Σπάνια εξομολόγηση... Ο Αντώνης Κανάκης μιλάει στο περιοδικό «Psychologies» για τη ζωή του, τους φόβους του, την επαγγελματική του επιτυχία αλλά και την κριτική που δεν μπορεί να αποφύγει! «Υπάρχουν τρία βασικά είδη κριτικής τα οποία είναι εύκολο να τα διακρίνεις. Η κριτική που βασίζεται στον φθόνο και τα κόμπλεξ, η κριτική που βασίζεται σε διάφορες σκοπιμότητες και η κριτική που όντως αξιολογεί βάσει κάποιου συλλογισμού και κάποιων επιχειρημάτων τη δουλειά σου», είπε ο παρουσιαστής και συνέχισε: «Η πρώτη με απογοητεύει και πλέον την αγνοώ, η δεύτερη με θυμώνει και την αγνοώ επίσης, η τρίτη με προβληματίζει, τη λαμβάνω σοβαρά υπόψιν και την εκτιμώ. Αλλά επειδή, ειδικά αυτήν την περίοδο της ζωής μου, σε επαγγελματικό και δημιουργικό επίπεδο τουλάχιστον, τα έχω καλά με τον εαυτό μου, δεν επηρεάζομαι και πολύ».
Στη ζωή του θέλει να έχει τον πρώτο λόγο σε όλα; «Είναι αλήθεια ότι θέλω να έχω τον πλήρη έλεγχο. Το κάνω σε μεγάλο βαθμό, για δυο λόγους φυσικά. Πρώτον γιατί έτσι είμαι, και δεύτερον για πρακτικούς λόγους, επειδή θεωρώ πως δεν γίνεται διαφορετικά να έχω το επιθυμητό αποτέλεσμα. Πάντως όταν εμφανίζονται άνθρωποι που κερδίζουν την εμπιστοσύνη μου, τους δίνω πολύ χώρο, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως δεν συνεχίζω να ελέγχω τα πάντα», απάντησε ο «Mr. Αρβύλα», ενώ σχετικά με το αν νιώθει πλήρης απ’ όσα έχει καταφέρει, είπε: «Παίρνω ικανοποίηση αλλά φεύγει γρήγορα και μετά χρειάζομαι κάτι καινούργιο να συμβεί, να πετύχω, για να ικανοποιηθώ ξανά. Δεν έχω καταφέρει ακόμα δυστυχώς να ηρεμήσω, με την έννοια του να απολαμβάνεις και να παίρνεις ικανοποίηση από τα τόσα καλά που προσφέρει η ζωή».
Πώς μεγάλωσε στην οικογένεια του; «Μεγάλωσα ευτυχισμένα. Η αγάπη, η ασφάλεια, η ελευθερία και η ανεμελιά μάλλον κυριαρχούσαν στην παιδική μου ηλικία. Οι γονείς μου νομίζω πως με καταλάβαιναν και η σχέση με τον πατέρα μου και την μητέρα μου ήταν και εξακολουθεί να είναι καλή!».
Τι φοβάται;«Δε φοβάμαι το θάνατο. Φοβάμαι μήπως δε μάθω να ζω πριν πεθάνω ή μήπως αφού μάθω, δεν έχει απομείνει πολύς χρόνος για να το χαρώ. Φοβάμαι μήπως δε χορτάσω αγάπη, μουσική και φύση. Φοβάμαι μήπως δε ζήσω το θαύμα ή δεν του επιτρέψω να με βρει. Μάλλον εμένα φοβάμαι περισσότερο».
Όσο για τη ζωή; «Έχω εμπιστοσύνη στη ζωή και ξέρω πως ό,τι σου παίρνει από τα νιάτα σου στο αναπληρώνει αλλιώς. Φτάνει να είσαι και εσύ σε θέση να το εκτιμήσεις. Το μυαλό και η καρδιά να παραμείνουν σε πλήρη λειτουργία, και όσο πιο ατίθασα γίνεται, αυτό είναι που θα ήθελα. Δε φοβάμαι τα ηλικιακά γηρατειά, τα εγκεφαλικά γηρατειά, τα οποία έρχονται σε όλες τις ηλικίες φοβάμαι».
protothema.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου