Καλησπέρα, καλησπέρα... Ακόμη μία, αυτήν την φορά «παραπονιάρικη» Παρασκευή, θα σας κρατήσω για λίγο συντροφιά μέσα από τα pixel κάποια οθόνης που σχηματίζονται αργά σε λέξεις με κάποιο νόημα. Λέξεις μπερδεμένες, λέξεις που φανερώνουν πότε αγάπη, πότε παραπονάκια, και κάποιες φορές οι λέξεις αυτές γίνονται τρείς τελείες για κάποια πρόσωπα αγαπημένα. Καλό ταξίδι άγνωστε...
«Ένα κονσέρτο για την αγάπη...»
“Αγαπημένοι μου πάτερα και μητέρα πάνε μέρες τώρα που δεν μου μιλάτε. Πάνε μήνες που πάψατε να με κοιτάτε στα μάτια, πάνε χρόνια που πάψατε να με αγαπάτε όπως οφείλατε να κάνετε. Σας γράφω λοιπόν αυτό το γράμμα για να σας πω αυτά που νιώθω, αυτά που θα ήθελα να μου πείτε εσείς όλα αυτά τα χρόνια, όταν δεν ήσασταν στο πλάι μου όταν σας χρειαζόμουνα...Μην με κρίνετε άσχημα σας παρακαλώ για αυτά που γράφω παρακάτω. Η καρδιά μου πια γράφει αυτές τις λέξεις γιατί όσες φορές προσπάθησα να σας μιλήσω δεν με ακούγατε.
Ξέρετε όταν σκέφτομαι τα παιδικά μου χρόνια κάτι με δυσκολεύει να καταπιώ. Στιγμές μετρημένες σε άψυχα χρωματιστά χαρτιά, βρισιές, σφαλιάρες, φωνές, και μετρημένες χαρές στο ένα χέρι. Η ανάσα μου πάντα βαραίνει όταν το παρελθόν περνάει από μπροστά μου και μαζί με τα βουβά δάκρυά μου, αναπάντητα ερώτημα έρχονται στις σκέψεις μου.
Που ήσασταν όταν φώναζα «...σας χρειάζομαι!!»; Που ήσασταν όταν έπεφτα κάτω και οι άνθρωποι γύρω μου γέλαγαν; Πού ήσασταν όταν περίμενα στην σιωπή μέχρι να έρθετε; Που είχατε πάει όταν χαμογελούσα ανεβαίνοντας ένα ακόμη σκαλοπάτι της ζωής και όταν έκλαιγα κρυφά κάτω από τα σκεπάσματα όταν σας άκουγα να φωνάζετε χωρίς να σέβεστε ότι ήμουνα εκεί και σας άκουγα; Γιατί δεν σταματήσατε ποτέ;
Θυμάμαι ακόμα την ίδια φράση που μου λέγατε τόσο εγωιστικά, τόσο αυθόρμητα, τόσο ανόητα. «Είσαι μεγάλο παιδί τώρα και καταλαβαίνεις...» Κάθε φορά που μου το λέγατε αυτό, από τα 14 μου μέχρι και τώρα ψάχνω να βρω λογική απάντηση να σας δικαιολογήσω... Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία πια... Να καταλάβω τι; Ότι δεν είχατε γνώσεις; Ότι φερθήκατε εγωιστικά χρόνια ολόκληρα. Ότι δεν θελήσατε ποτέ να με αγαπήσετε πραγματικά και όχι με παιχνίδια και άλλες τέτοιες ανοησίες. Πονούσα, με βλέπατε και δεν κάνατε τίποτα. Παρά μόνο κλεινόσασταν στον εαυτό σας, σε τόνους χάπια...Και εγώ όλα αυτά τα έβλεπα, φώναζα, έκλαιγα, μα τίποτα...Δεν ήρθατε μια φορά να με ρωτήσετε ποια είναι τα όνειρα μου, τι με απασχολεί, αν είμαι χαρούμενος... Ποτέ...
Αχ, να ξέρατε μόνο τι ζητούσα, τι ήθελα σαν παιδί που έχει όνειρα να κατακτήσει τη γη με ένα ξύλινο σπαθί...Σαν ένας έφηβος με φωτιά στα χέρια του, σαν ένας νέος που ακολουθάει μόνος του πια τον δρόμο που κάποιος γι αυτόν χάραξε. Δεν σας ζήτησα ποτέ τίποτα παραπάνω από μία αληθινή αγκαλιά, πατέρα και μητέρα. Μια αγκαλιά σφιχτή, γεμάτη συναισθήματα, γεμάτη αγάπη. Αλλά δεν μου την δώσατε ποτέ. Ίσως έτσι έπρεπε...”
Υ.Γ. Είναι στιγμές που στίχοι, εικόνες, σκέψεις, σε κάνουν να πονάς, να θυμάσαι, να δακρύζεις. Είναι νομίζω τότε που ακουμπάς το κεφάλι σου στο χέρι σου, παίρνεις μια βαθιά ανάσα, ανοίγεις το τετράδιο σου και απλά γράφεις ώρες ατέλειωτες, μέχρι η καρδιά σου να σου πει «μπράβο τα κατάφερες, ξεπέρασες ακόμη ένα εμπόδιο της ζωής...»
Πόσο εύκολο είναι να μην αγαπάς; Πόσο εύκολο είναι να μη συγχωρείς; Πόσο εύκολο είναι να είσαι εγωιστής; Πόσο εύκολο είναι να μην είσαι οικογένεια;... Panos Angel
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου