Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: "Υπάρχει Ανάγκη"

     

Υπάρχει Ανάγκη

   Οι σκέψεις μιας ακόμη Κυριακής ακούγονται δυνατά αυτή τη φορά, «υπάρχει ανάγκη». Η Ελλάδα αργοπεθαίνει για όλους εκείνους τους λόγους που αναφέρει ο Pablo Neruda στο ομότιτλο ποίημά του, και οι περισσότεροι κάνουμε πως δεν ακούμε ή έχουμε μία τάση ευθυνοφοβίας. Στον 21 εκπληκτικών διαστάσεων αλλαγές, άλλοτε φιλικά και άλλοτε εχθρικά προσκείμενες στον άνθρωπο. Η ουσία όμως όλης της κατάστασης είναι πως από την ύπαρξη του ανθρώπου έως το σήμερα, μία από τις πιο έντονες ανάγκες του είναι η έκφραση. Μία έκφραση που ταυτίζεται πολύ σωστά με την λέξη «τέχνη», που είναι η τέχνη όμως στη σημερινή εποχή; Μία κοινωνία να φλέγεται, οι άνθρωποι να βιώνουν πολλές φορές ακραίες και πρωτόγνωρες καταστάσεις, παρόλα αυτά η ανάγκη μας είναι να ανοίξει η τηλεόραση και δούμε τι;… Μάλλον μία ακόμη εισαγομένη κουλτούρα που δεν έχει καμία σχέση με τον δικό μας πολιτισμό, την δική μας πνευματική υπόσταση. Σίγουρα όμως σε όλο αυτό δεν φταίει καμία «νέα τάξη πραγμάτων» ή «σκοτεινές δυνάμεις και διαπλεκόμενα συμφέροντα», δεν απορρίπτω πιθανή ύπαρξή τους, μα δεν τους αναλογεί καμία ευθύνη όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα της τέχνης που θίγω. Το αντίθετο μάλιστα, στη σημερινή εποχή με όλα αυτά τα βιώματα, όλη η ξένη κοινότητα των ανθρώπων προσμένουν να αφουγκραστούν τη φωνή ενός Ελληνικού λαού μέσα από τη κοινή μας γλώσσα, την τέχνη. Περίεργο όμως, σε αυτή τη γλώσσα δείχνουμε να είμαστε τόσο ψευδή τα τελευταία χρόνια, που ακόμη δεν έχουμε αρθρώσει ούτε συλλαβή… Δηλώνουμε σίγουρα απόγονοι του Σωκράτη, του Πλάτωνα, αλλά ποιο το έργο μας; Είμαστε σαν τους κληρονόμους μιας αμύθητης περιουσίας στην οποία υπήρξαμε οι χειρότεροι διαχειριστές και τώρα πτωχεύουμε. Ακόμη αναρωτιέμαι το πώς το καταφέραμε όλο αυτό. 

   Δεν ξέρω αν το γνωρίζετε μα φέτος είναι το έτος Καφάβη, και αυτό το αναφέρω για το γεγονός που έπεσε στην αντίληψή μου, διαβάζοντας λοιπόν κάποια στοιχεία ανακάλυψα ότι ένα από τα πλέον σημαντικά «εξαγώγιμα προϊόντα» είναι η ποίηση του Καβάφη… Αφήνω τις σκέψεις για λίγο να σπείρουν το λόγο σας… Βλέπετε ίσως τη δυναμική της τέχνης και την ανάγκη της ευρύτερης κοινότητας των ανθρώπων να μάθουν για την Ελλάδα της κρίσης, και όσο διαχρονικός και αν είναι ο Κ. Π. Καβάφης, δεν έζησε στην Ελλάδα του σήμερα… Αναρωτιέμαι λοιπόν ποιος σήμερα θα εκφραστεί, όχι να φτάσει το μέγεθος και το μεγαλείο ενός τέτοιου ποιητή, απλά να μιλήσει και να πει κάτι ουσιαστικό. Κι αν ακόμη αυτός βρεθεί είναι και ποιες φωνές θα βρεθούν πλάι του για να ακουστεί η «ανάγκη» μιας χώρας, που υπήρξε η κοιτίδα του πολιτισμού της Δημοκρατίας.

Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας