Once Upon a Time: «Κόσμος φτιαγμένος από μελάνι...»

Καλησπέρα… Καλησπέρα... Στο ραδιόφωνο μου εδώ και αρκετή ώρα στριφογυρνάει ένα cd του «μύθου» Frank Sinatra και με ταξιδεύει με την υπέροχη φωνή του σε μια υπέροχη περασμένη εποχή. Μια εποχή που όλα ήταν πιο αργά, πιο ρομαντικά, πιο αστεία, πιο όμορφα... Μια εποχή που το μοναδικό είχε αξία και η στιγμή έμενε αιώνια. Πάνε μέρες τώρα που κρατάω την σιωπή μου για κάποια πράγματα χωρίς να ξεχνάω. Ίσως να είναι καλύτερα έτσι, ίσως όχι. Ίσως, ίσως, ίσως... Ποίος ξέρει;... Καλό ταξίδι σου εύχομαι για ακόμη μια Παρασκευή άγνωστε ταξιδιώτη... 



 «Κόσμος φτιαγμένος από μελάνι...» 

   Πρόσφατα τελείωσα την ανάγνωση από ένα υπέροχο «δανεικό» βιβλίο. Είναι απίστευτο το πού μπορεί να σε φτάσει η φαντασία σου ορισμένες φορές. Το πώς μπορούν κάμποσες σειρές από μαύρο μελάνι να γίνουν προσωπικές εικόνες και αυτές με την σειρά τους να σε ταξιδέψουν μακριά, τόσο μακριά που όταν τελειώσεις το βιβλίο νομίζεις ότι ζεις ακόμα εκεί μέσα. Είσαι εσύ ο πρωταγωνιστής και ζεις στον κόσμο που κάποιος σαν «δώρο» έφτιαξε για εσένα. 

   Έναν κόσμο γεμάτο εικόνες με χρώματα, δεμένες με την μουσική και το τοπίο της αρεσκείας σου. Εκεί ο χρόνος είναι πάντα διαφορετικός… Τα ρολόγια πετάνε, υπάρχουν γλυκά παντού, δράκοι γίνονται φίλοι με τους ανθρώπους, πριγκίπισσες χορεύουν στον ρυθμό ενός πιάνου με ουρά, ερωτευμενάκια δεξιά και αριστερά να μοιράζονται τον έρωτα κάτω από μια ομπρέλα, δίπλα από μια λίμνη, και ότι άλλο φανταστείς. Δεν υπάρχουν σύνορα, ούτε «πρέπει», ούτε «γιατί». Εκεί είσαι εσύ και όποιος άλλος θέλεις. Εκεί κανένας και τίποτα δεν μπορεί να σε κάνει να πονάς ή να σε πειράξει. Εσύ τον δημιουργείς άλλωστε και εσύ βάζεις και τους κανόνες. 

   Σκέψου λιγάκι αυτό. Ξυπνάς το πρωί και οι γραμμές στο πρόσωπο σου από το μαξιλάρι ακόμη φανερές. Ρίχνεις νερό στο πρόσωπό σου . «Πάλι δουλεία..» σκέπτεσαι. Μπαίνεις στο λεωφορείο, βλέπεις τους ανθρώπους.  Άλλοι κλαίνε, άλλοι κοιτάνε το άπειρο, ένας άλλος άκουγε μουσική στο mp3 του και χαμογέλαγε με τον κόσμο έξω από το παράθυρο, αλλά  δεν δίνεις σημασία. Δεν έχεις  χρόνο.  Ακόμη και όταν κάποιος πέσει κάτω  απλά θα τον κοιτάς.  «Τον ανόητο, έπεσε...» θα πεις στον διπλανό σου με μια ειρωνεία στον λόγο σου. Η ώρα δεν περνάει με τίποτα, μα να με τα πολλά, με τα λίγα έφτασες στην δουλεία σου. Τικ-Τακ το ρολόι ακίνητο στο τοίχο, φωνές  από συναδέλφους ,κακό, γκρίνια, μιζέρια σε πνίγουν, το κινητό σου χτυπάει, ένα μήνυμα από την κοπέλα σου «αγάπη μου θα βρεθούμε σήμερα;...<3» το αφήνεις στην άκρη,  πάλι δεν έχεις όρεξη να είσαι άνθρωπος και να δώσεις αγάπη... Γυρνάς στο σπίτι με το ίδιο λεωφορείο στο κινητό σου 11 αναπάντητες κλήσεις από φίλους και την κοπέλα σου. Μα δεν δίνεις σημασία δεν έχεις κουράγιο, και πραγματικά έχεις εγκαταλείψει τη ζωή σου σε κάποιο σκονισμένο συρτάρι. Φτάνεις σπίτι και κοιμάσαι πατώντας στοπ στην καθημερινή σου ταινία. Σου θυμίζει κάτι; Μήπως εσένα;

   Και τώρα στην ίδια ταινία ας προσθέσουμε και  τη γνώση από ένα βιβλίο μαζί με την φαντασία. Ξυπνάς το πρωί και οι γραμμές στο πρόσωπό σου από το μαξιλάρι ακόμη φανερές. Χαμογελάς.  Ρίχνεις νερό στο πρόσωπό σου… «Τι δουλειά θα κάνω σήμερα;» σκέπτεσαι. Μπαίνεις στο λεωφορείο και κουβαλάς και εσύ ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, βλέπεις τους ανθρώπους  και τους φαντάζεσαι super ήρωες ή ακόμα και cartoon...Άλλοι κλαίνε και τους δίνεις ένα χαρτομάντιλο, άλλοι κοιτάνε το άπειρο και σκέπτεσαι «και ακόμα παραπέρα…», ένας άλλος άκουγε μουσική στο mp3 του και χαμογέλαγε με τον κόσμο έξω από το παράθυρο και το ίδιο κάνεις και εσύ τώρα… Έχεις πια χρόνο. Ακόμη και όταν κάποιος πέσει κάτω  τρέχεις αμέσως και τον σηκώνεις .  «Τι κρίμα,  έπεσε...» θα πεις στον διπλανό σου με μια λύπη στον λόγο σου. Η ώρα περνάει γρήγορα, έφτασες στη δουλεία σου. Δεν ακούς πια το ρόλοι, φωνές από συναδέλφους ,κακό, γκρίνια, μιζέρια σε κάνουν να χαμογελάς, το κινητό σου χτυπάει, ένα μήνυμα από την κοπέλα σου «Αγάπη μου θα βρεθούμε σήμερα;...<3»  απαντάς αμέσως «Φυσικά... Σου έχω και έκπληξη...<3» το αφήνεις στην άκρη,  πάλι έχεις όρεξη να είσαι άνθρωπος και να δώσεις αγάπη...Γυρνάς στο σπίτι με το ίδιο λεωφορείο στο κινητό σου καμία αναπάντητη ,από φίλους ή την κοπέλα σου,  ξεσκόνισες επιτέλους το συρτάρι. Φτάνεις σπίτι και κοιμάσαι πατώντας στοπ στην καθημερινή σου ταινία.

 
Καλώς όρισες στον φανταστικό κόσμο των βιβλίων άγνωστε ταξιδιώτη...

Υ.Γ.  Τυχαία βρέθηκε στα χεριά σου θα μου πεις και είναι απλά ένα βιβλίο, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο… Επέτρεψε μου να διαφωνήσω με το «τυχαίο» και να σου δώσω μια συμβουλή. Αν σε αυτήν την ζωή διαβάζεις  χωρίς συναίσθημα, τότε μην διαβάζεις καθόλου. Αλλά να ξέρεις, δίχως γνώση μην έχεις την απαίτηση  να σε ονομάζουν άνθρωπο.

«Καθετί που έκανε, σκέφτηκε, κέρδισε ή δημιούργησε η ανθρωπότητα, όλα αυτά βρίσκονται, σαν μια μαγική παρακαταθήκη, στις σελίδες των βιβλίων. Αποτελούν εκλεκτό κτήμα των ανθρώπων».
Τόμας Καρλάιλ