Θα ’λεγε κανείς ότι
έμοιαζαν τα κλαδιά του σαν γέρικα χέρια έτοιμα για μια τρυφερή αγκαλιά που δεν θα σε αφήσει ποτέ και για τίποτα. Έστεκε στον κήπο μου στο βάθος σε μια γωνιά καιρό τώρα και έπαιζε με τα λουλούδια, χρόνια ολόκληρα. Καθισμένο εκεί αναπαυτικά στην πολυθρόνα που σχημάτιζε το πράσσινοκαφετί χώμα, φαινόταν να ονειροβατούσε συχνά με τις τόσες ρυτίδες χαραγμένες στο πρόσωπο του.
Δεν μιλούσε ποτέ... Παραμόνο όταν ερχόταν ο ζέφυρος κάθε τόσο για να του κάνει παρέα, τα φύλλα του σιγοτραγουδούσαν. Έλεγαν τραγούδια μελαγχολικά με παράπονο και το δέντρο με την σειρά του θλιμμένο χόρευε κάτω απ’ το γλυκό φεγγάρι και τα μικρά φωτάκια του ουρανού που του κρατούσαν συντρόφια να μην φοβάται στο σκοτάδι.
Συχνά ένιωθα να με κρυφοκοιτάζει απ’ το μικρό ξεθωριασμένο ξεχαρβαλωμένο παράθυρο του μικρού δωματίου μου καθώς εγώ χανόμουν στην μαγεία ενός νυχτερινού ονείρου που δεν θα θυμάμαι το επόμενο πρωί. Οι μέρες πέρασαν σαν ρυάκι από μπροστά μου γεμάτες χαρές και λύπες, εντάσεις και απολαύσεις. Όμως δεν μπορούσα να ξεχάσω την μελαγχολία του θαλασσί δέντρου ούτε για μία στιγμή όσο και αν προσπάθησα.
Μια ημέρα καθώς απολάμβανα καθισμένος στον ανοιξιάτικο κήπο την συντρόφια ενός βιβλίου, άκουσα ψίθυρους και ακαταλαβίστικα λόγια να φτάνουν στα αυτιά μου. Ήχοι που τρύπησαν απότομα την βοή των μελισσών, που μαζεύτηκαν στον κήπο για να ερωτευτούν τα λουλούδια. Ψίθυροι που έβγαιναν από το δέντρο. «Ιδέα μου θα ήταν...τι άλλο;...» σκέφτηκα σε μια στιγμή ηρεμώντας με αυτόν τον τρόπο το πρόσωπο μου, που πάνω του είχε ζωγραφιστεί η απορία.
Χωρίς να το θέλω αλλά και σαν να ήταν το γραφτό μου, σηκώθηκα απ’ την μεταλλική καρέκλα που αναπαυόταν το σώμα μου. Τρομαγμένος μα και περίεργος ταυτόχρονα πλησίασα με δειλά βήματα κοντά στο δέντρο. Κάθισα και ακούμπησα το κεφάλι μου στον κορμό του και έμεινα για ώρα εκεί προσπαθώντας να ακούσω ξανά ψιθύρους μαγεμένος απ’ το άγνωστο με κλειστά τα μάτια μου.
Τότε ήταν που σιγά-σιγά οι ψίθυροι έγιναν φωνές και τα ακαταλαβίστικα λόγια έμπαιναν σε μια σειρά. Κάθισα εκεί υπνωτισμένος απ’ το κρυμμένο «τώρα» και απλά άκουγα το υπέροχο ψηλό θαλασσί δέντρο να μιλάει. Να μιλά σ’ εμένα...
Μου μιλούσε για ώρα και μου εκμυστηρεύτηκε τις προσευχές που έκαναν σ’ αυτό απο παλιά οι άνθρωποι καθισμένοι στον γεμάτο ρυτίδες κορμό του. Μου μίλησε για τις υποσχέσεις που δόθηκαν κάτω από την μεγάλη λευκή αγκαλιά του που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ.
Μου μίλησε ακόμα για αγάπες χαραγμένες πάνω του με κλωστή και για κρυφά μυστικά που χάθηκαν στο χώμα του. Μου είπε για ιστορίες ερωτικές απο ζευγάρια που τα νίκησε ο χρόνος , για κούνιες κρεμασμένες πάνω του και πως είναι να μεγαλώνεις αηδόνια. Για εξερευνητές της ζωής που προστάτεψε απ’ την κρύα βροχή κάποια βραδιά. Μου είπε επίσης και για τα δάκρυα και τις αγκαλιές που το μεγάλωσαν, για κρύα καλοκαίρια και ζεστούς χειμώνες που πέρασε καθισμένο στο ίδιο σημείο.
Ακόμα για το τι είναι τα όνειρα μου έλεγε και πως είδε ανθρώπους να τα γκρεμίζουν γιατί φοβήθηκαν το σκοτάδι. Μου είπε και το δικό του όνειρο ενώ δεν μπορούσα πια να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. «Θέλω κάποια μέρα...» μου είπε « να ξαναδώ όλους τους ανθρώπους που γνώρισα...Να τους ευχαριστήσω για την συντροφιά που μου κράτησαν υπομονετικά όλον αυτόν τον καιρό και για τα μαθήματα που πήρα απο αυτούς.» Τελειώνοντας μου είπε ένα μικρό ερωτικό νανούρισμα που είχε μάθει από παλιά και ύστερα η φωνή του σώπασε για πάντα μέσα στο σκοτάδι...
Υ.γ Το νανούρισμα έλεγε...
“Κι αν είναι η νύχτα σκοτεινή και το φεγγάρι κρύφτηκε
τα όνειρα μια χαραυγή κάποιος θα τ’ αρνήθηκε.
Μα σώπασε συ εδώ, μέσα στην αγκαλιά μου.
το χέρι σου θα το κρατώ και συ τα μυστικά μου.
Θα φέρω μάγισσες πολλές, να φτιάξουν παραμύθια
Χρυσή κλωστή καρτερική των φιλιών σου αλήθεια.
Νεράιδες να υφαίνουνε γιορτάσια στην αυλή σου
Έρωτας είσαι θαρρώ και εγώ η αναπνοή σου...”
Καλό σαββατοκύριακο σε όλους.
Panos Angel
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου