"Πες μου γιατί..."
Ο διάδρομος μικραίνει και τα χρώματα από τους τοίχους χάνονται, οι ομιλίες των ιατρών σιωπούν και μονάχα μια κραυγή ακούγεται στο κτίριο.
Μία νεαρή γυναίκα μπροστά στο απροσδόκητο γεγονός της απώλειας του χρόνου ζωής της. "Δεσποινίς μου, όλα δείχνουν πως αν κάτι δεν αλλάξει έχετε 2-3 χρόνια ζωής". Η κραυγή της δε λέει να σωπάσει, όπως και η καρδιά της που χτυπά ήδη ως τύμπανο πολέμου, καλώντας με αυτό το τρόπο την ψυχή και το σώμα της να δώσει την πιο μεγάλη μάχη. Άλλωστε γνωρίζει καλά, αν και μόλις 21 ετών, πως η μόνη χαμένη μάχη στη ζωή είναι αυτή που δεν έδωσες ποτέ.
Το σώμα της όμως δεν την υπακούει, και η λογική της παραλύει. Κάθε ανάσα της μία ανάμνηση και το ημερολόγιο της ζωής της κυλά γοργά μπρος στα μάτια της δημιουργώντας τα πρώτα δάκρυα στο χλωμό πια πρόσωπό της. Οι ιατροί προσπαθούν να την συνεφέρουν με κάθε τρόπο κι εκείνη απρόθυμα δέχεται να υποστεί το μαρτύριο του κατευνασμού της έντασής της. Η φωνή της έχει κλείσει και το μόνο που μπορεί να ψελίσει τραβώντας το χέρι του ιατρού κοντά της είναι, "γιατί;", ένα γιατί γεμάτο αποδοκιμασία για ότι η μοίρα της επιφύλασσε να γευτεί.
Παρατηρεί το σώμα της με ανησυχία, σαν να είναι ένας όχι και τόσο αξιόπιστος σύμμαχος στη μάχη της ζωής και των ονείρων της. Φοβάται πως κάθε λεπτό την οδηγεί πιο κοντά στο αναπόφευκτο και αυτό είναι κάτι που δύσκολα μπορεί κανείς να αντέξει. Καταρέει στην αγκαλιά της μητέρας της.
Κι όμως σε αυτή τη κοπέλα αν μπορεί κανείς να δει και να μιλήσει στη ψυχή της, καλό είναι να ψιθυρίσει "Να δέχεσαι τις δυσκολίες σαν αναπόσπαστο μέρος της ζωής και να επαναλαμβάνεις στον εαυτό σου πως κι αυτό θα περάσει". Ο χρόνος είναι το νόμισμα της ζωής σου. Είναι το μοναδικό νόμισμα που έχεις και μόνο εσύ μπορείς να αποφασίσεις πως θα το ξοδέψεις. Πρόσεχε μόνο μην αφήσεις άλλους ανθρώπους να το ξοδέψουν αυτοί για σένα, ή να σου πουν πόσο χρόνο εσύ διαθέτεις και το δήλωνε με έμφαση ο Sandburg αυτό (Carl Sandburg, 1878-1967, Αμερικανός ποιητής).
Ο καρκίνος είναι μία μάχη στην οποία γνωρίζεις πως νικητής μπορεί να υπάρξει μόνο ένας, και σε αυτή τη μάχη σου οι σκέψεις και η μελέτη του θανάτου, σου προσφέρουν τις πιο υψηλές πνευματικές αξίες της ζωής. Είναι σε τελευταία ανάλυση η ευκαιρία κάθε ανθρώπου να δει πως η ερώτηση που έθετε πάντα για το νόημα της ζωής, έχει ως αποδέκτη μονάχα τον ίδιο. Καταλαβαίνει κανείς πως δουλεύει καλά, όταν κάθε περιστατικό, το πιο μικρό και ασήμαντο, της καθημερινή ζωής του και της σκέψης του, έρχεται, σαν μοναχό του, και βάζει ένα πετραδάκι στο πράγμα που φτιάχνει δήλωνε ο ποιητής μας Γιώργος Σεφέρης (Γιώργος Σεφέρης, 1900-1971, Έλληνας ποιητής, Νόμπελ 1962).
Όντας νικητής Άνθρωπος λοιπόν σε αυτή τη μάχη του καρκίνου, μαθαίνεις να ορίζεις στον εαυτό σου ένα χαρακτήρα και έναν τρόπο ζωής που θα τον κρατάς είτε είσαι μόνος σου είτε με άλλους, χρησιμοποιόντας τα λόγια του Επίκτητου (Επίκτητος, 50 μ.Χ.-120 μ.Χ, Στωικός φιλόσοφος).
Παναγιώτης - Θεοτόκης Λάκκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου