Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: Τυχαία στιγμή σαν... ελευθερία

   Οι ζωές μας ταξιδεύουν σε μία εποχή απρόσωπων ηρώων. Η παρατήρηση απογοητεύει, η λογική ανεπαρκεί και οι στερεότυπες απαντήσεις για την εξέλιξη της κοινωνίας είναι απαντήσεις που αν δε προκαλούν, δε πείθουν. Άνθρωποι που ξεγελάστηκαν απο τον ορθολογισμό και οδηγήθηκαν στην πνευματική τύφλωση, αποτελούν τους πυρήνες της ηθικής νέκρωσης. Ζούμε στο σήμερα τη μόδα της απώλειας των προσωπικών δεδομένων, και απο τα κρυμμένα αινίγματα, τις μελαγχολικές αναζητήσεις της καθημερινότητας, οδηγούμαστε στην αναζήτηση της κατάλληλης στιγμής για αυτογνωσία. Μια ορθή σκέψη στη μελωδία των αποφάσεων, προσδιορίζει τη σημαντικότητα της ζωής μας μέσω ενός ερωτήματος, επιρροές ή επιλογές;... Με ποιά κρίση να εκλογικεύσεις αυτό το ερώτημα; 

   Η πραγματικότητα που βιώνουμε μας δείχνει πως ελάχιστα πράγματα αποτελούν επιλογές μας. Η κοινωνία ή οι συνθήκες που μεγαλώσαμε καθορίζουν τις περισσότερες αποφάσεις, καθώς λειτουργούμε επηρεασμένοι απο αυτές. Άρα στην ουσία είμαστε ελεύθεροι;... Παρατηρούμε το πάθος της ψυχής μας για την απόκτηση της ελευθερίας, αλλά σχεδόν ποτέ δε την αφήνουμε να πραγματοποίησει το όραμά της. Ίσως επειδή η ελευθερία είναι ευθύνη και ο φόβος μας καλεί να ζήσουμε ως μέλη μιας κοινωνίας η οποία λαμβάνει εκείνη τις αποφάσεις. Η ανελευθερία συχνά μας ευαρεστεί, και αναζητούμε πρόσωπα που να μας επιβάλλονται και να μας υποδεικνύουν το πως να λειτουργήσουμε. Αν δεν είναι έτσι, τότε πως να εξηγήσουμε τη αδυναμία επιλογής των κατάλληλων ανθρώπων για να μας συντροφεύσουν σύμφωνα με τις ελευθερίες του ατόμου; Με ποιό τρόπο να δικαιολογήσουμε το γεγονός της λανθασμένης επιλογής των καθοδηγητών; Μέρα με τη μέρα οι γόνιμες ανησυχίες της συνείδησης δηλώνουν πως η κρίση του σήμερα είναι βαθύτερη και ουσιαστικότερη, είναι η ιδεολογική κρίση που πλέον εξελίσσεται και αναζητεί την ανώτερη ταυτότητά της. Και καθώς καιγόμαστε στην έρημο της μνήμης, παρατηρούμε στους ορίζοντες της ελευθερίας μας την όαση της προσδοκίας, εκεί όπου ευδοκιμεί στο δέντρο του πόνου η δημιουργία της αμφισβήτησης και καρπός της καλείται η αφύπνιση. Μια αφύπνιση που ξεκίνησε ως θηρευτής της απόλαυσης, πέρασε μέσα από το καμίνι της ενοχής, από την κόλαση του πόνου, κι έγινε ο γητευτής των ανθρώπων... 

Παναγιώτης - Θεοτόκης Λάκκας