Alexart.com: Απρόσμενα ευχάριστα δευτερόλεπτα

Σήμερα είναι μια διαφορετική Τρίτη και αυτό γιατί θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια εικόνα που με εξέπληξε θετικότατα. Το βράδυ του Σαββάτου, που μόλις μας πέρασε-29/09/2012, έκανα βόλτα στο κορδόνι (ή αλλιώς όπως το λέμε «κυματοθραύστης») 
της πόλης όπου σπουδάζω. Κατά μήκος λοιπόν αυτού του κυματοθραύστη παρατήρησα μια θετική εξέλιξη, έβαλαν παγκάκια σε μικρές μεταξύ τους αποστάσεις. 

 Σε ένα από τα παγκάκια καθόταν ένα ζευγάρι μεγάλης σχετικά ηλικίας. Υποθέτω πως ήταν πάνω από εξήντα πέντε χρονών και ήταν και οι δύο μαυροντυμένοι, φορούσαν ζεστές ζακέτες. Η γυναίκα είχε γύρει το κεφάλι της στον ώμο του άνδρα και κοιτούσαν την πόλη που ήταν στολισμένη με διαφόρων χρωμάτων φώτα. Η θάλασσα ήταν αυτή που τους χώριζε από τον θόρυβο και τον πολύ κόσμο της πόλης. 

 Ο άνδρας είχε περασμένο το χέρι του πάνω από τους ώμους της γυναίκας. Την αγκάλιαζε σαν να την προστάτευε. Της απήγγειλε ποίημα εκείνη τη στιγμή. Η φωνή του ήταν μπάσα, τόσο ήρεμη, γεμάτη τρυφερότητα, σταθερή. Ήταν κάτι μαγικό. Της απήγγειλε ποίημα;!;!;! Ήταν τόσο ρομαντικό, μοναδικό, γλυκό! Προσπάθησα να μην φανώ αδιάκριτη και συνέχισα την πορεία μου παρ’ όλο που ήθελα όσο τίποτα άλλο εκείνη τη στιγμή να τρέξω προς το μέρος τους και να τους ρωτήσω πάρα πολλά. 

 Νιώθω πως έγινα μάρτυρας σε μια πολύ σημαντική στιγμή της ζωής δυο ανθρώπων. Ήξερα ότι, κυρίως, πολλά χρόνια πριν απήγγειλαν ποιήματα και αυτός ήταν ένας τρόπος για να δείξουν το ενδιαφέρον και την αγάπη τους, αλλά στο «σήμερα»; Ε ναι, στο «σήμερα»! 
Γιατί όχι; 

Το χάρηκα! Ήταν τόσο λίγα τα δευτερόλεπτα που παρατήρησα αυτή τη σκηνή… δε μου έφτανε. Ήθελα να σταθώ σε μια μεριά χωρίς να με καταλάβουν και να μαγευτώ ακόμη περισσότερο. 

 Πέρασαν κάποια λεπτά και ακόμη τους είχα στη σκέψη μου, ακόμη οι άκρες των χειλιών μου σχημάτιζαν ένα αστείο και τεράστιο χαμόγελο. 

Έχουν περάσει λίγες μέρες και ακόμη είναι μέρος των πολλών σκέψεων μέσα στη μέρα. Θα περάσουν πολλές ακόμη μέρες και πιστεύω πως ήδη έχω ξεχωρίσει μια θέση στην καρδιά μου για αυτούς τους δύο μοναδικούς ανθρώπους. 

 Και τότε… τότε φτάνει η στιγμή που σκέφτομαι και συνειδητοποιώ πως 

εύχομαι να φτάσω σε αυτήν την ηλικία ζώντας τόσο όμορφες στιγμές γεμάτες αγάπη, στοργή, τρυφερότητα, συντροφικότητα. 

Καλό σας βράδυ!

 Alex Art