.jpg)
" Δεῦτε λάβετε φῶς… "
«Έτσι η συνείδηση μας κάνει όλους δειλούς, κι έτσι το φυσικό χρώμα της
απόφασης ξασπρίζει με τ’ ωχρό φκιασίδωμα της σκέψης, κι είναι προσπάθειες πνοής
μεγάλης κι ευκαιρίας που με την έγνοια αυτή ξεκόβεται η ορμή τους και χάνουν το
όνομα της πράξης…», αυτά ήταν λόγια του Άμλετ που φέρουν ακόμη και σήμερα το
λάβαρο της αλήθειας.
«Πόσες ανοησίες, πόσα μικροπράγματα παίρνουν καμιά φορά στη ζωή
μας τεράστια σημασία – έτσι, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Γελάς μ’ αυτά στην αρχή, τα
θεωρείς ασήμαντα κι όμως προχωρείς και νιώθεις πως δεν έχεις τη δύναμη να τα
σταματήσεις…» λόγια του Τούζεμπαχ στο «οι τρεις αδελφές» του Τσέχωφ.
Μέσα από αυτούς τους δύο θεατρικούς ήρωες του Σαίξπηρ και του Τσέχωφ,
μπορεί να διακρίνει κανείς εικόνες της σύγχρονης εποχής μας. Άνθρωποι φορείς των
ανασφαλειών και του φόβου που τρέμουν στην ευθύνη της πράξης και τυλίγονται σε
όποιο προσωπείο βρουν πιο βολικό για να αισθανθούν ασφαλείς και «κύριοι» των
επιλογών που τους προσφέρθηκαν και δεν έκανα οι ίδιοι. Και αν στην αρχή αυτό
φαίνεται ένα μικρό αθώο παιχνίδι, όπως το κρυφτό που παίζαμε στις γειτονιές τα
παλαιότερα χρόνια, η πορεία δείχνει πως αποτελεί ένα δρόμο στον οποίο κινδυνεύεις
να χάσεις αυτό που θα είχες πάντα στη ζωή σου, τον εαυτό σου. Κανείς δεν προβάλει
πλέον καμία αντίσταση στα ανήθικα πρότυπα τα οποία προβάλουν ως Μεσσίες της
προσωπικότητάς μας. Ικέτες γινόμαστε όλων των «Τάλαρων» που μας προσφέρουν
μην βλέποντας πως το ταξίδι που μας ετοιμάζουν είναι εκείνο της απώλειας. Πολλοί
άνθρωποι κιόλας θα μπορούν να διαδραματήσουν αυτό το ρόλο του έκπτωτου
πορθμέα στις ημέρες μας, από θρησκευτικούς ηγέτες έως και τους άνθρωποι των
τεχνών και των γραμμάτων.
Σημασία έχει να γνωρίζουμε πως το φως έλκει τους σκοτεινούς ανθρώπους, γι
αυτό και οι άνθρωποι του φωτός πρέπει να επαγρυπνούν…
Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου