Σήμερα αυτήν την βροχερή Παρασκευή, δεν έχει ευχές για ταξίδι, ούτε
ρομαντισμούς, μόνο τα παρακάτω λόγια που δείχνουν μια αλήθεια που
θέλουμε να κρύψουμε πίσω από το εγώ μας. 
Ψελλίζοντας αχνές λέξεις στο ταξίδι με αναμμένο ένα μικρό φώς , μάλλον προσευχές πρέπει να ήταν αφιερωμένες στον Θεό τους. Με ένα τσιγάρο όλο και όλο για παρέα και μία απέραντη μοναξιά ξεκίνησαν. Δεν ήξεραν το πού απλά έλπιζαν...
Πήραν ότι είχαν και δεν είχαν και κουτσά στραβά μαζεύτηκαν τα χρήματα που θα έδιναν για το ταξίδι. Δεν γνώριζαν μάλλον πολλά ,παρά μόνο τα βασικά. «Σημείο συναντήσεως τάδε, ώρα τάδε, λεφτά τάδε.» είπε η βαριά φωνή πίσω από το ακουστικό...Πρέπει να ήταν ένας, από αυτούς που δεν είναι άνθρωποι . Έτσι μάζεψαν λίγα παιχνίδια για τα μικρά τους λίγα τρόφιμα, λίγο νερό και την μισοφαγωμένη από τις σφαίρες του πολέμου ελπίδα για κάτι καλύτερο.
Αγγελούδια και Δαίμονες ενός φοβισμένου ονείρου στοιβαγμένοι σαν ψάρια σε μια κονσέρβα, ταξίδευαν επί ώρες...Ίσως και μέρες...Για έναν τόπο που στο μυαλό τους θύμιζε λίγο από την ομορφιά της Ιθάκης του Καβάφη. Πρίν ξεκινήσουν πρέπει να είχαν χαμόγελα κρυφά οι γονείς, όταν έβλεπαν τα παιδιά τους με μισοφαγωμένα ρούχα και με κόκκινα προσωπάκια από το κρύο. «Θα ήμαστε καλύτερα από εδώ, τα παιδιά μας θα έχουν ένα καλύτερο μέλλον» ίσως να σκεφτόταν μέσα στον πανικό τους, αν και ό πόνος του πολέμου ήταν αφόρητος και κυλούσε από τα μάτια τους κάθε τόσο. Έτσι ξεκίνησαν για τόπο διαφορετικό για μια πολιτισμένη χώρα μακριά από την κόλαση που ζούσαν πίσω στην καπνισμένοι πατρίδα τους.
Μα να, κάπου εκεί πρέπει να ήταν που είδαν ένα μπλέ φως από μακριά και άκουγαν ακαταλαβίστικα γι’αυτούς λόγια. Πρέπει να φοβήθηκαν πολύ όλοι, κυρίως τα μικρούλια όταν είδαν του μεγαλόσωμους κυρίους με τις περίεργες μπλέ στολές, να μιλάνε από πάνω τους και μερικοί από αυτούς “ηλίθιοι” να χαμογελάνε περιπαικτικά. «Μα λές να βγήκε το όνειρο αληθινό; Λές να βρήκαμε καινούργιο τόπο; Σε ευχαριστώ Θεέ μου για όλα.. ». Έτσι πρέπει να σκέφτηκε κάποιος δυνατά εκείνη την στιγμή. Όμως το όνειρο αυτό δεν θα βγεί αληθινό.
Κάποιοι και ας τους ονομάσουμε “ζώα”, έτσι για ευγένεια, αυτοδιορισμένοι δικαστές, πρόταξαν τις φούστες τους μπροστά και καταδίκασαν και έκαναν “μπαλάκι” δίχως ντροπή, δίχως συναίσθημα στην καρδιά τους κουρασμένες από εικόνες, ανθρώπινες ψυχές . Ψυχές κατατρεγμένες από έναν πόλεμο που ποτέ δεν θέλησαν να ζήσουν. Αλλά «ποιός νοιάζεται; Έτσι και αλλιώς βρόμισε η χώρα με δαύτους...Να φύγουν να πάνε σε άλλη χώρα». Κάποιος σίγουρα εκεί έξω που τολμάει να λέγετε άνθρωπος θα πει. Βλέπεις δεν ήθελαν ποτέ να γεμίσουν μικρόβια και ας είναι οι ίδιοι άρρωστοι εδώ και χρόνια, βλέπεις δεν θέλησε ποτέ κανείς τους να πάρει την ευθύνη ούτε να χάσει και την θέση του, δεν θέλησε να φροντίσει για μια ζωή που γεννήθηκε μέσα σε ένα όνειρο εν ονόματι του νόμου «λαθραίος μετανάστης» , σε αυτήν την υπνωτισμένη από αρώματα πλάνης χώρα. Βλέπεις ποτέ δεν θέλησες να κοιτάξεις ανθρώπους στα μάτια και να τους μιλήσεις και ας λές ότι πιστεύεις σε κάποιον Θεό. Και άραγε τι θα γίνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι σε ρωτώ στην προσπάθεια
μου να μην δακρύσω «Ποίος νοιάζεται;» μου απαντάς για ακόμη μια φορά με τα μάτια σου. «Μα υπάρχουν παιδιά αθώα, μια γυναίκα γέννησε και δεν επέτρεψαν στον άντρα της να την δεί, κάποιοι από αυτούς πήγαιναν να δούν τα παιδιά τους στο εξωτερικό...Σε παρακαλώ κάνε κάτι συνάνθρωπε μου σκέψου τα παιδιά...»και τότε ήταν που γύρισες την πλάτη σου αφήνοντας έτσι άλλους να «τακτοποιήσουν» για εσένα για ακόμη μια φορά.
Και πραγματικά ντροπή σου άνθρωπε που δεν θέλησες ποτέ σου να δείς, να ακούσεις μια ξενιτεμένη ψυχή να σου μιλάει και προτίμησες να απέχεις από την ζωή. Ντροπή σε εσάς γονείς, που διδάσκετε τα παιδιά σας χωρίς να έχετε διδαχτεί ποτέ στην ζωή σας, Ντροπή σε όλους μας γιατί θελήσαμε να ζούμε στην χώρα της “τεμπελιάς” και της λανθασμένης ”αγάπης”.
Υ.γ «Σταμάτα και μην μιλάς, μα μόνο άκου της κραυγές της μάνας που βλέπει το παιδί της νεκρό από σφαίρες στα χέρια της. Ήταν κάποιος άνθρωπος που εσύ δεν δέχτηκες ποτέ στην χώρα σου Έλληνα και του φόρεσες αμέσως ταμπέλα που έγραφε “λαθρομετανάστης= άνθρωπος κακός”, Έκανες τα πάντα να τον διώξεις... Συγχαρητήρια λοιπόν, τα κατάφερες , μόλις αφαίρεσες μια ζωή». Αφιερωμένο σε έναν μικρό σύγχρονο πρίγκηπα, που ακόμα υπάρχει ανάμεσα μας.
Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.
Panos Angel
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου