Ανεξίτηλες Μνήμες Σιωπής
Έρχεται η στιγμή που στέκεσαι αθόρυβα στη ροή του χρόνου παρατηρώντας εικόνες συνείδησης και αναπολείς το μυστικό της ζωής σου, το οποίο ξεθυμαίνει από το άρωμα της καθημερινότητάς σου.
Ένας αναστεναγμός αφήνεται να εξημερώσει τα δεσμά που σε κρατούν για όσα δεν έπραξες ως όφειλες, ακολουθώντας το χνάρι των ονείρων που έσκιζε τη τροχιά της μοίρας και δημιουργούσε τη δική σου Αγία Γραφή της εκπλήρωσης. Λεπτομέρειες όμορφες...παρουσιάζονται όλες εκείνες οι λεπτές ισορροπίες που μεταφράζονται τώρα ως χαμένες ευκαιρίες. Μία φωνή δροσερή σε χτυπά ως μαχαίρι στη ψυχή και θέτει το ερώτημα "γιατί;"...
Αυτό το "γιατί" της μνήμης μέσα από όλες τις συγκυρίες της ζωής σου έρχεται όσο μεγαλώνεις και πιο συχνά να σου χτυπά την πόρτα και η επιμονή του αυτή να σε κάνει κάποια στιγμή να το "σιωπήσεις" τυλίγοντάς το με το πέπλο της τυχαιότητας, του μοιραίου ή της σωστής επιλογής. Αλήθεια όμως σε όλα αυτά τι είναι σωστό και τι λάθος;...
Τώρα με το σώμα σου γυμνό από τις προκαταλήψεις του κόσμου ψάχνεις να βρεις την έξοδο στον λαβύρινθό της φυλακής που έχτισαν οι μαύρες πέτρες που πετούσες πίσω στο τέλος κάθε νέας σου αρχής. Πόσα αμαρτήματα να σου συγχωρεθούν άραγε; Ποτέ δεν θα το μάθεις αν ζητάς να σου προσφερθεί η έννοια της λέξης και όχι της πράξης. Αμαρτία ως ετοιμολογία της λέξης σημαίνει χάνω την πορεία μου, το στόχο που έχω θέσει και παρασύρομαι σε ατραπούς μεθυστικούς του φόβου και της πικρής εικόνας ενός εαυτού που θυσιάζει τα πάντα για την πρωτόγονη επιθυμία της ματαιότητας του εγώ. Η πράξη όμως από την άλλη είναι το πειστήριο που μας εγκαλεί να μάθουμε ποιοι είμαστε και να ζητήσουμε την αποδοχή της εικόνας που έχουμε για τον εαυτό μας και να ζητήσουμε τη μύηση στο φως της ψυχής μας.
Όσο αναπνέεις έχεις το δικαίωμα να χαθείς, όσο αγαπάς έχεις το δικαίωμα να προσφέρεις και όσο ζεις χρησιμοποίησε τις αρετές σου για μία ζωγραφιά που δεν τελείωσε ακόμη...
Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου