Κάποιοι προτιμούν τη μοναξιά, άλλοι πιστεύουν πως δεν μπορούν να επιβιώσουν εάν δεν περιτριγυρίζονται συνέχεια από ανθρώπους. Υπάρχει βέβαια και η μέση κατάσταση όπου κάποιες στιγμές γεννιέται η ανάγκη για χαλάρωση ερχόμενος αντιμέτωπος μόνο με τον εαυτό σου, αλλά και οι στιγμές που έχεις ανάγκη μια αγκαλιά, να μοιραστείς τις ανησυχίες σου, τις κακοτοπιές σου, την χαρά σου, τα αστεία σου.
Ίσως το χειρότερο που μπορώ να φανταστώ είναι να είσαι μόνος. Ολομόναχος. Να μην μπορείς ανά πάσα στιγμή να απευθυνθείς σε κάποιον για το πιο βλακώδες ζήτημα.
Να ξέρεις πως κάποιοι άνθρωποι αποτελούν όλη σου τη ζωή και ξαφνικά τους αποχωρίζεσαι προσωρινά, αλλά όσο και να θες να δείξεις πως είσαι δυνατός ξέρεις πως μέσα σου η φωτιά της νοσταλγίας και της απουσίας σε καίει, σε πονάει.
Αν όμως ξέρεις πως θα έρθει η στιγμή που θα σμίξεις και πάλι με αυτά τα άτομα μέσα σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα είναι μια παρηγοριά. Τότε το μόνο φάρμακο είναι η υπομονή. Και η υπομονή συνήθως δικαιώνει.
Έχε πίστη για αυτό που προσδοκείς και θέλεις να συμβεί, υπομονή και ένα πλατύ χαμόγελο γιατί αν στενοχωριέσαι εσύ που είσαι μόνος, τότε σκέψου πως υπάρχουν άνθρωποι που αντλούν από σένα κουράγιο και δύναμη.
Όλα θα πάνε καλά. Όλα θα φτιάξουν και θα είναι καλύτερα.
Διώξε τη μοναξιά δημιουργικά!
Καλό βράδυ,
Alex Art.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου