία. Καλό ταξίδι άγνωστε ταξιδιώτη. 

«Ένας μήνας ζωής...» 

      «Αν είχες μόνο έναν μήνα ζωής αλήθεια τι θα έκανες;...» ρώτησα αυθόρμητα την γλυκιά φωνή πίσω από το ακουστικό του κινητού τηλεφώνου μου που με συνόδευε ευχάριστα μέσα στο λεωφορείο. Μία απέραντη σιωπή ακολούθησε και μετά μια περίεργη ανάσα λες και ο χρόνος είχε σταματήσει ξαφνικά...«Μην βιάζεσαι να απαντήσεις...Θέλω να το σκεφτείς καλά...Θα τα πούμε αργότερα...» συνέχισα και έκλεισα σιγά-σιγά το κινητό με απαλές κινήσεις. 

      Το σκεφτόμουνα και εγώ σε όλη τη διαδρομή. Ξέρεις, είναι περίεργο, ίσως και ανόητο, αλλά από εκείνη την κουβέντα όλα ξαφνικά μου φαινόταν διαφορετικά στον δρόμο. Τα χρώματα, τα δέντρα, τα αυτοκίνητα, τα μαγαζιά, η μουσική στο mp3 μου, οι άνθρωποι...Μπορεί βεβαία να φταίει το ότι είμαι ρομαντικός και έχω τεράστια φαντασία, αλλά και πάλι αυτή η ερώτηση ακόμα και τώρα που την σκέφτομαι με κάνει να αναρωτιέμαι το πόσο ανόητα φερόμαστε σε ανθρώπους που αγαπάμε, σε ένα δώρο που κάποιος για κάποιον λόγο μας έφερε κ.α. Αλήθεια, πόσο εγωιστής μπορεί να είναι κάποιος που νομίζει ότι αυτά που έχει σήμερα θα τα έχει και αύριο και μεθαύριο και πάει λέγοντας; 

     Πόσες φόρες όλοι εμείς οι “εγωιστές” δεν πληγώσαμε κάποιον σημαντικό με τον άλφα ή βήτα τρόπο γιατί απλά “πιστεύαμε” ότι ο φόβος ήταν πιο δυνατός από εμάς και μας νίκησε τόσο εύκολα, χωρίς καν να δώσουμε μάχη. Αφήνοντας τα συναισθήματα και ό, τι νιώθαμε, να σκονίζονται στα συρτάρια της καρδούλας μας. Σημαντικά, αν μου επιτρέπετε, μαγικά συναισθήματα που στο τέλος καταλήγουν να παλιώνουν στον χρόνο, να ξεθωριάζουν και δικαιολογίες σαν σκόνη να τα καλύπτουν μέχρι να μην υπάρχουν πια. 

     Και είναι κάπου εκεί ανάμεσα στο σήμερα και το άγνωστο, ακόμη, αύριο περίεργε ταξιδιώτη, που καταλαβαίνεις πως η ζωή είναι στιγμές μικρές, αλλά παντοτινές και παίρνεις την απόφαση να ανοίξεις και να ξεσκονίσεις το συρτάρι. Έτσι λες «Τώρα Ναι!!... Όλα είναι τακτοποιημένα...Όλοι είναι ικανοποιημένοι...μπορώ να προχωρήσω», μετά βγαίνεις για καφέ με φίλους να μοιραστείς την χαρά σου «Ποτέ δεν είναι αργά...» σου λένε φίλοι και γνωστοί. 

     Υπνωτισμένος από τα μεθυστικά αρώματα του εγωισμού σου λοιπόν και σε θέση «εκ του ασφαλούς» πια, τρέχεις να προλάβεις τον χαμένο χρόνο που τόσο ανώριμα άφησες να περάσει. Η καρδιά σου γεμάτη χαρά. Θα κάνεις αυτό που ήθελες επιτέλους!! Χαμογελάς. Σκέψεις, ταξίδια του νου σε απάτητα μέρη...Μα ξάφνου το χαμόγελο και οι σκέψεις σταματάνε αργά και βασανιστικά. Μόλις, δεν έφτασες πότε, ο χρόνος σου ξέφυγε...Εκεί είναι που κατάλαβες πώς στην ζωή σου ποτέ δε γνωρίζεις το αύριο και έπρεπε να ζήσεις το σήμερα, το τώρα, χωρίς να φοβάσαι να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου... 

Υ.Γ.  Αν πραγματικά είχες έναν μήνα ζωής σίγουρα θα έκανες πράγματα που δεν έκανες πριν. Θα πήγαινες να πεις στο άλλο σου μισό ποσό το αγαπάς και θα ζητούσες συγνώμη μέσα από την καρδιά σου για τα λάθη σου...Θα ήταν σαν την πρώτη φόρα που αγαπούσες, δεν θα φοβόσουν, δεν θα σε ένοιαζαν τα μικρά πράγματα, θα χαμογελούσες , θα έκανες τρέλες, δεν θα είχες «πρέπει» και «γιατί», απλά θα το έκανες επειδή ήξερες ότι δεν θα είχες την ευκαιρία να το ξανακάνεις. Θα πήγαινες σε φίλους και γνωστούς να τους δεις, θα έσβηνες την λέξη κακία από το μυαλό σου, θα αγκάλιαζες σφιχτά την, στο παρελθόν, «κακή» οικογένειά σου κλαίγοντας και θα χαιρόσουν την κάθε μέρα και άλλα πολλά...Μια μόνο ερώτηση. Πώς αλήθεια ξέρεις ότι δεν έχεις μοναχά έναν μήνα ζωής;...

 «Μη φοβάσαι στη σκέψη ότι κάποτε η ζωή σου θα τελειώσει. Τρέμε, όμως, στη σκέψη πως αυτή μπορεί να μην άρχισε ποτέ»  Τζον Νιούμαν

Alexart.com: Απρόσμενα ευχάριστα δευτερόλεπτα

Σήμερα είναι μια διαφορετική Τρίτη και αυτό γιατί θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια εικόνα που με εξέπληξε θετικότατα. Το βράδυ του Σαββάτου, που μόλις μας πέρασε-29/09/2012, έκανα βόλτα στο κορδόνι (ή αλλιώς όπως το λέμε «κυματοθραύστης») 
της πόλης όπου σπουδάζω. Κατά μήκος λοιπόν αυτού του κυματοθραύστη παρατήρησα μια θετική εξέλιξη, έβαλαν παγκάκια σε μικρές μεταξύ τους αποστάσεις. 

 Σε ένα από τα παγκάκια καθόταν ένα ζευγάρι μεγάλης σχετικά ηλικίας. Υποθέτω πως ήταν πάνω από εξήντα πέντε χρονών και ήταν και οι δύο μαυροντυμένοι, φορούσαν ζεστές ζακέτες. Η γυναίκα είχε γύρει το κεφάλι της στον ώμο του άνδρα και κοιτούσαν την πόλη που ήταν στολισμένη με διαφόρων χρωμάτων φώτα. Η θάλασσα ήταν αυτή που τους χώριζε από τον θόρυβο και τον πολύ κόσμο της πόλης. 

 Ο άνδρας είχε περασμένο το χέρι του πάνω από τους ώμους της γυναίκας. Την αγκάλιαζε σαν να την προστάτευε. Της απήγγειλε ποίημα εκείνη τη στιγμή. Η φωνή του ήταν μπάσα, τόσο ήρεμη, γεμάτη τρυφερότητα, σταθερή. Ήταν κάτι μαγικό. Της απήγγειλε ποίημα;!;!;! Ήταν τόσο ρομαντικό, μοναδικό, γλυκό! Προσπάθησα να μην φανώ αδιάκριτη και συνέχισα την πορεία μου παρ’ όλο που ήθελα όσο τίποτα άλλο εκείνη τη στιγμή να τρέξω προς το μέρος τους και να τους ρωτήσω πάρα πολλά. 

 Νιώθω πως έγινα μάρτυρας σε μια πολύ σημαντική στιγμή της ζωής δυο ανθρώπων. Ήξερα ότι, κυρίως, πολλά χρόνια πριν απήγγειλαν ποιήματα και αυτός ήταν ένας τρόπος για να δείξουν το ενδιαφέρον και την αγάπη τους, αλλά στο «σήμερα»; Ε ναι, στο «σήμερα»! 
Γιατί όχι; 

Το χάρηκα! Ήταν τόσο λίγα τα δευτερόλεπτα που παρατήρησα αυτή τη σκηνή… δε μου έφτανε. Ήθελα να σταθώ σε μια μεριά χωρίς να με καταλάβουν και να μαγευτώ ακόμη περισσότερο. 

 Πέρασαν κάποια λεπτά και ακόμη τους είχα στη σκέψη μου, ακόμη οι άκρες των χειλιών μου σχημάτιζαν ένα αστείο και τεράστιο χαμόγελο. 

Έχουν περάσει λίγες μέρες και ακόμη είναι μέρος των πολλών σκέψεων μέσα στη μέρα. Θα περάσουν πολλές ακόμη μέρες και πιστεύω πως ήδη έχω ξεχωρίσει μια θέση στην καρδιά μου για αυτούς τους δύο μοναδικούς ανθρώπους. 

 Και τότε… τότε φτάνει η στιγμή που σκέφτομαι και συνειδητοποιώ πως 

εύχομαι να φτάσω σε αυτήν την ηλικία ζώντας τόσο όμορφες στιγμές γεμάτες αγάπη, στοργή, τρυφερότητα, συντροφικότητα. 

Καλό σας βράδυ!

 Alex Art