Alexart.com: "Εμπιστοσύνη"

Εμπιστοσύνη. 

Μια λέξη εύκολο να προφερθεί, αλλά δύσκολο να γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς μας, δύσκολο να γίνει η γέφυρα μιας οποιασδήποτε ανθρώπινης σχέσης. 

Πώς μπορούμε, όμως, να καταφέρουμε να εντάξουμε την εμπιστοσύνη στη ζωή μας; Πώς γίνεται να εμπιστευθείς κάποιον για ορισμένα ζητήματα που σίγουρα δεν μπορείς να μοιραστείς με όλον τον κόσμο ή ακόμη και με ένα άτομο; 

Μπορεί κάποιος να κερδίσει την εμπιστοσύνη σου σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Το ζήτημα είναι αν θα αντέξει στον χρόνο και αυτό εξαρτάται και από τους δύο (ή όσους εμπλέκονται) γιατί απλώς είναι μια αμφίδρομη σχέση. 

Πολλοί λένε «άμα ραγίσει το γυαλί…», αλλά για πόσους ισχύει; 

Ίσως αρκετοί δεν θα σκεφτούν να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία. 

Κάποιοι άλλοι το τολμάνε προετοιμασμένοι πως το κόστος θα είναι να νιώσουν την καρδιά τους να σκίζεται σε χίλια κομμάτια μέσα από τα στήθη τους. 

Το κάνουν γιατί πιστεύουν σε κάτι καλύτερο που θα έρθει αυτή τη φορά όσο κι αν έχουν πονέσει ήδη, όσο κι αν τους έχει κοστίσει ήδη. 

Κατά πόσο είναι προετοιμασμένοι για μία ακόμη ενδεχομένως απογοήτευση; 
Κατά βάθος πιστεύουν πως θα βγουν κερδισμένοι από αυτή τη μάχη της αμφιβολίας γιατί θα ξέρουν πως έχουν προσπαθήσει και έχουν επενδύσει σε αυτή τη σχέση. Ίσως να έχουν και δίκιο, ίσως όχι. 

Ο χρόνος, οι υποχωρήσεις, η λογική, η καρδιά, η ανοχή, η υπομονή, ο σεβασμός… όλα αυτά και πολλοί ακόμη παράγοντες θα ορίσουν το δρόμο για την εμπιστοσύνη και κατ’ επέκταση την ηρεμία ή την καταστροφή σε μια σχέση ερωτική, φιλική, συγγενική.

Τελικά είναι εύκολο να σε κάνει κάποιος να τον εμπιστευτείς αρχικά, 
αλλά είναι ακόμη πιο εύκολο να μετανιώσεις χάνοντας την εμπιστοσύνη στο άτομο αυτό, σαν να μην υπήρξε ποτέ. 

Ελπίζω να σας προβλημάτισα.

Καλό βράδυ, 

Alex Art

Alexart.com: " Αδυναμίες..."

Όλοι, λίγο ή πολύ έχουμε τις αδυναμίες μας. 

Κάποιοι τις δείχνουν, άλλοι προσπαθούν να τις κρύψουν και άλλοι καταφέρνουν πολύ καλά να κρύψουν ό, τι τους λυγίζει, ό, τι τους κάνει ευάλωτους. 

Είναι καλύτερο να δείχνουμε τις αδυναμίες μας ή όχι; Χμ… Δεν ξέρω τι είναι «καλύτερο». 

Πιστεύω πως ο καθένας μας θα το κρίνει διαφορετικά και θα εκφέρει μια άποψη που θα την περιγράψει εντελώς διαφορετικά. Για μερικούς που είναι μαχητές μάλλον θα «απαγορεύσουν» στον εαυτό τους να δείξουν εκείνο το στοιχείο που φαίνονται λιγότερο σκληροί και ατρόμητοι. Από την άλλη, οι άνθρωποι που είναι υπερβολικά ευαίσθητοι φαίνεται η κάθε τους έκφραση δίχως μάσκες. 

Ας μην ξεχνάμε και τα άτομα που δεν ανοίγονται σε κανέναν και έχουν φυλακισμένα όλα τους τα συναισθήματα. Δεν μπορούν να εκφραστούν; Φοβούνται; Δεν είναι του χαρακτήρα τους; Δεν ξέρω, αλλά δεν αφήνουν κανέναν να εισχωρήσει στο μυαλό και την καρδιά τους. 

Ίσως είναι καλύτερο να είμαστε σε μια ενδιάμεση κατάσταση. Δηλαδή δε χρειάζεται να δείχνουμε σε όλον τον κόσμο τι μας προβληματίζει, τι μας στενοχωρεί και πιο κομμάτι του εαυτού μας είναι εκείνο που εάν το αγγίξεις «καταρρέουμε». 

Να το δείχνουμε σε λίγα άτομα, σε άτομα που νιώθουμε πως είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Σε άτομα τα οποία κρύβουν ένα κομμάτι του εαυτού μας που φοβόμαστε να βγάλουμε την επιφάνεια. Είναι σαν αυτό που λένε «λίγοι και καλοί». 

Οι αδυναμίες μας δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. 

Είναι κάτι που πρέπει να καταπολεμήσουμε είτε μόνοι μας, είτε με βοήθεια.

Alex Art

Once Upon A Time:Υστερόγραφο: Il était une fois…

Έχω καιρό να γράψω εδώ, πάνε βδομάδες τώρα... Ήθελα να έχω φωτογραφίες από στιγμές στο μυαλό μου για να τις αποτυπώσω όμορφα πλεγμένες να εντυπωσιάζουν στις επόμενες γραμμές αλλά τελικά θα γράψω ότι νιώθω. Αυτήν είναι η απόφαση της καρδιάς μου…

Χθες το βράδυ ήμουνα ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου και σκεφτόμουνα διάφορα μέχρι αργά. Γελούσα κάθε τόσο με όλες τις εικόνες που ερχόταν και αισθανόμουν τόσο υπέροχα για όλους τους αγγέλους που έχω γνωρίσει μέχρι τώρα στο παραμύθι μου. Ένας προς έναν, μικρές και μεγάλες ιστορίες γραμμένες στις σελίδες της καρδιάς μου.

Απέναντι μου ψηλά στον τοίχο, ο Οδυσσέας Ελύτης στέκει με τα λόγια του να μου θυμίζει ότι πρέπει να ονειρεύομαι πάντα, μα μην ξεχνάω ποτέ να ζω και να ακούω την καρδιά μου. Αυτό θα κάνω…

Γι αυτό λοιπόν θέλω να ζητήσω ένα συγγνώμη μέσα από την καρδιά μου τώρα που φεύγω από όλους εκείνους που πλήγωσα με την συμπεριφορά μου, με το ύφος μου, με τα ορθογραφικά μου, με τα λόγια και τις πράξεις μου, με τον αυθορμητισμό μου.

Αλλά να ξέρετε πως δεν μετανιώνω για τίποτα από αυτά που έκανα γιατί ήμουν πάντοτε ο εαυτός μου. Ακόμα και όταν σελίδες τσαλακωνόταν και σκιζόταν και φοβόμουν το άγνωστο αύριο. Ακόμα και αν έπεφτα από τα λάθη ακόμη και όταν προσευχόμουνα για εσένα με δεάκρυα στα μάτια να είσαι πάντα καλά.

Πριν δύο μέρες είδα μια πλέον αγαπημένη Γαλλική ταινία, που μου έμαθε πολλά και σε διάφορες σκηνές της έβλεπα κομμάτια της ζωής μου να ζωντανεύουν μπροστά μου.

Δεν θα σας κουράσω με το ποια ταινία είδα ή τι κατάλαβα εγώ μέσα από αυτήν, ούτε θα γράψω παραπάνω «έξυπνα» λόγια. Παρά μόνο θα σας πω να ζείτε όσο μπορείτε την κάθε σας στιγμή με χαμόγελο, έρωτα, τρέλα, πάθος, αγάπη και φυσικά μην σταματάτε να ονειρεύεστε ποτέ.

Έτσι με αυτά τα λίγα μπερδεμένα αυθόρμητα λόγια και ένα περίεργο χαμόγελο που έχει κάτσει ήρθε η ώρα να σας αποχαιρετήσω ταξιδιώτες μου και να ακολουθήσω το λευκό χαρτί στον προορισμό του.

Ίσως να είναι η τελευταία φορά που γράφω εδώ ίσως και όχι, θα το αφήσω στην σοφή μοίρα και στον γέρο χρόνο να το αποφασίσει. Μέχρι τότε λοιπόν, άγνωστοι και γνωστοί ταξιδιώτες μου σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας, τα χαμόγελα, τα υπέροχα γεμάτα αγάπη σχόλια σας και την όμορφη συντροφιά που μου κρατήσατε μέσα στο fantasma και στο μπλε αγαπημένο μου τριαντάφυλλο όλον αυτόν τον καιρό… Αντίο για τώρα…



ΥΓ Ξέρω μια ιστορία που τελειώνει ως εξής: “Πες μου τον μεγαλύτερο σου φόβο και θα στον κάνω τραγούδι, για να καταλαγιάσει για λίγο ο θυμός σου. Και την ζωή σου παραμύθι θα στην φτιάξω μέσα της να ονειρεύεσαι”… Il était une fois…

Panos Angel

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: "Πρόσωπα και Προσωπεία"

"Πρόσωπα και Προσωπεία"

Η σημερινή ημέρα αποτελεί ένα εορταστικό έναυσμα και πλαισιώνεται από ένα έθιμο το οποίο έχει τις ρίζες του βαθιά μέσα στους αιώνες και κρατά έως το σήμερα, κι είναι αυτό η μεταμφίεση – το καρναβάλι στην περίοδο των Αποκριών. 

Το παράδοξο όμως στην εποχή μας, είναι πράγματι λίγες ημέρες που συναντάς εμφανώς ανθρώπους «μασκαρεμένους» με στολές και προσωπεία, μόνο που αν το σκεφτείς ποιο ουσιαστικά θα αντικρίσεις πως τελικά είναι οι μόνες ημέρες που είμαστε αληθινοί, οξύμωρο πράγματι. Ο άνθρωπος είναι λιγότερο ο εαυτός του, όταν μιλάει ως εαυτός του. Δώσε του μία μάσκα και θα σου πει όλη την αλήθεια έλεγε ο Oskar Wilde και αν κρίνουμε από αυτό το οποίο βλέπουμε δεν έχει καθόλου άδικο. 

Η ερώτηση έρχεται αυθόρμητα στα χείλη, αλήθεια πόσες μάσκες ο καθένας μας στην καθημερινότητά του χρησιμοποιεί, για να φανεί καλός…να φανεί έξυπνος…επιτυχημένος; Το θέμα όμως είναι πως δεν αρκεί να φαίνεσαι αλλά να είσαι. Όταν συνεχώς φοράς ένα προσωπείο για να κρύψεις την αληθινή σου ύπαρξη, τον γνήσιο εαυτό σου, τότε κινδυνεύεις να χαθείς μέσα στις πολλές σου ταυτότητες. Καθώς το να μεταμφιέζεσαι σημαίνει πως ξέρεις ποιος είσαι. Αυτό το γνώριζαν καλά οι αρχαίοι πρόγονοί μας που υμνούσαν τον Διόνυσο, γιατί έλεγαν πως αν δεν ξέρεις αλήθεια ποιος είσαι και μεταμφιέζεσαι συνεχώς, τότε πως θα κρίνεις ποια είναι η μεταμφίεση και ποια η πραγματικότητα; 

Όμορφες Απόκριες με λίγη σκεπτική διάθεση σας εύχομαι από καρδιάς! 

Παναγιώτης – Θεοτόκης Λάκκας

Alexart.com: "Να βγεις έξω να καπνίσεις"

Σήμερα μάλλον θα γίνω λίγο κακιά με τους καπνιστές. 

Σίγουρα δε μιλάω για όλους, αλλά για εκείνους που ΔΕΝ σέβονται τους μη-καπνίζοντες που βρίσκονται στον ίδιο κλειστό, θα τονίσω, χώρο. 

Δε γίνεται να μπαίνεις στις 9 το πρωί σε μια αίθουσα πανεπιστημίου (και οποιασδήποτε σχολής) και να μυρίζει έντονα τσιγάρο. 

Υπάρχει και μια ακόμη χειρότερη κατάσταση όπου κάποιοι "έξυπνοι" καπνίζουν την ώρα του διαλείμματος μέσα στην αίθουσα. 

Ε, δε νομίζω να στερούμαστε τον εξωτερικό χώρο... Έχω την εντύπωση πως αυτά τα άτομα τους νοιάζει μόνο η δική τους "ανάγκη" για κάπνισμα και δεν υπολογίζουν καν τους υπόλοιπους. Ενδεχομένως κάποιος να μην αντέχει τον καπνό, κάποιος άλλος να έχει άσθμα...

Γιατί είμαι υποχρεωμένη να μυρίζω αυτή τη μυρωδιά που με πνίγει;

Να βγεις έξω να καπνίσεις.

Ας μην αναφερθώ πολύ στις καφετέριες που πας να πιεις έναν καφέ, ένα ρόφημα, κάτι βρε αδερφέ... και μόλις βγεις από το μαγαζί πρέπει να κάνεις μπάνιο για να μη μυρίζεις τσιγάρο από την κορυφή ως τα νύχια. 

Ένα μικρό ξέσπασμα, αλλά ειλικρινά έχω βαρεθεί αυτή την καπνίλα.

Καλό σας βράδυ!

Alex Art

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: " Δεῦτε λάβετε φῶς… "

" Δεῦτε λάβετε φῶς… "

«Έτσι η συνείδηση μας κάνει όλους δειλούς, κι έτσι το φυσικό χρώμα της απόφασης ξασπρίζει με τ’ ωχρό φκιασίδωμα της σκέψης, κι είναι προσπάθειες πνοής μεγάλης κι ευκαιρίας που με την έγνοια αυτή ξεκόβεται η ορμή τους και χάνουν το όνομα της πράξης…», αυτά ήταν λόγια του Άμλετ που φέρουν ακόμη και σήμερα το λάβαρο της αλήθειας. 

«Πόσες ανοησίες, πόσα μικροπράγματα παίρνουν καμιά φορά στη ζωή μας τεράστια σημασία – έτσι, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Γελάς μ’ αυτά στην αρχή, τα θεωρείς ασήμαντα κι όμως προχωρείς και νιώθεις πως δεν έχεις τη δύναμη να τα σταματήσεις…» λόγια του Τούζεμπαχ στο «οι τρεις αδελφές» του Τσέχωφ. 

Μέσα από αυτούς τους δύο θεατρικούς ήρωες του Σαίξπηρ και του Τσέχωφ, μπορεί να διακρίνει κανείς εικόνες της σύγχρονης εποχής μας. Άνθρωποι φορείς των ανασφαλειών και του φόβου που τρέμουν στην ευθύνη της πράξης και τυλίγονται σε όποιο προσωπείο βρουν πιο βολικό για να αισθανθούν ασφαλείς και «κύριοι» των επιλογών που τους προσφέρθηκαν και δεν έκανα οι ίδιοι. Και αν στην αρχή αυτό φαίνεται ένα μικρό αθώο παιχνίδι, όπως το κρυφτό που παίζαμε στις γειτονιές τα παλαιότερα χρόνια, η πορεία δείχνει πως αποτελεί ένα δρόμο στον οποίο κινδυνεύεις να χάσεις αυτό που θα είχες πάντα στη ζωή σου, τον εαυτό σου. Κανείς δεν προβάλει πλέον καμία αντίσταση στα ανήθικα πρότυπα τα οποία προβάλουν ως Μεσσίες της προσωπικότητάς μας. Ικέτες γινόμαστε όλων των «Τάλαρων» που μας προσφέρουν μην βλέποντας πως το ταξίδι που μας ετοιμάζουν είναι εκείνο της απώλειας. Πολλοί άνθρωποι κιόλας θα μπορούν να διαδραματήσουν αυτό το ρόλο του έκπτωτου πορθμέα στις ημέρες μας, από θρησκευτικούς ηγέτες έως και τους άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων. 

Σημασία έχει να γνωρίζουμε πως το φως έλκει τους σκοτεινούς ανθρώπους, γι αυτό και οι άνθρωποι του φωτός πρέπει να επαγρυπνούν… 

Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας