Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: "Σχοινοβάτης του Ονείρου"

Σχοινοβάτης του Ονείρου

- Συγγνώμη κύριε ποιος είστε; 

- Τα όνειρά μου απάντησα, και συνέχισα το δρόμο μου. 

Το να βρεις το μονοπάτι σου, το χώρο όπου θα φιλοξενήσει τη ζωή σου είναι το πιο σημαντικό. Κάθε πράξη αποκτά νόημα, όταν ο σκοπός είναι ευδιάκριτος. Άλλωστε το να παλεύεις με σειρήνες και να σε λένε Έκτορα σημαίνει πως κάπου άδικα αναλώνεις τον εαυτό σου. Το ταξίδι είναι ελεύθερο για όλους, είναι τόσο δύσκολο να βρεις το πλοίο που γράφει τ’ όνομά σου και να επιβιβαστείς; Το να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου, να συνειδητοποιείς πως όλα μα όλα είναι ρευστά είναι δύσκολο; Η θάλασσα μία αγαπημένη από τα παλιά, γιατί πάντοτε έχει να μας θυμίζει τη φθορά μέσα από το κύμα που σκάει στο βράχο, τη δύναμη που έχει να πνίξει όλη τη ζωή σε μια ανάσα, τη γαλήνη που ονειρευτήκαμε να υπάρχουμε και τους χαμένους θησαυρούς που υπήρξαν χαμένοι μόνο για τα παραμύθια… Οι θησαυροί της θάλασσας βρέθηκαν και αν η θάλασσα τώρα ήταν η ζωή, θα απογοητευόσασταν για την αλήθεια αυτή; Μα αυτό συμβαίνει αν πλέει κανείς σε θάλασσες άλλων… Τα όνειρα είναι ατομικά, η μαγεία τους θαυμάζεται ομαδικά και η πραγμάτωσή τους κανείς δεν ξέρει… Οι ονειροπόλοι γυρίζουν το βράδυ από τις θάλασσες πιο ευτυχισμένοι για ότι υπήρξαν μέσα σε αυτές… 

Ίσως σας μπέρδεψα, ίσως πάλι μέσα από τις λέξεις αυτές πλάσσατε νέες δικές σας ερμηνείες, σημασία έχει να δείτε το δρόμο σας ευδιάκριτο, φωτεινό, να σας καλεί να τον περπατήσετε και ας είναι δύσβατος, τα πιο όμορφα μέρη ξέρετε είναι αυτά που δεν πάτησε ποτέ κανείς άλλος πριν από εσάς! Αλλά αυτό το μέρος μην ξεχάσετε να το μοιραστείτε, όπως έλεγε και ο Ρίτσος «αν το έχω και δεν το βλέπεις, είναι σαν να μην το έχω». Ας κάνουμε τον κόσμο πιο όμορφο με τα όνειρά μας! Με αγάπη ένας σχοινοβάτης του ονείρου… 

Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας

Alexart.com: "Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω"

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ! 

Από την τελευταία μου ανάρτηση έχει περάσει αρκετός καιρός, αλλά είμαι εδώ ξανά να μοιραστώ τις σκέψεις μου, τις αμφιβολίες, τους προβληματισμούς μου και ελπίζω να μοιραστείτε και τη δική σας άποψη με μένα αφήνοντας κάτω από κάθε άρθρο ένα σχόλιό σας. 

Το πέρασμα από το καλοκαίρι στην εποχή του φθινοπώρου για πολλούς δηλώνει ένα νέο ξεκίνημα, για κάποιους ίσως όχι. Κοιτώντας το πρόχειρο χαρτί που είχα χρησιμοποιήσει στις αρχές του καλοκαιριού για να γράψω μια λίστα με όσα ήθελα να πραγματοποιήσω μέσα στο διάστημα του ζεστού αυτού μήνα συνειδητοποίησα πως δεν είχαν διαγραφεί όλα από εκεί. 

Πάντα υπάρχουν λόγοι για τους οποίους αφήνουμε κάτι ανεκπλήρωτο, είτε επειδή δεν μπορούμε, είτε επειδή δεν θέλουμε. Μερικοί υποστηρίζουν πως "Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω". Ίσως να είναι έτσι, ίσως και να μην είναι. Η δύναμη της ψυχής και η θέληση ενός ανθρώπου μπορεί να κάνει θαύματα ή να νομίζουμε πως είναι θαύματα. Η πίστη σε οτιδήποτε επικεντρωθούμε μπορεί να μας δώσει την ψευδαίσθηση πως το ανέφικτο γίνεται εφικτό, αλλά στην πραγματικότητα τα περισσότερα από αυτά που επιθυμούμε είναι απλώς δύσκολο να επιτευχθούν κι όχι ανέφικτα, όπως τα πλάθει το μυαλό μας. 

Αν δεν προσπαθήσεις δεν θα μάθεις το αποτέλεσμα. Γι'αυτό πάλεψε για όσα αληθινά σε ενδιαφέρουν και άσε τον χρόνο να κρίνει το αποτέλεσμα. 

Σημασία έχει από ποια οπτική γωνία θα προσεγγίσουμε ένα θέμα. Για παράδειγμα δύο άτομα σκέφτονται εντελώς διαφορετικά:

Ατομο 1: "Είναι δύσκολο να τα καταφέρω, δεν μπορώ, δεν ξέρω, δεν υπάρχει περίπτωση, τι, πώς, γιατί... μπλα, μπλα..."  

Άτομο 2: "Είναι πολύ δύσκολο, αλλά μπορώ να τα καταφέρω όσος χρόνος κι αν χρειαστεί".

Εσύ τι επιλέγεις;

Υ.Γ. Ραντεβού με νέο άρθρο κάθε 1 του μήνα.

Alex Art

"Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: "Μέρες Παράξενες Περίεργες Μέρες"

Μέρες Παράξενες Περίεργες Μέρες

Μέρες παράξενες, περίεργες μέρες… Φοβάσαι να πεις, να υποστηρίξεις, να αισθανθείς, άραγε ζεις κάτι διαφορετικό μακριά από την κάθε είδους φοβία; Αισθάνεσαι κάτι διαφορετικό από φόβο, μίσος, απογοήτευση;… Αν ναι, τότε έχεις ακόμα ελπίδα και μιλώ για την ελπίδα, την ιδέα ότι είσαι ελεύθερος. Σε αυτή την καθημερινότητα που βιώνουμε, βρισκόμαστε ανάμεσα σε ιδεολογίες, θρησκείες, αυταπάτες, παραλείψεις, γιατί το λέω αυτό; Συνήθως γιατί με αυτό τον τρόπο βλέπουμε και τους ανθρώπους, χάνοντας την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης. Γεμίσαμε ατομική έπαρση, γεμίσαμε «Ελληνισμό», απέχθεια και αφήσαμε στο παρελθόν τον φιλόσοφο Σωκράτη δίχως να τον ακούμε, « Τους μεν κενούς ασκούς η πνοή διίστησι, τους δ’ ανοήτους, το οίημα.» 

 μτφρ: τα άδεια σακιά τα φουσκώνει ο αέρας και τους ανόητους η έπαρση. 

Πως φτάσαμε εδώ; Πως γίνεται να περπατάς και να συμβιβάζεσαι με τους νεκρούς δίπλα σου, στη δουλειά, στο πεζοδρόμιο, στις πλατείες... Και αυτή η ησυχία στο πνεύμα, σαν νεκρώσιμη ακολουθία ακούγεται. Το μόνο παρήγορο σκέφτεσαι είναι ότι δεν βλέπεις πως και ο ίδιος νέκρωσες τις αισθήσεις σου… Πρωτοσέλιδα κυκλοφορούν με εικόνες αιματοχυσίας, από πότε πωλείται και ο θάνατος πια σε αυτή τη χώρα; Δύσμοιρη Ελλάδα, στο όνομά σου γίνονται όλα και πως εσύ να αποδείξεις ότι κάποτε ήσουν η Άδμητος κόρη, η ανεξάρτητη και ισχυρή μιας Δημοκρατίας… «Δεν είμαι Αθηναίος, ούτε Έλληνας πολίτης, αλλά πολίτης του κόσμου.», ο Σωκράτης μιλώντας στους μαθητές του ήξερε πως το να είσαι άνθρωπος είναι πάνω απ’ όλα… Ξεφτίσαμε την ψυχή μας και την πουλήσαμε για ένα κομμάτι φθόνο.

Μ’ ακούει κανείς άραγε; Στέκομαι στις λέξεις μου και πιάνω τον εαυτό μου να τις μετρά ξανά και ξανά, ασυναίσθητα έβαλα όρια στις σκέψεις μου… Πως γίνεται αυτό; Όχι δεν θέλω να νεκρώσει και η δική μου ψυχή, δεν θέλω να φοβηθεί η πίστη μου. Έπειτα μένω στη σιωπή ξανά, κοιτάζω τον κέρσορα να αναβοσβήνει με υπομονή εύχοντας κι εκείνος να μην προδώσω ποτέ την αλήθεια που πρέπει να γραφτεί… 

Μ’ ακούει κανείς άραγε; 

Σε ποιον τόπο να υπάρξεις ηθικός, ονειροπόλος και χωρίς φόβους;.. 

Σε ποιον τόπο να ευλογηθεί η σιωπή σου με την λέξη αλήθεια;.. 

Σε ποιον τόπο να σταθείς εξόριστος και αυτό να είναι όλη σου η Δημοκρατία;.. 

Σε ποιον τόπο να ξαπλώσεις τις προθέσεις σου και να σηκωθούν ιδέες αθάνατες;.. 

Σε ποιον τόπο να θέσεις όλες αυτές τις ερωτήσεις άραγε και να προσμένεις απάντηση;.. 

Ίσως... Στον τόπο της ψυχής να αναγνωρίσεις αυτή την μεγαλόπνοη σου Εδέμ. 

 Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: "Υπάρχει Ανάγκη"

     

Υπάρχει Ανάγκη

   Οι σκέψεις μιας ακόμη Κυριακής ακούγονται δυνατά αυτή τη φορά, «υπάρχει ανάγκη». Η Ελλάδα αργοπεθαίνει για όλους εκείνους τους λόγους που αναφέρει ο Pablo Neruda στο ομότιτλο ποίημά του, και οι περισσότεροι κάνουμε πως δεν ακούμε ή έχουμε μία τάση ευθυνοφοβίας. Στον 21 εκπληκτικών διαστάσεων αλλαγές, άλλοτε φιλικά και άλλοτε εχθρικά προσκείμενες στον άνθρωπο. Η ουσία όμως όλης της κατάστασης είναι πως από την ύπαρξη του ανθρώπου έως το σήμερα, μία από τις πιο έντονες ανάγκες του είναι η έκφραση. Μία έκφραση που ταυτίζεται πολύ σωστά με την λέξη «τέχνη», που είναι η τέχνη όμως στη σημερινή εποχή; Μία κοινωνία να φλέγεται, οι άνθρωποι να βιώνουν πολλές φορές ακραίες και πρωτόγνωρες καταστάσεις, παρόλα αυτά η ανάγκη μας είναι να ανοίξει η τηλεόραση και δούμε τι;… Μάλλον μία ακόμη εισαγομένη κουλτούρα που δεν έχει καμία σχέση με τον δικό μας πολιτισμό, την δική μας πνευματική υπόσταση. Σίγουρα όμως σε όλο αυτό δεν φταίει καμία «νέα τάξη πραγμάτων» ή «σκοτεινές δυνάμεις και διαπλεκόμενα συμφέροντα», δεν απορρίπτω πιθανή ύπαρξή τους, μα δεν τους αναλογεί καμία ευθύνη όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα της τέχνης που θίγω. Το αντίθετο μάλιστα, στη σημερινή εποχή με όλα αυτά τα βιώματα, όλη η ξένη κοινότητα των ανθρώπων προσμένουν να αφουγκραστούν τη φωνή ενός Ελληνικού λαού μέσα από τη κοινή μας γλώσσα, την τέχνη. Περίεργο όμως, σε αυτή τη γλώσσα δείχνουμε να είμαστε τόσο ψευδή τα τελευταία χρόνια, που ακόμη δεν έχουμε αρθρώσει ούτε συλλαβή… Δηλώνουμε σίγουρα απόγονοι του Σωκράτη, του Πλάτωνα, αλλά ποιο το έργο μας; Είμαστε σαν τους κληρονόμους μιας αμύθητης περιουσίας στην οποία υπήρξαμε οι χειρότεροι διαχειριστές και τώρα πτωχεύουμε. Ακόμη αναρωτιέμαι το πώς το καταφέραμε όλο αυτό. 

   Δεν ξέρω αν το γνωρίζετε μα φέτος είναι το έτος Καφάβη, και αυτό το αναφέρω για το γεγονός που έπεσε στην αντίληψή μου, διαβάζοντας λοιπόν κάποια στοιχεία ανακάλυψα ότι ένα από τα πλέον σημαντικά «εξαγώγιμα προϊόντα» είναι η ποίηση του Καβάφη… Αφήνω τις σκέψεις για λίγο να σπείρουν το λόγο σας… Βλέπετε ίσως τη δυναμική της τέχνης και την ανάγκη της ευρύτερης κοινότητας των ανθρώπων να μάθουν για την Ελλάδα της κρίσης, και όσο διαχρονικός και αν είναι ο Κ. Π. Καβάφης, δεν έζησε στην Ελλάδα του σήμερα… Αναρωτιέμαι λοιπόν ποιος σήμερα θα εκφραστεί, όχι να φτάσει το μέγεθος και το μεγαλείο ενός τέτοιου ποιητή, απλά να μιλήσει και να πει κάτι ουσιαστικό. Κι αν ακόμη αυτός βρεθεί είναι και ποιες φωνές θα βρεθούν πλάι του για να ακουστεί η «ανάγκη» μιας χώρας, που υπήρξε η κοιτίδα του πολιτισμού της Δημοκρατίας.

Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: "Ποια η ιστορία σου;"

Ποια η ιστορία σου;   

    Ξύπνησα σήμερα και οι σκέψεις μου καθώς απολάμβανα τον πρωινό καφέ στο μπαλκόνι, έτρεχαν στη χθεσινή μου βόλτα μέσα στην πόλη… Εικόνες αποτυπωμένες στο καμβά των ανησυχιών, των προβληματισμών του μυαλού μου. Αισίως σαν κοινωνία διαλαλούμε πως βιώνουμε έναν πολιτισμένο 21 αιώνα, και με μεγάλα σχέδια ανάπτυξης των επιστημών και των τεχνών στο εγγύς μέλλον. Η πρώτη μου ερώτηση λοιπόν έρχεται αυθόρμητα και αυτόματα στο νου, πως μπορούμε να μιλάμε για ένα μέλλον μεγαλεπήβολο, με οάσεις προσδοκιών για τα οφέλη της ανάπτυξης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, ενώ διαρκώς αγνοούμε, απορρίπτουμε ή ακόμη χειρότερα καταστρέφουμε την πολιτιστική μας κληρονομιά. Η βόλτα στην πόλη λοιπόν με κτίρια, εκκλησίες, σταθμούς, βιβλιοθήκες, παλιές αγορές, μνημεία να έχουν κάτι να σου θυμίσουν ή κάτι να πουν στη ψυχή ενός ανθρώπου. Όλα αυτά έχουν μία ιστορία να αφηγηθούν, αν το σκεφτούμε λίγο πιο βαθειά θα δούμε πως ίσως έχουν ακόμη και μία ψυχή μέσα τους…Άλλωστε κάποια κτίρια και εκκλησίες έχουν ζήσει ιστορίες μεγαλύτερες των δικών μας χρόνων, κάποιες βιβλιοθήκες έχουν δυνατότερες γνώμες και απόψεις να φυλάξουν από τις δικές μας. Παρ’ όλα αυτά ο σύγχρονος άνθρωπος με την μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του θεωρεί ότι η γέννηση του σε αυτόν τον κόσμο σήμανε αυτόματα την ιδιοκτησία των πάντων, με αποτέλεσμα η έννοια του βανδαλισμού να είναι πράξη αυτονόητη. Δεύτερη ερώτηση στο νου, και ποιο το είδος αυτής της επανάστασης;… Με κατεστραμμένα ιστορικά κτίρια,χαραγμένα πρόσωπα αγίων, σκισμένα βιβλία, βαμμένα μνημεία ή ακόμη και κατεστραμμένα, με σκουπίδια σε κάθε διαδρομή του «πολιτισμένου» συγχρόνου ανθρώπου, για ποια Πόλις μιλάμε ακριβώς πως προσμένουμε; Εκείνη που στην πρώτη ευκαιρία θα καταστρέψουμε επειδή μας ανήκει φυσικά. Πραγματικά λυπάσαι και σε μερικές στιγμές απογοητεύεσαι για τα όσα αποτελούν τις καθημερινές σου εικόνες. Η αιτία των πάντων η «παιδεία». Δεν κατηγορώ ούτε αποδοκιμάζω κανέναν άνθρωπο, κανένα πρόσωπο, απλά αναρωτιέμαι με θλίψη για την παιδεία που έχουμε ως κόσμος, ως πραγματικότητα του 21 ο αιώνα. Η εγωιστική επιθυμία της ζωής για τη ζωή που μόνο σε εμένα δόθηκε, με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στην μοναξιά και τέλος στην απόρριψη. Ας σκεφτούμε πριν καταστρέψουμε κάτι, αν θα το θυμόμαστε ποτέ αυτό, να το πούμε στα παιδιά μας και τα παιδιά μας στα δικά τους παιδιά, αν όχι τότε ας μείνουμε εκεί να το προστατεύσουμε, να κρατήσουμε ζωντανή την ιδέα των χρόνων που μας δόθηκαν από το παρελθόν από όπου και αν προέρχονται… Μη φοβόμαστε την ιστορία, μην καταστρέφουμε ότι δεν πιστεύουμε, τα συνθήματα είναι για τους τοίχους, αλλά όχι των δρόμων…τοίχοι έγινε το μυαλό και οι καρδιάς μας και επιτέλους ας ζωγραφίσουμε κάτι επάνω τους, ίσως έτσι να αισθανθούμε ξανά… 

 Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: "Μετανοών Ηρώδης"

Μετανοών Ηρώδης

   Έχετε σκεφτεί ποτέ αν η ζωή είχε άλλα χρώματα, άλλες ιδέες για εσάς…που θα βρισκόσασταν τώρα, ίσως να μην διαβάζατε αυτές τις σκέψεις μου, ίσως κάποιοι να σας είχαν στερήσει το πολυτιμότερο αγαθό, την ίδια σας τη ζωή. Από την άλλη όμως υπάρχει και η θετική πλευρά, πάντα υπάρχει αυτή η πλευρά, που λέει πως μπορεί κανείς να πιστεύει στην εξήγηση όλων των πόνων, να κωφεύει στις βωμολοχίες της καθημερινότητας και να υπηρετεί με προθυμία το άπιαστο όνειρό μας. Μάλλον ήρθε η ώρα να σας πω μία άλλη ιστορία, που δεν γράφτηκε ποτέ, γιατί ποτέ δεν την επέλεξαν. 

   Κάποτε στη Βηθλεέμ η Μαρία αποτελούσε συνώνυμο της πιο τρυφερής εικόνας για την αθωότητα. Αγνή, η ηθική της ως πολύτιμος λίθος στόλιζε το σώμα της και τίποτα μεμπτό δεν είχες να αποδόσεις σε ένα τέτοιο πλάσμα. Ο χρόνος όμως την έφερε αντιμέτωπη με το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας, ατιμασμένη για την επιλογή της να κυήσει το βρέφος ενός Θεού, για τον οποίο κανείς δεν γνώριζε μα όλοι μιλούσαν. Πλάνες, αυτός ήταν ο κόσμος που ζούσε η Μαρία, αυτός είναι ο κόσμος που συνεχίζει ως το σήμερα να ζει ο κάθε άνθρωπος και ειδικά μία γυναίκα. Η επιλογή της να κρατήσει στη ζωή το παιδί που έφερε στα σπλάχνα της ως ανάμνηση του παραδείσου, είναι επιλογή που «εύκολα» μπορεί να αποφύγει μία γυναίκα στο σήμερα. Η ιατρική έχει προχωρήσει προς όφελος της ανθρωπότητας, αν και αυτό δεν είναι ευδιάκριτο πάντα. Η έκτρωση είναι ένα επίτευγμα της επιστήμης, έτσι δηλώνεται. Ας φανταστούμε λοιπόν Εκείνη την Μαρία από τις πιέσεις των γονέων, την σύνθλιψη της προσωπικότητάς της από την κοινωνία των «ηθικών», καθώς και τον στιγματισμό του φορέα της σύγχρονης έκπτωτης, να μετανοεί για την επιλογή και το θάρρος μιας πράξης προς όφελος της ζωής. Έκτρωση, εκεί είναι η λύση και έπειτα σιωπή, σφίγγεις τα δόντια και λες «δεν έγινε και κάτι, συνεχίζω…», αυτό δεν θα μπορούσε να είναι η επιλογή της Παρθένου; Νομίζω πως με τα σημερινά δεδομένα θα ήταν μία κάποια λύση. Και…όλα καλά, ο Ιωσήφ δεν έμαθε ποτέ για την «ακανθώδη μοιχεία της Παρθένου», η οποία ουσιαστικά ήταν απλά μία επιλογή του Θεού, όμως ο κόσμος δεν θα το ήξερε αυτό, είπαμε ο στιγματισμός βλέπεται… Μιας και ανέφερα τον κόσμο, αυτός θα συνέχιζε να την θεωρεί πρότυπο της αθωότητας έως τη στιγμή που θα έβρισκε πάλι κάτι για να της προσάψει, έτσι είναι ο κόσμος χρειάζεται λόγο πικρό - κατηγορίας για να ζει. Αυτό βέβαια δεν μας νοιάζει, αρκεί που όλα έγιναν όπως έπρεπε… Αυτό το «όπως έπρεπε…» πόσο πόνο μπορεί να έχει προκαλέσει στη ζωή μας… Ο Ιησούς δεν γεννήθηκε λοιπόν, οι μαθητές έμειναν στη λίμνη να θαλασσοπνίγονται δίχως διδάσκαλο, τα βήματα επί των κυμάτων, η μεταμόρφωση, ήταν απλά θεωρίας μιας ύπαρξης. Το όρος των ελαιών δεν γνώρισε ποτέ πως δακρύζει ένας Υιός Θεού, ο Σταυρός έμεινε να προσμένει τα καρφιά του μαρτυρίου ενός Θεανθρώπου, αλλά τελικά σάπισε από τη βροχή προσμένοντας… Είπαμε όμως όλα έγιναν όπως έπρεπε και η ανθρωπότητα δεν σώθηκε ποτέ, ούτε έμαθε αθανασία τι σημαίνει… Και τώρα σας ρωτώ ξανά, έχετε σκεφτεί ποτέ αν η ζωή είχε άλλα χρώματα, άλλες ιδέες για εσάς, που θα βρισκόσασταν τώρα;… Η επιλογή μιας γυναίκας να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, όπως τελικά ήταν και η επιλογή της Παρθένου, είναι ένα θαύμα από μόνη της. Μην στερείται λοιπόν την επιλογή μιας ζωής να σώσει τον κόσμο και αν όχι τον κόσμο τότε εσάς, μέσα από την αγάπη του… 

Με εκτίμηση ο Μετανοών Ηρώδης. 

Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: "Εν αρχή είναι ο λόγος"

     Εν αρχή είναι ο λόγος

   Έτσι ξαφνικά συμβαίνει κάτι και από «σχεδόν νεκρός» ατενίζεις την ζωή «πιο ζωντανός» από ποτέ. Τα όνειρα ευδιάκριτα, οι επιθυμίες εμφανείς, ειλικρινής και απλές. Είναι ίσως περίεργο να πρέπει να φτάσεις στο ελάχιστο σημείο για να μπορέσεις να δεις την πραγματική εικόνα της ζωής, όμως ίσως εξηγείται, καθώς μονάχα στο απόλυτο σκοτάδι μπορείς να αντικρίσεις όλο το φως του ουρανού. Μην κατηγορούμε λοιπόν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας, αυτές είναι που μας οδηγούν στην πίστη και την συνειδητοποίηση για το ποιοι είμαστε, που βαδίζουμε και τι στόχους έχουμε θέσει. Ο χαρακτήρας μας είναι ένας εύπλαστος άγγελος που ήρθε στη γη για την αγωγή, την εκμάθηση της παιδείας στο φως, άλλοτε αυτό το γνωρίζουμε και άλλοτε το κρύβουμε καλά μέσα μας απορρίπτοντας κάθε σχέση μας με την γη του θαύματος της Γένεσις. Θεός ή απλές συμπτώσεις, ποιητής ουρανού και γης ή απλά ένας τυχαίος άνθρωπος με εξουσία; Πάντοτε το αθέατο μας ερεθίζει τις αισθήσεις για αποκάλυψη και μυστικισμό. Καμία καθαρή αλήθεια δεν υπάρχει, καθώς η αλήθεια είναι πάντοτε ντυμένη με τα δικά μας κριτήρια. Όταν απελευθερώσεις την αλήθεια να μιλήσει και να δεχτείς την συνέπειες, τότε θα είσαι έτοιμος και για έναν καινούριο κόσμο. Ο αληθινός Θεός, τουλάχιστον αυτόν ο οποίος διακρίνω επί γης, είναι η ελευθερία της αλήθειας, αν αυτό συμβεί τότε οδηγείσαι με βήματα προς αυτά που επιθυμείς να γνωρίσεις. Σε αυτόν τον δρόμο σίγουρα δεν είσαι μόνος, σίγουρα είσαι μαθητής, σίγουρα είσαι ο προφήτης της ίδιας σου της σωτηρίας. 

   Ένα τυχαίο γεγονός είναι τόσο δυνατό ώστε να αφυπνίσει μία ολόκληρη βιβλιοθήκη της γνώσης να εισαχθεί στον τρόπο σκέψης σου, δυνατή η στιγμή λοιπόν και η εκλογή της συναισθηματικής λογικής. Η δική μου ζωή βαπτίστηκε έντονα στην ποίηση για κάποιο λόγο και πριν λίγες ημέρες έχοντας ένα σοβαρό ατύχημα κατανόησα το γιατί. Οι πτώσεις της ζωής μας, ακόμη και οι τροχαίες συγκρούσεις με την αλήθεια, ποτέ δεν σε σκοτώνουν, μονάχα ξέρουν με τον δικό τους βίαιο τρόπο να σε ξυπνούν την επόμενη μέρα και αντί για πόνο να σου προσφέρουν γνώση. Δεν θα μπορούσε βέβαια όλη η ανθρωπότητα να περάσει από τον ίδιο δρόμο της αποκάλυψης, αλλά η άνθρωποι που τον διαβαίνουν καλό θα ήταν να μιλήσουν και να δοθούν στη γνώση προς όφελος των υπολοίπων. Γιατί σε αυτή τη ζωή, στην άλλη ζωή, στην οποιαδήποτε ζωή κανένας και ποτέ δεν είναι μόνος, μην αφήνετε τις συγκυρίες να σας οδηγήσουν να πιστέψετε κάτι τέτοιο, πάντοτε, μα πάντοτε θα υπάρχει εκεί έξω ένας άνθρωπος να σας ακούσει, ένας να σας αγαπήσει αληθινά, ένας να σας πονέσει και να σας διδάξει με αυτόν τον τρόπο, ένας να σας πει είσαι ο τέλειος – τέλεια και το αντίθετο. Όλα όμως έχουν την ίδια βάση, την ίδια αρχή και εν αρχή είναι ο λόγος. Ο λόγος που συμβαίνουν όλα αυτά είναι γιατί πάντοτε θέλεις να πετάξεις, αλλά ποτέ κανένας δεν έσκισε τις σάρκες του εγώ του για να απελευθερωθούν τα φτερά του, και με κάποιο τρόπο πρέπει αυτό να το μάθεις… 

Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: "Αποκαλύπτω..."

  

Αποκαλύπτω...

   Ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι έτοιμος να μας προσφέρει τα πάντα, αλλά και τίποτα. Από τι εξαρτάται όμως αυτό; Κάποιοι το αποκαλούν μοίρα, άλλοι τύχη, άλλοι Θεό, μερικοί δίνουν και ένα απλό συμπτωματικό χαρακτήρα στα γεγονότα. Προσωπικά θα μιλήσω και πιστεύω στην ατομική ευθύνη και ξεκινάω με την ερώτηση προς όλους μας, τι σημαίνει «τα πάντα»; Αυτή η λέξη μας έχει συνηθίσει λεκτικά να συμβολίζει την πληρότητα, την αιωνιότητα, ακόμη και τον έρωτα, όμως και οι τρεις αυτοί συμβολισμοί δεν διαρκούν περισσότερο από μία ανάσα. Άρα το πρόβλημά μας είναι πως αναπνέουμε(;) και τι εικόνες και επιθυμίες αποδίδουμε στους συμβολισμούς που αναφέραμε. Το αξιοσημείωτο σε όλο αυτό είναι να πούμε πως ως άνθρωποι δείχνουμε μία ακατανίκητη επιθυμία κατάκτησης αυτού του «πάντα» που γοητεύει τις αισθήσεις. Δεν μας αδικώ… Άλλωστε από την παιδική ηλικία ακόμη μαθαίνουμε να ζούμε με τον καταναλωτικό μας εαυτό ο οποίος συμβαδίζει πιστά πάντοτε πλάι πλάι με την επιθυμία, και αυτή η επιθυμία γνωρίζει με βεβαιότητα το «πάντα». Είναι «πάντα» εκεί να επιμένει πως υπάρχει ανάγκη, είναι «πάντα» εκεί να γνωρίζει πως χρειαζόμαστε και κάτι ακόμη για να είμαστε ευτυχισμένοι, μόνο που ποτέ δεν μας αρκεί αυτό το κάτι ακόμη. Τελικά καταλήγουμε να κυνηγάμε ένα μέλλον και να αφήνουμε το παρόν να μας προσπερνά με λύπηση. Ίσως η λύπηση σας ακούγεται ως βαριά έννοια, μα νομίζω πως είναι η κατάλληλη λέξη να χαρακτηρίσει αυτήν την κατάσταση. Έτσι με ένα χαμένο παρόν και τα μάτια μας στο μέλλον, καταλήγουμε να έχουμε ένα δυσοίωνο παρελθόν… Περίεργη ζωή, σπάνια στο παιχνίδι της αυτό θα καταλάβουμε τους κανόνες! Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι η αποκάλυψη… Αποκάλυψη της αλήθειας, αυτή θα είναι και η απελευθέρωσή μας. Όταν γνωρίζεις την ταυτότητα και την προέλευση των συναισθημάτων σου ξέρεις και να τα διαχειριστείς… Όταν γνωρίζεις πως το «πάντα» είναι η στιγμή που κρατά την ανάσα της, τότε μαθαίνεις και να αναπνέεις. Μην έχετε προσδοκίες για την πληρότητα και θα σας δοθεί, μην έχετε απαιτήσεις για την αιωνιότητα και θα σας δοθεί, μην μυθοποιείτε τον έρωτα και θα τον ζήσετε. «Πάντα» το μυαλό είναι η δύναμη του να ζεις… Σκεφτείτε λοιπόν πως η ζωή είναι απλά στο μυαλό σας, ο χρόνος στην τσέπη σας και η αληθινή ευτυχία περιμένει απλά να της κλείσετε το μάτι και να τις πείτε «Τώρα»! 

 Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας

Alexart.com: "Αυτό το καλοκαίρι..."

Αυτό το καλοκαίρι... 

Όταν έρχεται το καλοκαίρι όλοι κάνουμε κάποια σχέδια, υπολογίζουμε πώς θα περάσουμε τις διακοπές μας (αν και πολλοί δουλεύουν), σκεφτόμαστε και σημειώνουμε σε ένα πρόχειρο όλα όσα θα θέλαμε να πραγματοποιήσουμε αυτή την ζεστή εποχή του χρόνου και φτάνει η στιγμή της υλοποίησης. 

Η θεωρία από την πράξη απέχει πολύ και το μόνο σίγουρο είναι ότι για να κάνεις κάτι πρέπει να είσαι σίγουρος για αυτό, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Φτάνουμε, λοιπόν, στο σημείο που λέμε: «Ωραία! Τώρα θα κάνω όλα όσα είχα σχεδιάσει. Θα τα καταφέρω!». 

Καλός ο ενθουσιασμός, αλλά εντελώς τυχαία όταν φτάνει εκείνη η στιγμή, τότε κάτι συμβαίνει και σκεφτόμαστε να τα παρατήσουμε. Ψάχνουμε να βρούμε την εύκολη λύση. 

Αυτό είναι το πρόβλημά μας. Επαναπαυόμαστε σε όσα έχουμε, καθόμαστε στον καναπέ, πιάνουμε το τηλεχειριστήριο και όλα παγώνουν. 

Έχουμε φτάσει σχεδόν στα μέσα του καλοκαιριού και πολλοί - σε όλους θα έχει συμβεί τουλάχιστον μία φορά - ασυναίσθητα συμπεριφέρονται σαν τους πολιτικούς. 

«Θα… θα… θα…» και από πράξη τίποτα. 

Μια ζωή έχουμε και πρέπει να αισθανόμαστε πως ζούμε και όχι πως κοιμόμαστε. Να φροντίζουμε την ψυχή μας, να περιποιούμαστε το σώμα μας με γυμναστική για να το αφυπνίσουμε και να κάνουμε όσα μας γεμίζουν και μας κάνουν ευτυχισμένους. 

Όπως λέει και μια παροιμία: «Μην αφήνεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα» και συμπληρώνω… επειδή δεν θα το κάνεις ούτε αύριο. 

 Καλό υπόλοιπο του καλοκαιριού! 

 Alex Art

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: "Κάποτε σε έλεγαν Ιθάκη, τώρα τι;"

Κάποτε σε έλεγαν Ιθάκη, τώρα τι;

«Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που φεύγει.». Οι αλλαγές στη ζωή μας είναι κάτι που άλλοτε με πάθος ζητάμε και άλλοτε θέλουμε με κάθε θυσία να τις αποφύγουμε, ένα είναι το σίγουρο, ότι οι αλλαγές αυτές υπάρχουν για να μαθαίνουμε, να αγαπάμε, να ονειρευόμαστε, μα κυρίως να εκτιμούμε. Τίποτα δεν μας δίνετε τυχαία, καθώς και τίποτα δεν έχει την κυρίως να εκτιμούμε. Τίποτα δεν μας δίνετε τυχαία, καθώς και τίποτα δεν έχει την δική μας ιδιοκτησία, το μόνο που μας ανήκει είναι αυτό που δεν κινδυνεύουμε να χάσουμε σε ένα ναυάγιο, η ψυχή μας. Το θέμα λοιπόν είναι τι κάνουμε γι αυτή, πως η ψυχή μας βιώνει, ακολουθεί τις αλλαγές της ζωής μας, μήπως άραγε τις προκαλεί και η ίδια για να μην χαθεί κάποιος σκοπός της; Οι σκέψεις σας καθώς διαβάζετε αυτές τις γραμμές ίσως να τρέχουν γοργά σε κάτι μεταφυσικό, ίσως ένα ιερό όν που μας παρακολουθεί, ίσως πάλι να είστε και λάτρης της απλότητας και να πιστεύετε πως όλα είναι εικασίες της ανάγκης μας να αποφύγουμε μία μοιραία τυχαιότητα. Ξέρετε πιο είναι το πιο όμορφο, ότι κανείς δεν έχει άδικο σε ότι πιστεύει, έχει άδικο όταν το επιβάλλει. Η φιλοσοφία της ψυχής δεν έχει κριτήρια, διαχωρισμούς, υπεκφυγές, αναλύσεις. Η φιλοσοφία της ψυχής στηρίζετε στην πίστη, και αυτό φαίνεται και σωματικά, κανείς δεν είναι νεκρός αν δεν το πιστέψει. Δυστυχώς η ευτυχώς στην σημερινή μας εποχή συμβιβαστήκαμε μ’ ένα είδους νεκροφιλία. Μην τρομάζετε δεν κυριολεκτώ, μιλώ μεταφορικά για όλους εκείνους τους ανθρώπους, για εμάς ίσως που πιστέψαμε ή πιστεύουμε πως ο ρυθμός της ζωής δεν μας ανήκει και γινόμαστε έρμαια της κάθε λογής τυχαιότητας που μας προσφέρετε, και σε αυτό μη μου πείτε πως φταίει ένα ανώτερο όν, γιατί είτε δεν πιστεύεται σε αυτό, είτε θεωρείτε τον εαυτό σας μία καλή μαριονέτα και απορρίπτεται την ύπαρξη της ελεύθερης βούλησης που ακόμη και η ίδια η θρησκεία αποδέχεται. Αλλαγές στη ζωή, αλλαγές στη σκέψη και τελικά το μόνο που προκαλούμε κυρίως στον εαυτό μας είναι ένταση, καθώς με δυσκολία αποδεχόμαστε την «Ιερά Οδό» της ζωής μας. 

 «Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπας,

 τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, 

 αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, 

 Αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.»

Η ποίηση, ο λόγος, η σκέψη όλα προς όφελος της ψυχής δόθηκαν, μη απορρίπτεται έτσι απλά ότι δεν κατανοείτε, θα έρθει η στιγμή που ίσως θα είναι ολόκληρη η εξήγηση για την ζωή σας. Το σημερινό άρθρο ίσως σας κούρασε, ίσως φαντάζει χαοτικό, και χωρίς ίχνος καλοκαιρινής διάθεσης… Μα η κούραση της καθημερινότητας είναι το χάος που συνηθίσαμε και το καλοκαίρι η εποχή που διακόψαμε τη ζωή από τη συνήθεια, έτσι πήρα το θάρρος να σας μιλήσω για κάποιες «δικές μου αλήθειες». 

Να χαμογελάτε, να είστε δεκτικοί σε ότι αλλάζει, θα «επιβιώσετε» πιο εύκολα και θα προχωρήσετε με πιο γοργό βήμα στη αλλαγή και την παρουσίαση των δικών σας θέλω! 

Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: "Ένας κόσμος, μα τι κόσμος!"

Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα… 

Νίκος Καζαντζάκης ( 1883-1957 , Έλληνας συγγραφέας) 

Κάπως έτσι επιλέγω να κάνω την αρχή γι αυτή την όμορφη Κυριακή! Ο κόσμος είναι αυτός που είναι, κι εμείς επιλέγουμε πως θέλουμε να τον ζήσουμε. Σίγουρα οι καταστάσεις όλες δεν είναι εύκολες για να τις αντιμετωπίσουμε με το ίδιο σθένος, τις ίδιες αντοχές, την ίδια αγάπη, όμως όλες οι καταστάσεις έχουν έναν κοινό παράγοντα, εμάς. Εμείς είμαστε που δίνομαι την απόχρωση στο συναίσθημα, τη νότα στη μελωδία, τη σιωπή στην προσευχή, εμείς είμαστε που ορίζουμε αν τα όνειρά μας 

είναι να πραγματοποιηθούν, ή να απορριφθούν από την καθημερινότητά μας. Συχνά επιλέγουμε να ζούμε μία ανούσια καθημερινότητα μόνο και μόνο από φόβο για το άλλο, το διαφορετικό. Πάντα το να είσαι διαφορετικός έχει ευθύνη και προκαλεί σε πολλούς ανασφάλεια, πώς να παρουσιάσεις άλλωστε αυτό το οποίο επιθυμείς αν δεν το εγκρίνεις πρώτα εσύ για τον εαυτό σου ως μη ανήθικο. Και ποιος ο ορισμός της ηθικής αλήθεια στη ζωή μας; Ένας ορισμός που χάνεται με το πέρασμα των χρόνων, όχι από επιλογή, μα από αυτόν τον κοινωνικό δυνάστη, τη μόδα της αναισθησίας.

Ο κόσμος μονάχα όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει, μονάχα τότε και οι λέξεις αυτές ηχούν ακόμη από τα γραπτά του Τάσου Λειβαδίτη. Και ποιος ακούει ποιος άκουσε μονολογούσε ο Οδυσσέας Ελύτης… Ξέρετε, σίγουρα ξέρετε αν έχετε την ψυχή σας ανοιχτή και τα μάτια σας ψηλά στον ουρανό των επιλογών σας. Σίγουρα ξέρετε το απίθανο είναι η πιο πιθανή μας ιστορία αν πιστεύουμε στον εαυτό μας, στον συνάνθρωπός μας και εν κατακλείδι στον αληθινό Άνθρωπο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επανάσταση από το να αρχίσεις να αισθάνεσαι, να ανοίξεις τους δέκτες της γνώσης σου και να τρέφεις τα παιδιά, τους φίλους, την οικογένειά, το ευρύ κοινωνικό σου περιβάλλον με την αγάπη της ισότητας στη ελευθερία και την γνώμη. Η παθογένεια της εποχής μας δεν είναι η δυστυχία της κρίσης, δεν είναι η αδιαφορία, η αδράνεια, η μιζέρια… Η παθογένεια της εποχής όπου και αν την αναζητούμε είναι μέσα μας μονάχα, τη στιγμή εκείνη που κλειδώσαμε την πόρτα του σπιτιού μας, 

κλείσαμε τα παραθυρόφυλλα, βάλαμε μπάρες παντού κάνοντας ένα απόρθητο φρούριο και έπειτα ανοίξαμε τον υπολογιστή γίναμε τα χίλια πρόσωπα σε μια στιγμή του facebook και χαθήκαμε στην αναπαυτική μας καρέκλα δίχως να ακούμε αυτούς τους όμορφους ήχους της συνοικίας, της γειτονιάς. Φοβάμαι πως στο μέλλον για τις εποχές θα ενημερωνόμαστε πάλι ηλεκτρονικά με κάποιο mail, γιατί η δύναμή μας να παρατηρούμε τα αληθινά πράγματα θα έχει εξασθενήσει αρκετά πια. Δεν θα κλείσω 

μελαγχολικά όμως όχι, γιατί η αρχή είναι και το τέλος αυτών των σημερινών λόγων! Να είστε καλά και να προσέχετε πάντα το χαμόγελό σας, αυτή είναι η αληθινή σας υγεία!

Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα…

Νίκος Καζαντζάκης ( 1883-1957 , Έλληνας συγγραφέας)

AlexArt.com: "Από τα λάθη μαθαίνεις..."

Από τα λάθη μαθαίνεις...

Υπάρχουν στιγμές που ενεργείς με έναν συγκεκριμένο τρόπο και μετά από κάποιο χρονικό διάστημα αντιλαμβάνεσαι πως όλο αυτό που είχες μεγαλοποιήσει στο κεφάλι σου αποδεικνύεται ως ένα μεγάλο λάθος. 

Τι κάνεις τότε; Το μόνο σίγουρο είναι ότι επικρατεί σύγχυση μέσα σου. Ξέρεις πλέον ποιο είναι το "σωστό" και πιο το "λάθος" στην περίπτωσή σου και προσπαθείς να ξεδιαλύνεις το κουβάρι μέσα σου. Καλά μέχρι αυτή τη φάση. Έπειτα ποια θα είναι η επόμενή σου κίνηση; Θα παραδεχθείς το λάθος ή θα σιωπήσεις προστατεύοντας έτσι τη σχέση (φιλική, ερωτική κλπ) που με κόπο έχεις χτίσει και γνωρίζεις με σιγουριά πλέον πως είναι ανεκτίμητη; 

Το πιο πιθανό είναι να σιωπήσεις... Γιατί φοβάσαι. Φοβάσαι τόσο πολύ αυτό το "λάθος" που έκανες, το αναγνωρίζεις, αλλά θες να παραμείνει κρυμμένο για πάντα κάπου. Με νύχια και με δόντια θα παλεύεις με τον εαυτό σου να στηρίζεις την οποιαδήποτε σχέση που πλέον γνωρίζεις την αξία της και θες να την κρατήσεις. 

Δύσκολο αυτό το ζήτημα, δύσκολη συζήτηση και χρονοβόρα όπως και άλλα πολλά θέματα. Αλλά το ζήτημα παραμένει ένα. Τι θα κάνεις τελικά; Θα ρισκάρεις να χάσεις κάτι τόσο πολύτιμο ή θα το κρατήσεις μέσα σου και θα ξέρεις πως δεν θα επαναλάβεις το ίδιο λάθος; Ομολογώ το δίλημμα είναι δύσκολο και η απόφαση ακόμη πιο σκληρή για τον ίδιο σου τον εαυτό. Το έχεις μετανιώσει όσες φορές το έχεις σκεφτεί, αλλά κατά βάθος ξέρεις πως αυτό σε οδήγησε στο να ανακαλύψεις τι θέλεις πραγματικά. Μα κατά πάσα πιθανότητα θα προτιμήσεις να διατηρήσεις τη σιωπή σου και είναι απόλυτα δικαιολογημένο.

Alex Art

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: "Αν ακούς..."

Αν ακούς...

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο οι φωνές σιώπησαν στα τείχη, και ο θρήνος έγινε βουβός πόνος. Δεν χωρά εξήγηση για ότι ζούμε, ούτε λέξη δεν μπορείς να προφέρεις βουβός πόνος. Δεν χωρά εξήγηση για ότι ζούμε, ούτε λέξη δεν μπορείς να προφέρεις για τον τόπο αυτό που κραδαίνει ανθρώπινες στάχτες και τις συντηρεί με ψίχουλα πνεύματος και οκάδες αυταρέσκειας και ανήθικης υποταγής στο «εγώ». Τα τείχη σιώπησαν ξανά λέω…και κανείς δεν φαίνεται να κάνει κάτι γι αυτό. 

Η επιστήμη προχωρά και ο θάνατος απομακρύνεται κατά πολλά έτη, ο μέσος όρος αγγίζει τα 85 χρόνια, παρόλα αυτά θερίζει ο θάνατος των ψυχών από τα μόλις 5 έτη ζωής, οξύμωρο δεν νομίζετε; Ποια είναι η αξία της ζωής αν όχι το πνεύμα. Αυτό είναι που συντηρεί και γνωρίζει τον τρόπο της λογικής και της συναισθηματικής λογικής. Είναι αυτό που δημιουργεί πολιτισμό και ηθικούς νόμους ζωής. Η τέχνη είναι μία οδός του πνεύματος, ίσως από τις πιο σημαντικές. Τα τελευταία όμως χρόνια δεν ξέρουμε πώς να προσδιορίσουμε καλά καλά την τέχνη, τι ορίζουμε ως τέχνη στο μυαλό μας; 

Ο φόβος μου είναι πως μέσα στη τέχνη βρέθηκε το συγχωροχάρτι για κάθε είδους διαστροφή. Όλα αποτελούν τέχνη, και η τέχνη είναι εκείνη που αποτελεί το εκτός ορίων αγαθό. Τι μας οδήγησε εκεί, ποιες διαφορές στη σκέψη; Και όχι μην βιαστείτε να πείτε πως η διαφορετικότητα είναι διαστροφή, καμία σχέση. Η διαστροφή ξεκινά από ένα «εγώ» γιγαντιαίο που αναβλύζει μίσος για τον άνθρωπο του «εμείς». Η τέχνη από τα κόμικς ως τον κινηματογράφο, από την ζωγραφική ως την ποίηση τείνει να αδιαφορεί για την ποιότητα, για τον διάλογο, την εκπαίδευση, οδηγείτε στην ποσότητα, το εφήμερο και έτσι αναλώνει γενιές και γενιές σε ανούσια πράγματα. Χρειάζεται επιτέλους να μιλήσουμε μεταξύ μας, να βρούμε το διάλογο, τα βήματα για τα δικά μας όνειρα, το πάθος για την τέχνη που προκαλεί τη γέννηση των αξιών και του πολιτισμού. Χρειάζεται ανθρώπους να επενδύσουν επιτέλους εκεί που υπάρχει ο αληθινός πλούτος, στην ψυχή. Αν με ακούς, και αισθάνεσαι έστω και λίγα από αυτά, γνωρίζεις μέσα σου πως δεν είσαι μόνος και πως το χαμόγελο, το όνειρο είναι τα αγαθά με τα οποία τρέφεις αυτό το οποίο ονομάζεις «ψυχή»… 

Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: " Ο Εκλεκτός "

 Ο Εκλεκτός

«Μια φορά κι έναν καιρό…», αυτές ήταν οι πιο τρυφερές λέξεις που στιγμάτισαν τις ωραιότερες στιγμές της παιδικής μου ηλικίας. Το παραμύθι πάντα με μάγευε, ο κόσμος του έδειχνε μαγικός και αποκλειστικά διδακτικός. Θυμάμαι να αγρυπνώ στην αγκαλιά της μητέρας, και να αποκοιμίζω δειλά τα όνειρά μου να γίνω μεγάλος, γιατί έπρεπε… έπρεπε να μείνω μικρός με νύχια και με δόντια, οι μεγάλοι βλέπεις δεν πιστεύουν στα παραμύθια. Κάτι τους πιάνει στην εφηβεία και ξεχνούν πως είναι να είσαι μικρός, πολλοί μάλιστα το θεωρούν και προσβολή να τους αποκαλούν έτσι. 

Κι όμως ως μικρός είχες αυτό το τέλειο συναίσθημα ότι «εσύ θα γίνεις μεγάλος», και τελικά καταλήγεις ένας υπηρέτης του μεγέθους. Μακριά πια από την αγκαλιά της μητέρας, την αφοπλιστική αθωότητα των παραμυθιών, εσύ χτίζεις αυτό το οποίο σε «μεγαλώνει» και σε «μεγαλώνει» χάνοντας ουσιαστικά τα όρια της δικής σου ψυχής, ζώντας με τα στενά πλαίσια της λογικής και του εγωκεντρισμού. Εγωκεντρισμός; Αστεία λέξη! Μικρός ούτε που θα μπορούσες να την συλλαβίσεις… Τότε ενδιαφερόσουν για την αληθινή ύπαρξη του χρόνου και την έκρυβες με ευλάβεια μέσα σε δύο συλλαβές και αυτές σίγουρα μπορούσες να τις φωνάξεις ως τον ουρανό, «ΤΩ- ΡΑ»! Τη υπέροχη λέξη, ήταν λες και προφέροντας την μπορούσες να πραγματοποιήσεις τα πάντα, μικρός μπορούσες να πραγματοποιήσεις τα πάντα, τίποτα δεν ήταν ψεύτικο μπροστά στην αλήθεια της ψυχής σου, στην ανάγκη σου για το ιερό «παιχνίδι». 

Τελικά αν το σκεφτώ από την παιδική μου ηλικία πήρα πολλά, πολλά μαθήματα και αυτό που από τότε μέχρι σήμερα κρατώ, είναι πως δεν υπάρχουν κανόνες. Φοβάμαι που το λέω κιόλας… Α! Να και άλλο ένα κοινό, ο φόβος. Εκείνος που τελικά καταλαβαίνεις πως έχει τη δύναμη να μεγαλώνει το ίδιο με εσένα, πλάι σε εσένα, σαν σκιά σου ένα πράγμα… Κοιτάξτε να δείτε τώρα που τρέχει ο νους μου, σε κάτι εκφράσεις του τόπου μου, άκουγα που λέτε μικρός «τον πάτησε ο ίσκιος του» και ούτε που καταλάβαινα τι έλεγαν, βασικά δεν ήξερα πως γίνεται να πατήσεις τη σκιά, γιατί το προσπάθησα ξέρετε μετά από αυτό, αλλά τίποτα! Τελικά η σκιά μας είναι ο ίδιος μας ο φόβος, ο φόβος που μεγαλώνει το ίδιο με εμάς… 

Όχι δεν θέλω να σας βλάψω με τις λέξεις, δεν θέλω να φοβηθείτε! Θέλω απλά να σας πω να μεγαλώσετε…μικραίνοντας! Να αγαπήσετε τον εκλεκτό της ζωής στον καθρέφτη σας, μα και στα μάτια σας, ο οποίος κρύβεται και στο Εγώ, Εσύ, Αυτός, Εμείς…

Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: "Μακαρία η Οδός..."

Μακαρία η Οδός...

Όλα έρχονται και συμβαίνουν απρόσμενα στην ζωή… Τίποτα δεν γνωρίζεις μέχρι τη στιγμή που θα το βιώσεις. Όλα πέραν του βιώματος είναι υποθέσεις, εικασίες μιας πραγματικότητας που μας ακολουθεί μέχρι την πραγμάτωσή της. Πόσες εμπειρίες μπορείς να γνωρίσεις απλά αν την κατάλληλη στιγμή κοιτάξεις μία σκηνή της ζωής σου και μείνεις σε αυτή περισσότερο από λίγα δευτερόλεπτα. Πως μπορείς να λυτρωθείς από ένα θάνατο, απλά καθυστερώντας λίγα λεπτά να χαμογελάσεις με φίλους για το αστείο της ημέρας. Είναι κάτι μαγικό αν το αναλογιστείς, πως συμβαίνει και η ζωή σου γράφει καθημερινά σενάρια τα οποία σβήνει και έπειτα ξαναγράφει σύμφωνα με τις ενέργειές σου. Θεωρία του χάους θα μου πείτε, είναι πολύ πιθανό όμως. Η ευεργεσία και η λύτρωση της ψυχής μας και ακόμη και της ίδιας μας της βιολογικής ζωής κρύβεται μέσα στις απλές πράξεις. 

Σίγουρα κάποια στιγμή της ζωής θα έχουμε ακούσει το «ήταν στο λάθος σημείο», τι σημαίνει όμως αυτό το λάθος σημείο;… Ένα χαμόγελο που αγνοήσαμε; Μία παράκληση ενός φίλου να γιορτάσουμε την επιτυχία του την οποία απορρίψαμε; Η αμέλεια ενός παιδιού; Ο άστεγος που προσπεράσαμε;… Μάλλον κανείς δεν γνωρίζει, όπως είπαμε όλα είναι απλές υποθέσεις μέχρι τη στιγμή του βιώματος. Όταν όμως το βίωμα γίνεται μνήμη και σκέψη, τότε γνωρίζεις με βεβαιότητα ποιος δρόμος σε έφερε ως εδώ. Όλα επιλογές λοιπόν… Δεν συμπεραίνω τίποτε, ούτε πως κάνοντας το καλό θα λυτρωθείς από πολύ δύσκολες καταστάσεις, όμως για να πω την αλήθεια μου βαθειά μέσα μου πιστεύω πως η αγνή πράξη αγάπης πάντοτε θα έχει οφειλή στο χαμόγελό σου. Μη διστάζεις, μη διστάζετε να πράξετε το αυτονόητο, μη χάνεται τα όρια του αυτονόητου, η επανάσταση της ζωής δεν βρίσκεται ούτε στους δρόμους, ούτε στον καναπέ, ούτε στα πρόσωπα της υψηλής κοινωνίας. Η επανάσταση της ζωής είναι η αγάπη και η βίωσή της οδηγεί με βεβαιότητα σε κάτι που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κάποτε θα αποκαλούσαμε… Ανάσταση. 

Κάπως έτσι και μετά από κάποιες πρωτόγνωρες εμπειρίες για εμένα, ήθελα να μοιραστώ μαζί σας σκέψεις και αισθήματα. Καλή Ανάσταση σε όλους μας, γιατί πιστεύουμε ή δεν πιστεύουμε η Ανάσταση ακόμη και σας απλή ιστορία έχει να μας προσφέρει πολλά… 

Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: " Λέξεις από χαμόγελο! "

" Λέξεις από χαμόγελο! "

Ξαφνικά οι άνθρωποι γίναμε σιωπές και χαθήκαμε στη ροή της ζωής. Η επικοινωνία, η επαφή, το γέλιο, ο έρωτας έγιναν «επικίνδυνα παιχνίδια» στα οποία γινόμαστε όλο και περισσότερο δυσανεκτικοί. Η άρνηση για επιλογές στη ζωή μας είναι ο τρόπος της επιβίωσής μας, μα αλήθεια για πόσο ακόμη θα μπορούμε να το αντέξουμε αυτό; Η πραγματικότητα είναι ωμή πλέον και στην τρυφερή ηλικία των παιδικών χρόνων, λες και επιβάλλεται πια βίαια η επιθυμία να πάψουμε να απολαμβάνουμε. Και η απόλαυση έχει τη γλυκιά γεύση της απλότητας. 

Στην κοινωνική μας ζωή η ένταση στοιχειώνει κάθε μας βήμα, και ελάχιστες εξαιρέσεις υπάρχουν που επιλέγουν την απόρριψή της και προσθέτουν τη θετική τους ενέργεια για την επίτευξη της ευημερίας. Οι περισσότεροι βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι στην αγωνία και τα άγχη της επαφής, παρά στις προσδοκίες και την ανάγκη αυτής. Είμαστε αδίστακτοι με τους εαυτούς μας και παρατηρούμε εξονυχιστικά την κάθε αρνητική έκβαση των επιθυμιών μας και απορρίπτουμε σθεναρά κάθε μικρή διάθεση γέλιου ή ηρεμίας. «Δεν μπορούμε να γελάμε στην εποχή που ζούμε», το άκουσα από χείλη μίας νεαρής φίλης, την οποία έπειτα ρώτησα το γιατί; Γιατί να διακόψουμε την ευτυχία σε κάθε εκδήλωσή της, γιατί να στερήσουμε την ύπαρξή της, γιατί να φοβόμαστε να χαμογελάμε, μήπως τυχόν χαρακτηριστούμε «εκτός τόπου και χρόνου»; 

Στις ερωτικές μας σχέσεις τώρα, επιφάνεια, επιφάνεια, περισσότερη επιφάνεια. Φόβος μην πληγωθούμε, ο ρομαντισμός μία παρωχημένη μόδα, το σεξ ο μόνος τρόπος επικοινωνίας ο οποίος καταλήγει σε τύφλωση της ανάγκης να αισθανθείς. Φοβάμαι πως ως άνθρωποι κρατήσαμε λάθος εγχειρίδιο ζωής στα χέρια μας. Οι ενδείξεις των φαρμάκων της Ουτοπίας μας προσφέρθηκαν ορθά από τα εκάστοτε μέσα πληροφόρησης, μόνο που κανείς δεν σκέφτηκε την δοσολογία που χρειαζόμαστε. Μία ασυδοσία σε όλα, μία ανάγκη κατάκτησης δίχως πλήρωση, μία βουλιμική προσωπικότητα γεννήθηκε μέσα μας και αδυνατούμε στην πλειοψηφία μας να κατορθώσουμε το αυτονόητο, να θέσουμε μέτρα. 

Η σιωπή να γίνει διάλογος και αυτοέλεγχος, η απόρριψη να γίνει αναζήτηση και έρευνα, ο χρόνος να γίνει στιγμές αυθόρμητης ευτυχίας κρυμμένη σε γέλια. Ο έρωτας να γίνει βίωμα και ρομαντισμός να μην αποτελεί έννοια εγκυκλοπαιδικής γνώσης. Γνωρίζετε ίσως την αγάπη μου για την ποίηση, οπότε θα κλείσω με αυτή μ’ ένα όμορφο λόγο-απόσπασμα του Τάσου Λειβαδίτη, «ο κόσμος μονάχα όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει».

Παναγιώτης – Θεοτόκης Λάκκας

Alexart.com: "Συμβιβασμός ή όνειρα;"

" Συμβιβασμός ή όνειρα; "

Όλοι μας έχουμε κάποια όνειρα, αλλά κάποιοι στην πορεία χάνουν το νόημα των όσων ονειρεύονταν από μικροί ή σε οποιαδήποτε ηλικία. Πολλοί είναι εκείνοι που προτιμούν να συμβιβαστούν με την καθημερινότητά τους. 

Αρχικά, φτάνει το τέλος του ονείρου. 

Το αποχαιρετάν κι εκεί είναι το σημείο που ξεκινάει μια ζωή «απλή» χωρίς διάφορα μπαχαρικά που δίνουν μια διαφορετική γεύση, είτε αυτή είναι γλυκιά, αλμυρή, είτε πικάντικη. Η καθημερινότητα καταντάει κουραστική, εξουθενωτική. Οι σκέψεις που υπήρχαν στο παρελθόν για διάφορες περιπέτειες (όπως θα τις όριζε ο καθένας σύμφωνα με τη δική του κρίση) έχουν γίνει στάχτη και σκόρπισαν, χάθηκαν. Έτσι απλά. 

Το χειρότερο είναι πως εκείνοι που συμβιβάζονται στη ζωή τους για οποιοδήποτε ζήτημα, δεν κάνουν καμία προσπάθεια να συντηρήσουν τα όνειρα που κάποτε είχαν. 

Σταματούν να κυνηγούν τη ζωή που πάντα ήθελαν να κάνουν, ξεχνάνε να ζουν και μαραζώνουν δίχως να το αντιληφθούν. 

Τα όνειρα για εκείνους τους ανθρώπους φαντάζουν πια σαν μακρινή ανάμνηση. Μένουν ικανοποιημένοι με ό, τι τους σερβίρουν όλοι αυτοί που χειραγωγούν τη μάζα και λένε κι ευχαριστώ. Ευχαριστούν όλους όσους τους «βοήθησαν» στο να πάψουν να είναι ο εαυτός τους πλέον. 

Ονειρευτείτε όσο αλλόκοτα, περίεργα ή αστεία φαίνονται σε κάποιους όλα αυτά που θέλετε να καταφέρετε στη ζωή σας. 

 Εξάλλου ο καθένας έχει τη δική του ζωή και αυτή θα έχει μέχρι να φύγει από αυτόν τον κόσμο. 

Είναι κρίμα να την χαραμίσει και να παραιτηθεί.

Καλό υπόλοιπο της μέρας εύχομαι,

Alex Art.

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: "Η εξομολόγηση ενός Μικρού Πρίγκιπα"

Η εξομολόγηση ενός Μικρού Πρίγκιπα

Καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα, αυτός είναι ο ευγενής λόγος του χρόνου στη ζωή μας… Αρχικά θα ήθελα να σας ζητήσω μία μεγάλη συγγνώμη για την καθυστέρηση του άρθρου, μα εύχομαι να με συγχωρέσετε λόγω των χθεσινών μου γεννεθλίων. Αισίως λοιπόν έφτασα στα 25 μου έτη, και η χθεσινή ημέρα υπήρξε εκτός από ένα φωτογραφικό άλμπουμ ευχάριστων και όμορφων στιγμών, μία αφετηρία αναζήτησης του δρόμου από το παρελθόν στο παρόν. Με κλειστά μάτια να ξυπνάς από τα επιβλητικά όνειρα ενός εφήβου 17 ετών στο σήμερα… Όμορφο και ίσως «σοκαριστικό», αλλά έτσι κανείς μαθαίνει «Ιθάκες τι σημαίνουν». Η πορεία της ζωής μας τυλίγει και ξετυλίγει όποτε κρίνει σωστό την ανάγκη της εξομολόγησης, και αυτό σκέφτηκα να κάνω σήμερα, εξομολόγηση! Μέσα από την στήλη του «Σύγχρονου Μικρού Πρίγκιπα» μαθαίνετε τις ανησυχίες, τις σκέψεις, τους προβληματισμούς και τις κρίσεις ενός ανθρώπου που κυρίως μαθαίνει… Ίσως δεν είναι ένα άρθρο που να περιμένατε γι αυτή την εβδομάδα, μα είχα την ανάγκη να αφεθώ κατά κάποιο τρόπο μαζί σας, να σας ευχαριστήσω για το χρόνο που αφιερώνεται να διαβάσετε τις σκέψεις μου και να βιώσετε κομμάτια της άλλοτε καθημερινότητάς μου. 

Προσωπικά η γραφή για εμένα είναι ένας τόπος που ενσταλλάζεται η δημοκρατία και η ανάγκη μου να γράφω, είναι η ανάγκη μου να επικοινωνώ μαζί σας. Η διοχεύτεση των συναισθημάτων, η πληθωρική αφετηρία της λειτουργίας της συνείδησης είναι η έκφραση του γραπτού λόγου, όχι ότι ο προφορικός λόγος δεν έχει δύναμη…απλά ίσως θεωρώ τον γραπτό λόγο ένα λόγο ψυχικό αν μου επιτρέπεται ο όρος. Ο σκοπός που σήμερα διαβάζεται αυτές τις γραμμές λοιπόν από εμένα δεν είναι να μου πείτε χρόνια πολλά, αν και είναι ωραίο να εύχεσαι..! Ο λόγος είναι η αφορμή που θα ήθελα με εσάς να ξεκινήσει ένας ακόμη πιο ουσιαστικός διάλογος, να σας γνωρίσω και αν το επιθυμείτε κι εσείς να με γνωρίσετε. Πίσω από κάθε γραμμή να σκιαγραφείτε η μορφή των ανθρώπων που υπάρχουμε, με προθέσεις, όνειρα και αδυναμίες. Δεν σας κουράζω άλλο, μονάχα ένα ευχαριστώ ακόμη να σας πω, και να ανανεώσουμε το ραντεβού του διαλόγου μας ξανά σε λίγες ημέρες. Από καρδιάς να είστε καλά. Καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα, αυτός είναι ο ευγενής λόγος του χρόνου στη ζωή μας… 

Με εκτίμηση

Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας

Alexart.com: "Εμπιστοσύνη"

Εμπιστοσύνη. 

Μια λέξη εύκολο να προφερθεί, αλλά δύσκολο να γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς μας, δύσκολο να γίνει η γέφυρα μιας οποιασδήποτε ανθρώπινης σχέσης. 

Πώς μπορούμε, όμως, να καταφέρουμε να εντάξουμε την εμπιστοσύνη στη ζωή μας; Πώς γίνεται να εμπιστευθείς κάποιον για ορισμένα ζητήματα που σίγουρα δεν μπορείς να μοιραστείς με όλον τον κόσμο ή ακόμη και με ένα άτομο; 

Μπορεί κάποιος να κερδίσει την εμπιστοσύνη σου σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Το ζήτημα είναι αν θα αντέξει στον χρόνο και αυτό εξαρτάται και από τους δύο (ή όσους εμπλέκονται) γιατί απλώς είναι μια αμφίδρομη σχέση. 

Πολλοί λένε «άμα ραγίσει το γυαλί…», αλλά για πόσους ισχύει; 

Ίσως αρκετοί δεν θα σκεφτούν να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία. 

Κάποιοι άλλοι το τολμάνε προετοιμασμένοι πως το κόστος θα είναι να νιώσουν την καρδιά τους να σκίζεται σε χίλια κομμάτια μέσα από τα στήθη τους. 

Το κάνουν γιατί πιστεύουν σε κάτι καλύτερο που θα έρθει αυτή τη φορά όσο κι αν έχουν πονέσει ήδη, όσο κι αν τους έχει κοστίσει ήδη. 

Κατά πόσο είναι προετοιμασμένοι για μία ακόμη ενδεχομένως απογοήτευση; 
Κατά βάθος πιστεύουν πως θα βγουν κερδισμένοι από αυτή τη μάχη της αμφιβολίας γιατί θα ξέρουν πως έχουν προσπαθήσει και έχουν επενδύσει σε αυτή τη σχέση. Ίσως να έχουν και δίκιο, ίσως όχι. 

Ο χρόνος, οι υποχωρήσεις, η λογική, η καρδιά, η ανοχή, η υπομονή, ο σεβασμός… όλα αυτά και πολλοί ακόμη παράγοντες θα ορίσουν το δρόμο για την εμπιστοσύνη και κατ’ επέκταση την ηρεμία ή την καταστροφή σε μια σχέση ερωτική, φιλική, συγγενική.

Τελικά είναι εύκολο να σε κάνει κάποιος να τον εμπιστευτείς αρχικά, 
αλλά είναι ακόμη πιο εύκολο να μετανιώσεις χάνοντας την εμπιστοσύνη στο άτομο αυτό, σαν να μην υπήρξε ποτέ. 

Ελπίζω να σας προβλημάτισα.

Καλό βράδυ, 

Alex Art

Alexart.com: " Αδυναμίες..."

Όλοι, λίγο ή πολύ έχουμε τις αδυναμίες μας. 

Κάποιοι τις δείχνουν, άλλοι προσπαθούν να τις κρύψουν και άλλοι καταφέρνουν πολύ καλά να κρύψουν ό, τι τους λυγίζει, ό, τι τους κάνει ευάλωτους. 

Είναι καλύτερο να δείχνουμε τις αδυναμίες μας ή όχι; Χμ… Δεν ξέρω τι είναι «καλύτερο». 

Πιστεύω πως ο καθένας μας θα το κρίνει διαφορετικά και θα εκφέρει μια άποψη που θα την περιγράψει εντελώς διαφορετικά. Για μερικούς που είναι μαχητές μάλλον θα «απαγορεύσουν» στον εαυτό τους να δείξουν εκείνο το στοιχείο που φαίνονται λιγότερο σκληροί και ατρόμητοι. Από την άλλη, οι άνθρωποι που είναι υπερβολικά ευαίσθητοι φαίνεται η κάθε τους έκφραση δίχως μάσκες. 

Ας μην ξεχνάμε και τα άτομα που δεν ανοίγονται σε κανέναν και έχουν φυλακισμένα όλα τους τα συναισθήματα. Δεν μπορούν να εκφραστούν; Φοβούνται; Δεν είναι του χαρακτήρα τους; Δεν ξέρω, αλλά δεν αφήνουν κανέναν να εισχωρήσει στο μυαλό και την καρδιά τους. 

Ίσως είναι καλύτερο να είμαστε σε μια ενδιάμεση κατάσταση. Δηλαδή δε χρειάζεται να δείχνουμε σε όλον τον κόσμο τι μας προβληματίζει, τι μας στενοχωρεί και πιο κομμάτι του εαυτού μας είναι εκείνο που εάν το αγγίξεις «καταρρέουμε». 

Να το δείχνουμε σε λίγα άτομα, σε άτομα που νιώθουμε πως είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Σε άτομα τα οποία κρύβουν ένα κομμάτι του εαυτού μας που φοβόμαστε να βγάλουμε την επιφάνεια. Είναι σαν αυτό που λένε «λίγοι και καλοί». 

Οι αδυναμίες μας δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. 

Είναι κάτι που πρέπει να καταπολεμήσουμε είτε μόνοι μας, είτε με βοήθεια.

Alex Art

Once Upon A Time:Υστερόγραφο: Il était une fois…

Έχω καιρό να γράψω εδώ, πάνε βδομάδες τώρα... Ήθελα να έχω φωτογραφίες από στιγμές στο μυαλό μου για να τις αποτυπώσω όμορφα πλεγμένες να εντυπωσιάζουν στις επόμενες γραμμές αλλά τελικά θα γράψω ότι νιώθω. Αυτήν είναι η απόφαση της καρδιάς μου…

Χθες το βράδυ ήμουνα ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου και σκεφτόμουνα διάφορα μέχρι αργά. Γελούσα κάθε τόσο με όλες τις εικόνες που ερχόταν και αισθανόμουν τόσο υπέροχα για όλους τους αγγέλους που έχω γνωρίσει μέχρι τώρα στο παραμύθι μου. Ένας προς έναν, μικρές και μεγάλες ιστορίες γραμμένες στις σελίδες της καρδιάς μου.

Απέναντι μου ψηλά στον τοίχο, ο Οδυσσέας Ελύτης στέκει με τα λόγια του να μου θυμίζει ότι πρέπει να ονειρεύομαι πάντα, μα μην ξεχνάω ποτέ να ζω και να ακούω την καρδιά μου. Αυτό θα κάνω…

Γι αυτό λοιπόν θέλω να ζητήσω ένα συγγνώμη μέσα από την καρδιά μου τώρα που φεύγω από όλους εκείνους που πλήγωσα με την συμπεριφορά μου, με το ύφος μου, με τα ορθογραφικά μου, με τα λόγια και τις πράξεις μου, με τον αυθορμητισμό μου.

Αλλά να ξέρετε πως δεν μετανιώνω για τίποτα από αυτά που έκανα γιατί ήμουν πάντοτε ο εαυτός μου. Ακόμα και όταν σελίδες τσαλακωνόταν και σκιζόταν και φοβόμουν το άγνωστο αύριο. Ακόμα και αν έπεφτα από τα λάθη ακόμη και όταν προσευχόμουνα για εσένα με δεάκρυα στα μάτια να είσαι πάντα καλά.

Πριν δύο μέρες είδα μια πλέον αγαπημένη Γαλλική ταινία, που μου έμαθε πολλά και σε διάφορες σκηνές της έβλεπα κομμάτια της ζωής μου να ζωντανεύουν μπροστά μου.

Δεν θα σας κουράσω με το ποια ταινία είδα ή τι κατάλαβα εγώ μέσα από αυτήν, ούτε θα γράψω παραπάνω «έξυπνα» λόγια. Παρά μόνο θα σας πω να ζείτε όσο μπορείτε την κάθε σας στιγμή με χαμόγελο, έρωτα, τρέλα, πάθος, αγάπη και φυσικά μην σταματάτε να ονειρεύεστε ποτέ.

Έτσι με αυτά τα λίγα μπερδεμένα αυθόρμητα λόγια και ένα περίεργο χαμόγελο που έχει κάτσει ήρθε η ώρα να σας αποχαιρετήσω ταξιδιώτες μου και να ακολουθήσω το λευκό χαρτί στον προορισμό του.

Ίσως να είναι η τελευταία φορά που γράφω εδώ ίσως και όχι, θα το αφήσω στην σοφή μοίρα και στον γέρο χρόνο να το αποφασίσει. Μέχρι τότε λοιπόν, άγνωστοι και γνωστοί ταξιδιώτες μου σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας, τα χαμόγελα, τα υπέροχα γεμάτα αγάπη σχόλια σας και την όμορφη συντροφιά που μου κρατήσατε μέσα στο fantasma και στο μπλε αγαπημένο μου τριαντάφυλλο όλον αυτόν τον καιρό… Αντίο για τώρα…



ΥΓ Ξέρω μια ιστορία που τελειώνει ως εξής: “Πες μου τον μεγαλύτερο σου φόβο και θα στον κάνω τραγούδι, για να καταλαγιάσει για λίγο ο θυμός σου. Και την ζωή σου παραμύθι θα στην φτιάξω μέσα της να ονειρεύεσαι”… Il était une fois…

Panos Angel

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: "Πρόσωπα και Προσωπεία"

"Πρόσωπα και Προσωπεία"

Η σημερινή ημέρα αποτελεί ένα εορταστικό έναυσμα και πλαισιώνεται από ένα έθιμο το οποίο έχει τις ρίζες του βαθιά μέσα στους αιώνες και κρατά έως το σήμερα, κι είναι αυτό η μεταμφίεση – το καρναβάλι στην περίοδο των Αποκριών. 

Το παράδοξο όμως στην εποχή μας, είναι πράγματι λίγες ημέρες που συναντάς εμφανώς ανθρώπους «μασκαρεμένους» με στολές και προσωπεία, μόνο που αν το σκεφτείς ποιο ουσιαστικά θα αντικρίσεις πως τελικά είναι οι μόνες ημέρες που είμαστε αληθινοί, οξύμωρο πράγματι. Ο άνθρωπος είναι λιγότερο ο εαυτός του, όταν μιλάει ως εαυτός του. Δώσε του μία μάσκα και θα σου πει όλη την αλήθεια έλεγε ο Oskar Wilde και αν κρίνουμε από αυτό το οποίο βλέπουμε δεν έχει καθόλου άδικο. 

Η ερώτηση έρχεται αυθόρμητα στα χείλη, αλήθεια πόσες μάσκες ο καθένας μας στην καθημερινότητά του χρησιμοποιεί, για να φανεί καλός…να φανεί έξυπνος…επιτυχημένος; Το θέμα όμως είναι πως δεν αρκεί να φαίνεσαι αλλά να είσαι. Όταν συνεχώς φοράς ένα προσωπείο για να κρύψεις την αληθινή σου ύπαρξη, τον γνήσιο εαυτό σου, τότε κινδυνεύεις να χαθείς μέσα στις πολλές σου ταυτότητες. Καθώς το να μεταμφιέζεσαι σημαίνει πως ξέρεις ποιος είσαι. Αυτό το γνώριζαν καλά οι αρχαίοι πρόγονοί μας που υμνούσαν τον Διόνυσο, γιατί έλεγαν πως αν δεν ξέρεις αλήθεια ποιος είσαι και μεταμφιέζεσαι συνεχώς, τότε πως θα κρίνεις ποια είναι η μεταμφίεση και ποια η πραγματικότητα; 

Όμορφες Απόκριες με λίγη σκεπτική διάθεση σας εύχομαι από καρδιάς! 

Παναγιώτης – Θεοτόκης Λάκκας

Alexart.com: "Να βγεις έξω να καπνίσεις"

Σήμερα μάλλον θα γίνω λίγο κακιά με τους καπνιστές. 

Σίγουρα δε μιλάω για όλους, αλλά για εκείνους που ΔΕΝ σέβονται τους μη-καπνίζοντες που βρίσκονται στον ίδιο κλειστό, θα τονίσω, χώρο. 

Δε γίνεται να μπαίνεις στις 9 το πρωί σε μια αίθουσα πανεπιστημίου (και οποιασδήποτε σχολής) και να μυρίζει έντονα τσιγάρο. 

Υπάρχει και μια ακόμη χειρότερη κατάσταση όπου κάποιοι "έξυπνοι" καπνίζουν την ώρα του διαλείμματος μέσα στην αίθουσα. 

Ε, δε νομίζω να στερούμαστε τον εξωτερικό χώρο... Έχω την εντύπωση πως αυτά τα άτομα τους νοιάζει μόνο η δική τους "ανάγκη" για κάπνισμα και δεν υπολογίζουν καν τους υπόλοιπους. Ενδεχομένως κάποιος να μην αντέχει τον καπνό, κάποιος άλλος να έχει άσθμα...

Γιατί είμαι υποχρεωμένη να μυρίζω αυτή τη μυρωδιά που με πνίγει;

Να βγεις έξω να καπνίσεις.

Ας μην αναφερθώ πολύ στις καφετέριες που πας να πιεις έναν καφέ, ένα ρόφημα, κάτι βρε αδερφέ... και μόλις βγεις από το μαγαζί πρέπει να κάνεις μπάνιο για να μη μυρίζεις τσιγάρο από την κορυφή ως τα νύχια. 

Ένα μικρό ξέσπασμα, αλλά ειλικρινά έχω βαρεθεί αυτή την καπνίλα.

Καλό σας βράδυ!

Alex Art

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: " Δεῦτε λάβετε φῶς… "

" Δεῦτε λάβετε φῶς… "

«Έτσι η συνείδηση μας κάνει όλους δειλούς, κι έτσι το φυσικό χρώμα της απόφασης ξασπρίζει με τ’ ωχρό φκιασίδωμα της σκέψης, κι είναι προσπάθειες πνοής μεγάλης κι ευκαιρίας που με την έγνοια αυτή ξεκόβεται η ορμή τους και χάνουν το όνομα της πράξης…», αυτά ήταν λόγια του Άμλετ που φέρουν ακόμη και σήμερα το λάβαρο της αλήθειας. 

«Πόσες ανοησίες, πόσα μικροπράγματα παίρνουν καμιά φορά στη ζωή μας τεράστια σημασία – έτσι, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Γελάς μ’ αυτά στην αρχή, τα θεωρείς ασήμαντα κι όμως προχωρείς και νιώθεις πως δεν έχεις τη δύναμη να τα σταματήσεις…» λόγια του Τούζεμπαχ στο «οι τρεις αδελφές» του Τσέχωφ. 

Μέσα από αυτούς τους δύο θεατρικούς ήρωες του Σαίξπηρ και του Τσέχωφ, μπορεί να διακρίνει κανείς εικόνες της σύγχρονης εποχής μας. Άνθρωποι φορείς των ανασφαλειών και του φόβου που τρέμουν στην ευθύνη της πράξης και τυλίγονται σε όποιο προσωπείο βρουν πιο βολικό για να αισθανθούν ασφαλείς και «κύριοι» των επιλογών που τους προσφέρθηκαν και δεν έκανα οι ίδιοι. Και αν στην αρχή αυτό φαίνεται ένα μικρό αθώο παιχνίδι, όπως το κρυφτό που παίζαμε στις γειτονιές τα παλαιότερα χρόνια, η πορεία δείχνει πως αποτελεί ένα δρόμο στον οποίο κινδυνεύεις να χάσεις αυτό που θα είχες πάντα στη ζωή σου, τον εαυτό σου. Κανείς δεν προβάλει πλέον καμία αντίσταση στα ανήθικα πρότυπα τα οποία προβάλουν ως Μεσσίες της προσωπικότητάς μας. Ικέτες γινόμαστε όλων των «Τάλαρων» που μας προσφέρουν μην βλέποντας πως το ταξίδι που μας ετοιμάζουν είναι εκείνο της απώλειας. Πολλοί άνθρωποι κιόλας θα μπορούν να διαδραματήσουν αυτό το ρόλο του έκπτωτου πορθμέα στις ημέρες μας, από θρησκευτικούς ηγέτες έως και τους άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων. 

Σημασία έχει να γνωρίζουμε πως το φως έλκει τους σκοτεινούς ανθρώπους, γι αυτό και οι άνθρωποι του φωτός πρέπει να επαγρυπνούν… 

Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας

Alexart.com: "Λάθος ή Σωστό;"

Λάθος ή Σωστό;

Πολλές φορές παίρνουμε βιαστικές αποφάσεις, τυφλωνόμαστε από κάποιον ή κάποια γεγονότα κι έτσι καταλήγουμε σε λάθος συμπεράσματα και σε λάθος επιλογές. 

Φυσικά, δεν μπορούμε να ελέγξουμε πάντα ούτε το μυαλό και σίγουρα όχι την καρδιά. 

Ίσως μερικές φορές πρέπει να σκεφτόμαστε περισσότερο πριν πάρουμε κάποιες αποφάσεις, υπάρχουν, όμως, φορές που πρέπει να δράσουμε γρήγορα, χωρίς να σκεφτούμε ιδιαίτερα, απλώς ακολουθώντας την καρδιά μας. Οι καταστάσεις δεν είναι πάντα έτσι όπως θα θέλαμε ή έτσι όπως θα περιμέναμε να είναι. 

 Ποιος μπορεί να ορίσει το "λάθος" και το "σωστό"; 

Τελικά, όλες οι έννοιες είναι σχετικές. Εμείς "βαφτίζουμε" τις καταστάσεις ανάλογα με το κατά πόσο καλές ή άσχημες επιδράσεις θα έχουν στη ζωή μας.

 Ο καθένας ανάλογα με τις εμπειρίες του, προσδιορίζει το καλό και το κακό κι έτσι η ζωή του είναι μια μοναδική ιστορία, ένα μοναδικό ταξίδι από τα πολλά μοναδικά των υπόλοιπων ανθρώπων...

Alex Art

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: "Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα..."

"Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα..."

Διαβάτης λευκών διαδρόμων κι απόψε, ενώ στα χέρια του κρατά την αθωότητά του μέσα σε μία κούκλα. Ικέτης στα άκρα για ένα θαύμα, που Θεέ μου ας μην αργήσει... Πόσο να αντέξεις να κοιτάζεις μέσα στα μάτια του, να παρατηρείς κάθε μία τρυφερή του στιγμή να γυμνώνεται και να μένει στο τέλος ένα άκαρπο άνθος. Στα ξανθά του μαλλιά να πλέκονται ακόμη οι σκόνες οι χρυσές της καλής νεράιδας, που χθες βράδυ ήρθε στο μαξιλάρι της και δεν πονούσε. Οι βόλτες στους κρύους θαλάμους δεν την συγκινούν πια, νοσεί η ψυχή της και θέλει τόσο πολύ να βγει έξω, σε εκείνον το κίτρινο πράγμα που την ζεσταίνει και δεν ξέρει ακόμη πως λέγεται ήλιος. 

Στέκει στο παράθυρό με κλειστά τα μάτια της και νιώθει τον αέρα να πλέκεται στα μαλλιά της...μα έπειτα τα ανοίγει και είναι πάλι εκεί. Σε ένα θάλαμο που γνωρίζει καιρό τώρα ως ζωή και καθημερινότητά της. Δύο φιγούρες ανθρώπων στέκουν δίπλα της κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου, προσπαθώντας να φανούν δυνατοί. 

- Μαμά;... Μπαμπά;... 

 Να ακούσει ένα ακόμη παραμύθι ζητά, για εκείνο το γλυκό «και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Σιωπηλή απορροφά κάθε λέξη, και βιώνει κάθε πόνο σαν κακό λύκο που δεν μπορεί παρά να τον νικήσει στο τέλος, έτσι είναι το παραμύθι και κανείς δεν μπορεί να της πει ψέμματα. 

- Μαμά;... Μπαμπά;... Μ’αγαπάτε;... 

Πως να απαντήσεις για τη ζωή σου, πως να πεις ένα απλό υγρό από τα δάκρυα «σ’ αγαπάω», σε αυτό το πρόσωπο που κοιτά διαπεραστικά μέσα σου και ξέρει την ψυχή και την πίστη σου. Δεν αρκεί ποτέ μονάχα μιαν απάντηση...Δεν αρκεί ποτέ τίποτα... Κι έτσι απλά σωπαίνεις και χαμογελάς, σκύβεις γλυκά στο προσκεφάλι του και του λες «...ως το άπειρο». Έπειτα φεύγεις σιγανά στη γωνιά να μην σε βλέπει για να ξεσπάσεις σε κλάματα, σαν ένας προδότης μαθητής του ίδιου σου του παιδιού. 

Κι έπειτα ακούς τη φωνούλα της πάλι να σε καλεί... 

- Μαμά;... Μπαμπά;... 

Σωπαίνεις, και κοιτάζεις με ένα γλυκό χαμόγελο σκουπίζοντας τα δάκρυα να μη φανεί η προδοσία σου. 

-Είμαι η Ελπίδα και είμαι 5 χρονών, και όταν μεγαλώσω θα γίνω γιατρός να σώζω κι εγώ παιδάκια...

Μία ιστορία αφιερωμένη σε κάθε παιδί που παλεύει με τον καρκίνο, και σε κάθε γονέα που πιστεύει στη ζωή του παιδιού του. 

Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας

Once Upon A Time: Δίχως τίτλο…

Και είναι στιγμές που το «γιατί» βρίσκει γκρεμό πριν την ελπίδα, και οι Θεοί του λόγου σωπαίνουν με το θέλημα της μοίρας. Έτσι, τα παραμύθια γίνανε ακόμη πιο φτωχικά και ο κακός λύκος μεταμορφώθηκε σε πρίγκιπα που ερωτεύεται την κοκκινοσκουφίτσα.


Συχνά καθισμένος , αναρωτιέμαι γιατί

Alexart.com: "Οι Άθικτοι"

Καλησπέρα σε όλους και σε όλες! 

Επέστρεψα και πάλι στο blog με πολλή ενέργεια και έτοιμη να μοιραστώ με εσάς τις σκέψεις μου, τους προβληματισμούς μου. Αλλά αν έχετε κι εσείς να προσθέσετε κάτι, να διαφωνήσετε ή να ρωτήσετε τη γνώμη μου για κάποιο θέμα, παρακαλώ νιώστε ελεύθερα και άνετα να το μοιραστείτε μαζί μου. 

Στο θέμα μας, λοιπόν, σήμερα θα ήθελα να συζητήσουμε για κάτι που συνήθως αγνοούμε, θεωρώντας το δεδομένο, αλλά και για τη δύναμη που έχει ένας άνθρωπος να καταφέρει πολλά, παρ’ όλο που βρίσκει εμπόδια και τέλος, το πόσο σημαντικό είναι να έχουμε γύρω μας ανθρώπους που θέλουν και μπορούν να μας βοηθήσουν. 

Θα πρότεινα να δείτε την ταινία «The Intouchables» (Οι Άθικτοι). Σε αυτή την ταινία βλέπουμε έναν πλούσιο, θα έλεγα, άνθρωπο με τετραπληγία που θέλει να προσλάβει έναν άνδρα για να τον βοηθάει σε όλα. Επιλέγει εκείνον που δε νιώθει λύπηση, ούτε οίκτο. Απλώς τον βοηθάει. Αν δεν είχε χρήματα όμως; Πώς θα μπορούσε να είχε την αναγκαία βοήθεια από ειδικούς;

Τη στιγμή που τελείωσε η ταινία, είπα στην παρέα μου «Πόσο τυχεροί είμαστε που είμαστε καλά». Έχουμε την υγεία μας, περπατάμε, κινούμαστε, χορεύουμε, τρέχουμε, καθόμαστε μπορώντας να ελέγξουμε τις κινήσεις του σώματός μας για να μην πέσουμε… Είμαστε τυχεροί! Τότε γιατί γκρινιάζουμε συνεχώς; Οι άνθρωποι με προβλήματα υγείας, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά, όπως ο πρωταγωνιστής της ταινίας, θα προτιμούσαν να τρέχουν, παρά να κάθονται και να παρακολουθούν τους μικρούς ανθρώπους στο “χαζοκούτι”, θα κάνανε κάποιο άθλημα για να διατηρηθούν σε φόρμα  ή από ευχαρίστηση και δεν θα τρώγανε ακατάπαυστα. Απλώς εκτιμούν περισσότερο τη ζωή. Οι υγιείς ζηλεύουν τους συνανθρώπους που έχουν χρήματα, ωραία ρούχα και αμάξια, ενώ οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας ζηλεύουν τους υπόλοιπους που μπορούν να περπατάνε με άνεση και να κάνουν ό,τι θέλουν με το σώμα τους. 

Είναι σημαντικό, λοιπόν, ποιους ανθρώπους θα συναντήσεις στην πορεία της ζωής σου και κατά πόσο εσύ ο ίδιος θα προσπαθήσεις να κυνηγήσεις τη ζωή και όλα όσα σου προσφέρει. Τα χρήματα είναι απλώς ένα μέσο να μας διευκολύνει τη ζωή.   ΖΉΣΤΕ! 

Το trailer της ταινίας: 

http://www.youtube.com/watch?v=0V8ZJ_8qARs

Alex Art

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: "Αν με θύμηθεις..."

"Αν με θύμηθεις..."

Ένας σιωπηλός ακροβάτης στην άκρη της γραμμής ο χρόνος. Υπάρχει ως παρουσία - στοιχειό της καθημερινότητάς με πολλούς τρόπους. Είναι εκείνος που πιστεύουμε πως ασελγεί επάνω στα όνειρά μας, εκείνος που φθίνει την νεότητα, τις αξίες, το ήθος και σαν φάντασμα ξεκινά μοναχός να χαράξει στα πρόσωπά μας όλα τα δάκρυα που δεν χύσαμε. Είναι η γη που ανθίζει το δέντρο της στιγμής και οι καρποί του καλούνται συναισθηματικές ευκαιρίες. Μαζί του τα πάντα έχουν μία γεύση απροσδιόριστη και αυτό είναι που αφυπνίζει τις προθέσεις μας και διοχευτέυει όλη μας την αγάπη στο Πάντα! Σε αυτό το "πάντα" που είναι ο καταλληλότερος χρόνος για να κάνεις αυτό το οποίο είναι σωστό όπως δήλωνε ο Martin Luther King, (1929-1968, Αφροαμερικανός ηγέτης). 

 Και όλος αυτός ο χρόνος γεννά ερωτήματα της γνώσης, που ούτε ο πιο φιλόδοξος νους δεν τολμά να σχεδιάσει, καθώς απροσδόκητα βλέπεις εκείνο που με έμφαση δήλωνε ο Carl Sandburg (1878-1967, Αμερικανός ποιητής) ότι "ο χρόνος είναι το νόμισμα της ζωής σου. Είναι το μοναδικό νόμισμα που έχεις και μόνο εσύ μπορείς να αποφασίσεις πώς θα το ξοδεύεις. Προσέχεις μόνο μην αφήσεις 

άλλους ανθρώπους να το ξοδεύουν αυτοί για σένα." 

Κάθησε και σκέψου λοιπόν, υπάρχει κάποιο όνειρο για το οποίο θα πέθαινες και όμως το ξέχασες; Ένα όνειρο το οποίο αγρυπνά τόσες νύχτες δηλώνοντας στη ψυχή σου "όταν θυμηθείς ποιός είσαι, κάλεσέ με...", καθώς δεν πρέπει να ξεχνάς πως ο βίος είναι ο στοχασμός της αλήθειας σου. Μια αλήθεια που χαρίζει την απλότητα της ψυχής, την ταπεινότητα της ταυτότητας, το ήθος της επιλογής και το θάρρος του σεβασμού. "Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ένας φυλακισμένος που νομίζει ότι είναι ελεύθερος επειδή αποφεύγει να αγγίξει τους τοίχους του κελιού του" (Nicolás Gómez Dávila, 1913-1994, Κολομβιανός συγγραφέας). Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα και η στιγμή να σπάσεις τα δεσμά του φόβου; 

Λάκκας Παναγιώτης Θεοτόκης

Once Upon A Time: Γνώση, μια άγνωστη λέξη...

Τα λιγοστά λόγια του ευτυχισμένου καθώς ακουγόταν, εκφωνητή στο ραδιόφωνο που άκουσα ήταν αρκετά να με κάνουν να γράψω το παρακάτω κείμενο.


Τα λόγια που κυριολεκτικά μου έκοψαν την ανάσα ήταν τα εξής: «Κόβονται 94 τμήματα ΑΕΙ και ΤΕΙ σε όλη την χώρα βάση του σχεδίου Αθηνά...Περικοπές σε μισθούς και συντάξεις δήλωσε η κυβέρνηση...» Ο τρόπος που