Μια γλυκιά καλησπέρα σε όλα τα χαμογελαστά μουτράκια που διαβάζουν αυτές τις γραμμές πίσω από της οθόνες του υπολογιστή τους.
Μια ακόμη ηλιόλουστη αυτήν την φορά Παρασκευή, χιλιάδες σκέψεις που ετοίμασαν βαλίτσες και έφυγαν πίσω στο χρόνο για να αποκτήσουν μια θέση στην ιστορία της ζωής μου. Εικονικά γράμματα και φωτογραφίες που κάνουν την καρδιά μου πότε να χτυπάει δυνατά και πότε να σταματάει απότομα πατώντας το κουμπί των αναμνήσεων. Χτύποι καρδιάς που πότε μεταφράζονται σε χαρά, πότε σε λύπη και πότε σε μελαγχολία. Καλό ταξίδι άγνωστε ταξιδιώτη.
«Ένας μήνας ζωής...»
«Αν είχες μόνο έναν μήνα ζωής αλήθεια τι θα έκανες;...» ρώτησα αυθόρμητα την γλυκιά φωνή πίσω από το ακουστικό του κινητού τηλεφώνου μου που με συνόδευε ευχάριστα μέσα στο λεωφορείο. Μία απέραντη σιωπή ακολούθησε και μετά μια περίεργη ανάσα λες και ο χρόνος είχε σταματήσει ξαφνικά...«Μην βιάζεσαι να απαντήσεις...Θέλω να το σκεφτείς καλά...Θα τα πούμε αργότερα...» συνέχισα και έκλεισα σιγά-σιγά το κινητό με απαλές κινήσεις.
Το σκεφτόμουνα και εγώ σε όλη τη διαδρομή. Ξέρεις, είναι περίεργο, ίσως και ανόητο, αλλά από εκείνη την κουβέντα όλα ξαφνικά μου φαινόταν διαφορετικά στον δρόμο. Τα χρώματα, τα δέντρα, τα αυτοκίνητα, τα μαγαζιά, η μουσική στο mp3 μου, οι άνθρωποι...Μπορεί βεβαία να φταίει το ότι είμαι ρομαντικός και έχω τεράστια φαντασία, αλλά και πάλι αυτή η ερώτηση ακόμα και τώρα που την σκέφτομαι με κάνει να αναρωτιέμαι το πόσο ανόητα φερόμαστε σε ανθρώπους που αγαπάμε, σε ένα δώρο που κάποιος για κάποιον λόγο μας έφερε κ.α. Αλήθεια, πόσο εγωιστής μπορεί να είναι κάποιος που νομίζει ότι αυτά που έχει σήμερα θα τα έχει και αύριο και μεθαύριο και πάει λέγοντας;
Πόσες φόρες όλοι εμείς οι “εγωιστές” δεν πληγώσαμε κάποιον σημαντικό με τον άλφα ή βήτα τρόπο γιατί απλά “πιστεύαμε” ότι ο φόβος ήταν πιο δυνατός από εμάς και μας νίκησε τόσο εύκολα, χωρίς καν να δώσουμε μάχη. Αφήνοντας τα συναισθήματα και ό, τι νιώθαμε, να σκονίζονται στα συρτάρια της καρδούλας μας. Σημαντικά, αν μου επιτρέπετε, μαγικά συναισθήματα που στο τέλος καταλήγουν να παλιώνουν στον χρόνο, να ξεθωριάζουν και δικαιολογίες σαν σκόνη να τα καλύπτουν μέχρι να μην υπάρχουν πια.
Και είναι κάπου εκεί ανάμεσα στο σήμερα και το άγνωστο, ακόμη, αύριο περίεργε ταξιδιώτη, που καταλαβαίνεις πως η ζωή είναι στιγμές μικρές, αλλά παντοτινές και παίρνεις την απόφαση να ανοίξεις και να ξεσκονίσεις το συρτάρι. Έτσι λες «Τώρα Ναι!!... Όλα είναι τακτοποιημένα...Όλοι είναι ικανοποιημένοι...μπορώ να προχωρήσω», μετά βγαίνεις για καφέ με φίλους να μοιραστείς την χαρά σου «Ποτέ δεν είναι αργά...» σου λένε φίλοι και γνωστοί.
Υπνωτισμένος από τα μεθυστικά αρώματα του εγωισμού σου λοιπόν και σε θέση «εκ του ασφαλούς» πια, τρέχεις να προλάβεις τον χαμένο χρόνο που τόσο ανώριμα άφησες να περάσει. Η καρδιά σου γεμάτη χαρά. Θα κάνεις αυτό που ήθελες επιτέλους!! Χαμογελάς. Σκέψεις, ταξίδια του νου σε απάτητα μέρη...Μα ξάφνου το χαμόγελο και οι σκέψεις σταματάνε αργά και βασανιστικά. Μόλις, δεν έφτασες πότε, ο χρόνος σου ξέφυγε...Εκεί είναι που κατάλαβες πώς στην ζωή σου ποτέ δε γνωρίζεις το αύριο και έπρεπε να ζήσεις το σήμερα, το τώρα, χωρίς να φοβάσαι να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου...
Υ.Γ. Αν πραγματικά είχες έναν μήνα ζωής σίγουρα θα έκανες πράγματα που δεν έκανες πριν. Θα πήγαινες να πεις στο άλλο σου μισό ποσό το αγαπάς και θα ζητούσες συγνώμη μέσα από την καρδιά σου για τα λάθη σου...Θα ήταν σαν την πρώτη φόρα που αγαπούσες, δεν θα φοβόσουν, δεν θα σε ένοιαζαν τα μικρά πράγματα, θα χαμογελούσες , θα έκανες τρέλες, δεν θα είχες «πρέπει» και «γιατί», απλά θα το έκανες επειδή ήξερες ότι δεν θα είχες την ευκαιρία να το ξανακάνεις. Θα πήγαινες σε φίλους και γνωστούς να τους δεις, θα έσβηνες την λέξη κακία από το μυαλό σου, θα αγκάλιαζες σφιχτά την, στο παρελθόν, «κακή» οικογένειά σου κλαίγοντας και θα χαιρόσουν την κάθε μέρα και άλλα πολλά...Μια μόνο ερώτηση. Πώς αλήθεια ξέρεις ότι δεν έχεις μοναχά έναν μήνα ζωής;...
«Μη φοβάσαι στη σκέψη ότι κάποτε η ζωή σου θα τελειώσει. Τρέμε, όμως, στη σκέψη πως αυτή μπορεί να μην άρχισε ποτέ» Τζον Νιούμαν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου