ΝΕΑ ΣΤΗΛΗ ΣΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ: Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας

Νέα στήλη ξεκινάει στο Φάντασμα!!!

Ο Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας 

ως «Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας» θα μας ταξιδεύει κάθε δεύτερη Κυριακή σε έναν κόσμο γεμάτο σκέψεις,
μεθυστικά αρώματα και μαγικές εικόνες μέσα από τα, γεμάτα στοργή και σοφία, λόγια του
και την αγάπη του για τη συγγραφή!

Καλή ανάγνωση!

Ανθρώπων Γένεσις

Είναι βράδυ και τα φώτα της πόλης αγγίζουν το σώμα του. Άγνωστοι τον προσπερνούν κοιτάζωντας τα αδειανά του χέρια, μα ποτέ τα δάκρυα στα μάτια του... Παρατηρεί το σκοτάδι που απλώνεται απειλητικά στο βάθος του δρόμου και γεννά τα σημάδια των αναμνήσεων. Πάλι μόνος λοιπόν, κατέληξε στη σιωπή να ζητά καταφύγιο από το πένθος των συναισθημάτων που του αφαίρεσαν. Ότι και αν συμβαίνει δεν θέλει να μιλήσει, απλά θέλει να λάβει την γνώση των ανθρώπων που βρίσκονται στη ζωή του μαθαίνοντας το αληθινό τους πρόσωπο. Είναι μία περίοδος μάθησης γι αυτόν, και δε σκοπεύει να τη σταματήσει όσο και αν πληγώνει τον εγωισμό του, γιατί ναι και αυτός έχει εγωισμό και πάθη, μα επιλέγει να τον δεσμεύσει με την απουσία. Στον παράξενο κόσμο που ζει ξέρει πως τίποτα δεν αποτελεί μία τυχαία στιγμή, όλα έχουν σκοπό που επιτελούν και απλά η αναζήτησή του στο χρόνο θα αποτελέσει τον Άνθρωπο που επιθυμεί να γεννήσει μέσα του, και ελπίζει πως θα τα καταφέρει. 

"Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου. Δε θα διστάσεις. Θ΄απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου. Θ΄απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο. Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς. Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου. Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον. Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος." 

Θυμήθηκε αυτούς τους στίχους από τον Λειβαδίτη και η ψυχή του μάτωσε από το λίθο του αναθέματος που εύκολα κανείς σου ρίπτει σήμερα και ο λόγος τους πάντοτε "δίκαιος" κατακλύζει το ακροατήριο των σκέψεών σου με αμφιβολία. Μα τότε, ειδικά τότε, δεν πρέπει να ξεχάσεις ποιος είσαι. Η ταυτότητα του ανθρώπου που είσαι δεν είναι ποτέ στα χέρια άλλων παραμόνο στα δικά σου, εκείνοι μπορούν να κάνουν απλά υποθέσεις, εσύ γνωρίζεις, συγχωρείς και μαθαίνεις. 

Σταματά έξω από το σταθμό των τρένων, κοιτάζει τους ανθρώπους που περπατούν ανήσυχα στη βροχή, τρέχουν να φυλαχθούν από τα δάκρυα του Θεού. Γονατίζει με τόση αφέλεια, όλοι νόμισαν πως ήθελε να εκλιπαρήσει για κάτι - όμως για εκείνον ήταν απλά η ευχαριστία των δακρύων ή μάλλον πως να το πω αλλιώς: το πιο θανάσιμο αμάρτημα είναι να μην αγαπάς τον εαυτό σου, και τότε δεν άντεξε "Εμένα με γνωρίζετε;" φωνάζει... Όλοι τον κοιτούν και του απαντούν "όχι" - έτσι πήρε την εκδίκησή του, και δε στερήθηκε ποτέ τους μακρινούς ήχους των ονείρων του. 


Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας