Once Upon A Time: «Λευκό και δέρμα»

Απόψε είναι μια ξεχωριστή μέρα για εμένα. Σήμερα ο φόβος και το ψέμα ετοίμασαν γιορτή και εγώ θα λείπω.


Ανοίγω με απαλές κινήσεις την μεγάλη πόρτα που πίσω το ξύλινο κρύβετε το ποδοπατημένο άπειρες φορές πάτωμα που τρίζει λές και θέλει κάτι να μου πεί. Ξέρω γιατί είμαι εδώ. Είναι το δώρο για τον εαυτό μού.


Είμαι εδώ για να

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: Ο Δρόμος ο Χρόνος και ο Πόνος

"Ο Δρόμος ο Χρόνος και ο Πόνος"

Τόσοι χειμώνες και δε γνωρίσαμε ακόμη τη ψυχή μας, καθώς πεθαίνουμε μες το νου χωρίς ίχνος αρρώστιας...μονάχα από φόβο. Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάμε την ζωή μας μήπως και καταλάβουμε τον τρόπο που πάντα μας κερδίζει, ενώ χάνουμε εμείς αξίες, στιγμές, ανθρώπους και ότι άλλο χάνεται στο χρονικό της απώλειας. Και μιλώ για μία απώλεια μακριά από τη σκιά του θανάτου, για μία απώλεια που γράφεται ως μνήμη που μας έλκει. 

Οι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας αποπνέουν πόνο και αγάπη, ζουν ταυτόχρονα και στην χειροπιαστή διάστασή τους και στη μεταφορική, υψωμένη πάνω από το εφήμερο, απεριόριστη σε χώρο και χρόνο. Ο διάλογος με το σημερινό αγγίζει το αιώνιο με την ανάσα των συναισθημάτων του έρωτα, του πάθους, της έντασης. Όλα πλεγμένα με ένα μαγικό τρόπο που συνθέτουν κύκλους ζωών και επιλογών μας, τι αφήσαμε, τι επιλέξαμε, ποιες οι αξίες μας; Δίνοντας απαντήσεις ο καθένας μας σε αυτές τις ερωτήσεις πορεύεται σε ένα ταξίδι που μετρά ημέρες και γεννά πράξεις και έτσι παρ' όλες τις απώλειες, δεν παραλύει η εμπιστοσύνη στη δημιουργία, και είναι μια στέρεη μορφή αντίστασης στον χρόνο και στις απώλειές του. 

Καλούμαστε στο χρόνο που διαθέτουμε να προφυλάξουμε και να εξυψώσουμε την ψυχή μας, τους ανθρώπους που αγαπάμε και να καταλήξουμε με ένα όμορφο τρόπο να αγαπήσουμε αυτό το οποίο αποτελούμε στην κοινωνία που συνδιαμορφώνουμε, με μεγάλο μερίδιο ευθύνης. 

Οι ευχές μου για το νέο έτος είναι υγεία, να αφήσουμε το χρόνο να δημιουργήσει τα όνειρα και τις προθέσεις και εμείς ως άνθρωποι να γνωρίσουμε ξανά τις αξίες και τα ήθη. Ευτυχισμένες ημέρες τυλιγμένες με την ευτυχία που θα βρείτε τόσο κοντά, κάτω από τη μύτη σας, το χαμόγελό σας! 

Ταπεινά, μέσα από την καρδιά μου σας εύχομαι χρόνια πολλά και...αφού γλιτώσαμε το τέλος του κόσμου, τότε μπορούμε να καταφέρουμε πολλά ακόμη..!

Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: Με Τέχνη ο Εθελοντισμός γεννά Παιδεία

Με Τέχνη ο Εθελοντισμός γεννά Παιδεία

Ζούμε σε μία εποχή που για να κατανοήσουμε την ηθική και τις αξίες θεσπίζουμε παγκόσμιες ημέρες. Από το 1985 λοιπόν, ο ΟΗΕ έχει καθιερώσει την 5η Δεκεμβρίου ως Παγκόσμια Ημέρα Εθελοντισμού για την Οικονομική και Κοινωνική Ανάπτυξη. Ο όρος εθελοντισμός σε γενικές γραμμές, αναφέρεται στην ηθελημένη παροχή υπηρεσιών για κάποιο κοινωφελή σκοπό. Αρκετοί διαχωρίζουν τον εθελοντισμό σε επίσημο και ανεπίσημο. Ο επίσημος εθελοντισμός αφορά την προσφορά, για παράδειγμα, προς μία μη κυβερνητική οργάνωση όπως είναι η Ελληνική Ομάδα Διάσωσης παραρτήματος Μαγνησίας ή ένα ίδρυμα. Ο ανεπίσημος εθελοντισμός αφορά την προσφορά περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, βοηθώντας για παράδειγμα κάποιον ηλικιωμένο στο δρόμο. 

Αυτό όμως που συμπεραίνουμε είναι πως ο εθελοντισμός ουσιαστικά αποτελεί μία συνειδητή επιλογή και έναν τρόπο ζωής ο οποίος μας επιτρέπει να ατενίσουμε τον κόσμο σύμφωνα με την ηθική ενός ανθρώπου που βασίζεται στη συμπάθεια, στην παιδεία, στις κοινωνικές σχέσεις και όχι στον άνθρωπο με τη φοβία της τιμωρίας και τη χαρακτηριστική μικρότητα της ελπίδας του για ανταμοιβή. 

Αναφέρθηκα στην παιδεία, ποιος είναι ο σκοπός της και πως συνδέεται με τον εθελοντισμό; Ο σκοπός της παιδείας είναι η γνώση όχι δεδομένων αλλά αξιών οι οποίες μορφώνουν τον άνθρωπο ως εύφορη γη η οποία φέρνει όλα τα καλά, όπως ειπώθηκε από τον Σωκράτη (Σωκράτης, 469-399 π.Χ., Φιλόσοφος). Η παιδεία είναι εκείνη η οποία γεννά την τέχνη και εκείνη με τη σειρά της δίνει στη ζωή σχήμα κατά τον Σαίξπηρ ( Γουίλιαμ Σαίξπηρ, 1564-1616, Άγγλος συγγραφέας ). Ένα σχήμα στο οποίο κάθε νέος έχει θέση ως καλλιτέχνης και σκοπός του είναι μεγαλώνοντας να παραμείνει, γιατί στο κομβικό σημείο της ενηλικίωσης επιλέγουμε τους σκοπούς που επιθυμούμε να διατελέσει η προσωπικότητά μας στο ευρύ κοινωνικό σύνολο. Και στο σημείο αυτό να σας πω, πως κανείς καλλιτέχνης δεν προηγείται της εποχής του. Είναι η εποχή του. Απλά αν κοιτάξει γύρω του θα δει ανθρώπους που έμειναν πίσω, είτε από αυταρέσκεια, είτε από λήθη. 

Η παιδεία, η τέχνη και ο εθελοντισμός συνδέονται με ένα μαγικό τρόπο, και αυτό γιατί ανήκουν σε όλο το κόσμο, και μπροστά τους εξαφανίζονται όλα τα σύνορα. Επίσης κοινός σκοπός τους δεν είναι να βγάζεις πολλά λεφτά, σκοπός τους είναι να σώσεις την ψυχή σου. Επιλέγοντας να είσαι παιδί ή παιδαγωγός, καλλιτέχνης ή εθελοντής ή και όλα μαζί, τότε γνωρίζεις πως επέλεξες έναν κόσμο της μεταμόρφωσης. Έναν κόσμο που είσαι συνυπεύθυνος για τη δημιουργία, το όνειρο αλλά και το λάθος...όμως όταν κάνεις το λάθος και πονάς, είναι η στιγμή που γεννιέσαι και καθώς θλίβεσαι γι αυτό δεσμεύεσαι πως μ' ένα μυστικό τρόπο που μόνο εσύ γνωρίζεις, θα τα αλλάξεις όλα. Σε αυτή την αλλαγή έχεις σύμμαχο τον εθελοντισμό και τις αξίες που τον διέπουν. 

Κάθε αλλαγή όμως έχει και κάποιες συνέπειες όπως φαντάζεστε, οι συνέπειες αυτές φέρνουν την κριτική. Η κριτική που μπορεί να δεχτεί η αλλαγή είναι θεμιτή και πάντοτε αποδεχόμαστε εκείνη την κριτική που έχει σκοπό να μας βοηθήσει να αναπτυχθούμε και όχι να μας καταστρέψει τις ρίζες των ονείρων μας. Ελπίζω πως οι άνθρωποι με ανησυχίες και θέληση θα γητεύσουν τα όνειρά τους, θα κερδίσουν αξίες και ίσως γνωρίζοντας μέσα από το έργο της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης παραρτήματος Μαγνησίας, στη τοπική κοινωνία και όχι μόνο, ένα ακόμη κομμάτι του να είσαι εθελοντής, θα θελήσουν να πράξουν ως ώριμοι πολίτες το αυτονόητο....τον πολιτισμό, και την διασφάλιση της κοινωνικής αλληλεγγύης. 

 Παναγιώτης - Θεοτόκης Λάκκας 

 Ε.Ο.Δ. Παραρτήματος Μαγνησίας

Once Upon A Time: «Ημερολόγιο φυλακής»

Ημέρα 65η Ώρα: Σκοτάδι

Πάλι με πιάνω να ξύνω τον ροζέ τοίχο με τα δάχτυλα μου. Δεν ξέρω τι ώρα είναι, ούτε την μέρα γνωρίζω πιά. Άλλωστε γιατί να με ενδιαφέρει;. Ξαπλωμένο ή αν θέλεις ζωντανό νεκρό το σώμα μου σε ένα κρεβάτι παλιό με σατέν σεντόνια , βλέπω τα

Once Upon A Time: Πράξη πρώτη...

Γελάω, γιατί δεν υποδύθηκα, γελάω γιατί οι ρόλοι δεν μου ταίριαξαν ποτέ. Έχω πληγώσει πολλούς και κανέναν μαζί, μα έμαθα να ζητάω συγνώμη πάντα. Κοιτάω πάντα μέσα στα μάτια σου για να βλέπω ποιός πρέπει να είναι μαζί μου συνοδοιπόρος στο άγνωστο ταξίδι της ζωής. Δεν έπαιξα με ανθρώπων συναισθήματα, δεν καβατζώθηκα πίσω από μια κόκκινη κουρτίνα μα ούτε πίσω από το δάχτυλο μου. Δεν έφυγα από τα προβλήματα μου. Ήξερα ότι θα πονέσω και έμεινα εκεί να πονέσω και θα συνεχίσω να πονάω γιατί έτσι η ζωή μου μαθαίνει να δημιουργήσω μέσα της το ευτυχισμένο “Εγώ”.

Φίλοι μου, εσείς που μου μάθατε να