Πάλι με πιάνω να ξύνω τον ροζέ τοίχο με τα δάχτυλα μου. Δεν ξέρω τι ώρα είναι, ούτε την μέρα γνωρίζω πιά. Άλλωστε γιατί να με ενδιαφέρει;. Ξαπλωμένο ή αν θέλεις ζωντανό νεκρό το σώμα μου σε ένα κρεβάτι παλιό με σατέν σεντόνια , βλέπω τα
νέον της κολάσεως να καταπίνουν το κορμί μου, πίσω από τα κάγκελα σκιές άγριες , ακούω βαριά βήματα έξω από την πόρτα μου.
Η καρδιά μου κάθε τόσο εδώ και μέρες χτυπάει δυνατά μην τυχόν ορμίσει κάνεις μέσα στο δωμάτιο μου και με σκοτώσει ή με χτυπήσει άσχημα. Χωρίς λόγο και αιτία αλλά επειδή κάποιος του είπε να το κάνει. Για να “μάθω”
Εδώ οι ψυχές και τα σώματα δεν είναι τίποτα άλλο παραμόνο ακόμα ένα κομμάτι “κρέας” έτοιμο για σφαγή. Δεν υπάρχουν νόμοι και αν υπάρχουν δεν τους γνωρίζω.
Κάθε τόσο κοιτάζομαι στον καθρέφτη πάνω από τον μικρό νιπτήρα. Το σώμα μου πλέον έχει αποκτήσει μυρωδιά πορσελάνης και το χρώμα στα μαλλιά μου ξεθωριάζει αργά και σταθερά.
Γέρασα ήδη...Μετράω 350 σώματα πάνω μου. Μα δεν νιώθω τίποτα πιά. Αυτές τις μέρες σκαφτόμουνα πώς δεν έζησα τίποτα, ούτε έρωτες, ούτε ταξίδια, ούτε το χάδι από ένα μωρό, τίποτα. Θυμάμαι πρίν με φέρουν εδώ έκανα όνειρα να ταξιδέψω στην Γαλλία, στην Βιέννη, στην Νέα Υόρκη. Σκεφτόμουνα και πόσα παιδιά να κάνω . «Δύο» έλεγα στις φίλες και στους φίλους «ένα αγόρι, ένα κορίτσι» και τα μαγουλά μου έσκαγαν ένα χαμόγελο μέχρι τ ‘αυτιά μου καθώς εικόνες σχηματιζόταν στο μυαλό μου . Μα μερικές φόρες δεν τα κανονίζουμε εμείς παραμόνο η μοίρα.
Οι πρώτες κοπέλες δεν τα κατάφεραν, αυτό το έμαθα σήμερα και στεναχωρήθηκα πολύ, με μερικές από αυτές τις κοπέλες πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο, στις ίδιες καφετέριες, είχαμε κοινά μα τώρα είναι νεκρές. Μερικές αρρώστησαν από τις “ενέσεις εξημέρωσης” και δεν τα κατάφεραν, μερικές από αυτές προσπάθησαν να αποδράσουν μα μόλις αντίκρισαν τον ήλιο και γέλασαν, τις σκότωσε κάποιος δυνατός του “boss” επειδή δεν θέλει μπελάδες με την αστυνομία ή πουθενά αλλού. Είναι πολύ κρίμα. Φοβάμαι εδώ στο σκοτάδι. Θέλω να ξαναδώ την οικογένεια μου και να τους αγκαλιάσω. Κάθε μέρα μου λείπουν όλο και ποιό πολύ. Μου λείπουν τα πρόσωπα τους.
Δεν ξέρω τι να νιώσω πιά. Το μόνο που ξέρω είναι ότι είμαι δέσμια μίας αυταπάτης κάποιον ή τουλάχιστον έτσι λέω στον εαυτό μου να μην σκέφτομαι τον πόνο και την βρωμιά απ ’τα κρύα σώματα, που εδώ και μέρες έχει κατακαθίσει πάνω μου. Σήμερα μου επιτράπηκε να μιλήσω για πρώτη φόρα. Το μόνο που είπα είναι «30 ευρώ».
Είναι αστείο μα ξέρω πώς δεν θα βγώ ποτέ από εδώ μέσα, τουλάχιστον ζωντανή. Δεν θα υπάρξει πρίγκιπας σε λευκό άλογο πλέον .Ελπίζω ο Θεός να μην μου κρατήσει κακία για τις επιλογές που έκανα σε αυτήν την ζωή και να μου δώσει κάποια στιγμή το χέρι του όταν το έχω ανάγκη προς το τέλος της διαδρομής μου.
Σε αφήνω για τώρα, κάποιος χτυπάει την πόρτα της σκοτεινής φυλακής μου. Άραγε να του ανοίξω;
Υ.γ Yπάρξεις μιας βρόμικης παρθενογενέσεις, κάπου μεταξύ αγίων και διαβόλων παλεύουν για χάρες. Μην μιλάς, δεν σε ακούνε και δεν θα το κάνουνε ποτέ. Ο μικρός πρίγκιπας τους, πέθανε εδώ και καιρό. Τις βλέπεις πίσω από ένα τζάμι και κρύβεσαι μέσα τους. Αντιμέτωπός με την ανωριμότητα που σε ένα συρτάρι στο δωμάτιο σου την “βρίσκει” παρέα με την αγανάκτηση των δικών σου προσώπων. «Θα αλλάξω» είπες. Μα δεν πίστεψες στον εαυτό σου και άφησες τον βούρκο να σε παρασύρει σε εφήμερες απολαύσεις, σαρκικές. Μίας ζωής που δεν σεβάστηκες πότε το νόημα της...Σε παράτησαν τα παιδικά χαμόγελα του νού σου και ξεσπάς πιά σε ξένα άψυχα βουβά σώματα. Μιλάω για εκείνες τις φορές που η αλήθεια πάλευε με το ψέμα σου και τότε που ο πηγεμός άλλαξε πρόσωπο. Είναι λές και πιά τις έχεις ανάγκη, λές και πιάνεσαι από αυτές όπως ένα παιδί από ένα παραμύθι.
Τι αλήθεια αποζητάμε; Eμάς η τους άλλους εαυτούς μας;...
Panos Angel
Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου