 |
Εξήντα χρόνια πριν, το 1952, ο Ερνέστο Γκεβάρα (ο γνωστός Τσε), παρέα με τον στενό του φίλο Αλμπέρτο Γκρανάδο, ξεκίνησε μια περιπλάνηση με μοτοσικλέτα στη Λατινική Αμερική. Το εγχείρημα, που άφησε εποχή και καθόρισε το επαναστατικό μέλλον του Γκεβάρα, κατέγραψε ο ίδιος στα «Ημερολόγια Μοτοσικλέτας», που εκδόθηκαν για πρώτη φορά το 1993. Τον Ιούλιο του 2010, δύο άλλοι φίλοι, από την Ολλανδία αυτή τη φορά, επιχείρησαν ένα αντίστοιχο ταξίδι. Μπορεί το διακύβευμα του Τσε να ήταν κάπως διαφορετικό και η κλίμακα να είναι άλλη πλέον, όμως η φτώχεια, οι κοινωνικές ανισότητες και η δυσκολία πρόσβασης σε βασικά για την επιβίωση αγαθά, όπως είναι το καθαρό πόσιμο νερό, εξακολουθούν να ταλαιπωρούν πολλά εκατομμύρια κόσμου σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ολα αυτά, αλλά ειδικά το τελευταίο, ήταν αρκετά ώστε να ξεσπιτώσουν τους Γιόοστ Νότενμπουμ και Μίχιελ Ρούντενμπουργκ, οι οποίοι επί 20 μήνες διέσχισαν με τα κατασκευασμένα από μπαμπού ποδήλατά τους σχεδόν ολόκληρη την Αμερική -από την Αλάσκα ώς την Παταγονία- σε μια προσπάθεια να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη για την παγκόσμια κρίση νερού.
Στη διάρκεια του ταξιδιού τους, όπως ακριβώς και ο Τσε, κατέγραψαν τις εμπειρίες τους σε ένα blog, στο οποίο αναρτούσαν επίσης φωτογραφίες και βίντεο (www.cycleforwater.com). Η αυγή του 2012 τους βρήκε στην Γκουανταλαχάρα, όπου πάτησαν φρένο: 557 ημέρες, 23.380 χιλιόμετρα, 16 χώρες, 62 σκασμένα λάστιχα και αμέτρητα κυνηγητά από αδέσποτους σκύλους είναι ο εντυπωσιακός απολογισμός ενός ταξιδιού που σίγουρα, εκτός από το οικολογικό του μήνυμα, ήταν και μια περιπέτεια αφύπνισης για τους δύο συνταξιδιώτες: «Το 2011», γράφουν στην τελευταία ανάρτηση στην ιστοσελίδα τους, «ήταν μια καλή χρονιά, μια καταπληκτική χρονιά. Ημασταν κι οι δύο προστατευμένοι και τυχεροί και καταφέραμε -τουλάχιστον για ένα μικρό χρονικό διάστημα- να ζήσουμε μακριά από τις αναταραχές που ταλάνιζαν άλλα μέρη του πλανήτη. Καταφέραμε να εστιάσουμε σ’ αυτό που θέλαμε, χωρίς επεμβάσεις ή δογματισμούς. Χωρίς κανόνες, χωρίς κριτική, αλλά με στόχο. Επρεπε να σταθούμε και να σκεφτούμε, να εστιάσουμε, να γυρίσουμε πίσω στα βασικά και να ζήσουμε ελεύθεροι τη στιγμή»...
Ευαισθητοποίηση
«Στόχος μας ήταν να μεταφέρουμε ένα μπουκάλι παγωμένου νερού από τη θάλασσα Μπόφορτ στην Αλάσκα, κάτω, στη Γη του Πυρός, σε μια συμβολική προσπάθεια να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο για την έλλειψη νερού», τονίζουν.
Στο πλαίσιο αυτό, επισκέφθηκαν κοινότητες στη Λατινική Αμερική που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα λειψυδρίας και συμμετείχαν σε σχετικά προγράμματα προστασίας που εκπονούν στην περιοχή μη κυβερνητικές οργανώσεις ή παγκόσμιοι οργανισμοί. «Η κρίση του νερού έχει πάρα πολλά πρόσωπα», λένε χαρακτηριστικά. «Είναι τα τρία μικρά κορίτσια που προσπαθούν με κόπο να ανασύρουν έναν κουβά νερό από το πηγάδι σε ένα ξεχασμένο χωριό στα βουνά του Ξεπατάν στη Γουατεμάλα. Αλλά είναι και η λεκάνη απορροής του Αμαζονίου, που στερεύει με ανυπολόγιστες επιπτώσεις για τους πληθυσμούς των δελφινιών που ζουν εκεί».
Το ενδιαφέρον των δύο ποδηλατών για την κρίση των υδάτινων αποθεμάτων ξεκίνησε όταν ακόμα παρακολουθούσαν πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών στο Πανεπιστήμιο του Ισραήλ. Ο Γιόοστ έγραφε τη διατριβή του με θέμα τη διένεξη Ισραήλ - Παλαιστίνης για το νερό και δεν άργησε να καταλάβει ότι σύντομα θα γίνονταν πόλεμοι γι’ αυτό το σπάνιο σε κάποιες περιοχές του πλανήτη αγαθό. «Μπορεί στη χώρα μας να μην αντιμετωπίζουμε πρόβλημα πρόσβασης σε καθαρό νερό, όμως αισθανόμαστε τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής όταν ανεβαίνει η στάθμη της θάλασσας. Επιπλέον, ρυπαίνουμε τα ποτάμια μας με τη βιομηχανία, ενώ μέσω του παγκόσμιου εμπορίου αυξάνουμε το υδάτινο αποτύπωμά μας», αναφέρει.
Εξεύρεση πόρων
Οι δύο φίλοι παραδέχονται, πάντως, ότι η λύση δεν είναι στο χέρι τους: «Να οδηγήσεις ένα ποδήλατο από την Αρκτική ώς την Ανταρκτική είναι τελικά αρκετά εύκολο. Το δύσκολο και χρονοβόρο είναι να καταφέρεις να επηρεάσεις τα πράγματα και να φέρεις την επιθυμητή αλλαγή».
Στη διάρκεια του ταξιδιού τους, ωστόσο, κατάφεραν να βρουν χρήματα για να ενισχύσουν μικρά τοπικά προγράμματα για το νερό, όπως η κατασκευή αντλίας στη Σαν Χουάν Λα Λαγκούνα στη Γουατεμάλα, για την οποία συγκέντρωσαν 16.825 ευρώ, αλλά και η εγκατάσταση συστημάτων φιλτραρίσματος του νερού σε 125 σπίτια στη Ζόνα Μπανανέρα της Κολομβίας. Για το τελευταίο έργο έχουν μαζέψει 8.138 ευρώ, ενώ χρειάζονται συνολικά 11.448 ευρώ. «Προτιμήσαμε να μαζέψουμε χορηγίες για μικρά έργα που δεν θα έχουν την ευκαιρία να χρηματοδοτηθούν από μεγάλους δωρητές και τα οποία εξαρτιόνταν 100% από δημόσια κεφάλαια», εξηγούν.
ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΧΑΪΝΗ
Στη διάρκεια του ταξιδιού τους, όπως ακριβώς και ο Τσε, κατέγραψαν τις εμπειρίες τους σε ένα blog, στο οποίο αναρτούσαν επίσης φωτογραφίες και βίντεο (www.cycleforwater.com). Η αυγή του 2012 τους βρήκε στην Γκουανταλαχάρα, όπου πάτησαν φρένο: 557 ημέρες, 23.380 χιλιόμετρα, 16 χώρες, 62 σκασμένα λάστιχα και αμέτρητα κυνηγητά από αδέσποτους σκύλους είναι ο εντυπωσιακός απολογισμός ενός ταξιδιού που σίγουρα, εκτός από το οικολογικό του μήνυμα, ήταν και μια περιπέτεια αφύπνισης για τους δύο συνταξιδιώτες: «Το 2011», γράφουν στην τελευταία ανάρτηση στην ιστοσελίδα τους, «ήταν μια καλή χρονιά, μια καταπληκτική χρονιά. Ημασταν κι οι δύο προστατευμένοι και τυχεροί και καταφέραμε -τουλάχιστον για ένα μικρό χρονικό διάστημα- να ζήσουμε μακριά από τις αναταραχές που ταλάνιζαν άλλα μέρη του πλανήτη. Καταφέραμε να εστιάσουμε σ’ αυτό που θέλαμε, χωρίς επεμβάσεις ή δογματισμούς. Χωρίς κανόνες, χωρίς κριτική, αλλά με στόχο. Επρεπε να σταθούμε και να σκεφτούμε, να εστιάσουμε, να γυρίσουμε πίσω στα βασικά και να ζήσουμε ελεύθεροι τη στιγμή»...
Ευαισθητοποίηση
«Στόχος μας ήταν να μεταφέρουμε ένα μπουκάλι παγωμένου νερού από τη θάλασσα Μπόφορτ στην Αλάσκα, κάτω, στη Γη του Πυρός, σε μια συμβολική προσπάθεια να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο για την έλλειψη νερού», τονίζουν.
Στο πλαίσιο αυτό, επισκέφθηκαν κοινότητες στη Λατινική Αμερική που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα λειψυδρίας και συμμετείχαν σε σχετικά προγράμματα προστασίας που εκπονούν στην περιοχή μη κυβερνητικές οργανώσεις ή παγκόσμιοι οργανισμοί. «Η κρίση του νερού έχει πάρα πολλά πρόσωπα», λένε χαρακτηριστικά. «Είναι τα τρία μικρά κορίτσια που προσπαθούν με κόπο να ανασύρουν έναν κουβά νερό από το πηγάδι σε ένα ξεχασμένο χωριό στα βουνά του Ξεπατάν στη Γουατεμάλα. Αλλά είναι και η λεκάνη απορροής του Αμαζονίου, που στερεύει με ανυπολόγιστες επιπτώσεις για τους πληθυσμούς των δελφινιών που ζουν εκεί».
Το ενδιαφέρον των δύο ποδηλατών για την κρίση των υδάτινων αποθεμάτων ξεκίνησε όταν ακόμα παρακολουθούσαν πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών στο Πανεπιστήμιο του Ισραήλ. Ο Γιόοστ έγραφε τη διατριβή του με θέμα τη διένεξη Ισραήλ - Παλαιστίνης για το νερό και δεν άργησε να καταλάβει ότι σύντομα θα γίνονταν πόλεμοι γι’ αυτό το σπάνιο σε κάποιες περιοχές του πλανήτη αγαθό. «Μπορεί στη χώρα μας να μην αντιμετωπίζουμε πρόβλημα πρόσβασης σε καθαρό νερό, όμως αισθανόμαστε τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής όταν ανεβαίνει η στάθμη της θάλασσας. Επιπλέον, ρυπαίνουμε τα ποτάμια μας με τη βιομηχανία, ενώ μέσω του παγκόσμιου εμπορίου αυξάνουμε το υδάτινο αποτύπωμά μας», αναφέρει.
Εξεύρεση πόρων
Οι δύο φίλοι παραδέχονται, πάντως, ότι η λύση δεν είναι στο χέρι τους: «Να οδηγήσεις ένα ποδήλατο από την Αρκτική ώς την Ανταρκτική είναι τελικά αρκετά εύκολο. Το δύσκολο και χρονοβόρο είναι να καταφέρεις να επηρεάσεις τα πράγματα και να φέρεις την επιθυμητή αλλαγή».
Στη διάρκεια του ταξιδιού τους, ωστόσο, κατάφεραν να βρουν χρήματα για να ενισχύσουν μικρά τοπικά προγράμματα για το νερό, όπως η κατασκευή αντλίας στη Σαν Χουάν Λα Λαγκούνα στη Γουατεμάλα, για την οποία συγκέντρωσαν 16.825 ευρώ, αλλά και η εγκατάσταση συστημάτων φιλτραρίσματος του νερού σε 125 σπίτια στη Ζόνα Μπανανέρα της Κολομβίας. Για το τελευταίο έργο έχουν μαζέψει 8.138 ευρώ, ενώ χρειάζονται συνολικά 11.448 ευρώ. «Προτιμήσαμε να μαζέψουμε χορηγίες για μικρά έργα που δεν θα έχουν την ευκαιρία να χρηματοδοτηθούν από μεγάλους δωρητές και τα οποία εξαρτιόνταν 100% από δημόσια κεφάλαια», εξηγούν.
ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΧΑΪΝΗ
real.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου