"Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: "Μέρες Παράξενες Περίεργες Μέρες"

Μέρες Παράξενες Περίεργες Μέρες

Μέρες παράξενες, περίεργες μέρες… Φοβάσαι να πεις, να υποστηρίξεις, να αισθανθείς, άραγε ζεις κάτι διαφορετικό μακριά από την κάθε είδους φοβία; Αισθάνεσαι κάτι διαφορετικό από φόβο, μίσος, απογοήτευση;… Αν ναι, τότε έχεις ακόμα ελπίδα και μιλώ για την ελπίδα, την ιδέα ότι είσαι ελεύθερος. Σε αυτή την καθημερινότητα που βιώνουμε, βρισκόμαστε ανάμεσα σε ιδεολογίες, θρησκείες, αυταπάτες, παραλείψεις, γιατί το λέω αυτό; Συνήθως γιατί με αυτό τον τρόπο βλέπουμε και τους ανθρώπους, χάνοντας την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης. Γεμίσαμε ατομική έπαρση, γεμίσαμε «Ελληνισμό», απέχθεια και αφήσαμε στο παρελθόν τον φιλόσοφο Σωκράτη δίχως να τον ακούμε, « Τους μεν κενούς ασκούς η πνοή διίστησι, τους δ’ ανοήτους, το οίημα.» 

 μτφρ: τα άδεια σακιά τα φουσκώνει ο αέρας και τους ανόητους η έπαρση. 

Πως φτάσαμε εδώ; Πως γίνεται να περπατάς και να συμβιβάζεσαι με τους νεκρούς δίπλα σου, στη δουλειά, στο πεζοδρόμιο, στις πλατείες... Και αυτή η ησυχία στο πνεύμα, σαν νεκρώσιμη ακολουθία ακούγεται. Το μόνο παρήγορο σκέφτεσαι είναι ότι δεν βλέπεις πως και ο ίδιος νέκρωσες τις αισθήσεις σου… Πρωτοσέλιδα κυκλοφορούν με εικόνες αιματοχυσίας, από πότε πωλείται και ο θάνατος πια σε αυτή τη χώρα; Δύσμοιρη Ελλάδα, στο όνομά σου γίνονται όλα και πως εσύ να αποδείξεις ότι κάποτε ήσουν η Άδμητος κόρη, η ανεξάρτητη και ισχυρή μιας Δημοκρατίας… «Δεν είμαι Αθηναίος, ούτε Έλληνας πολίτης, αλλά πολίτης του κόσμου.», ο Σωκράτης μιλώντας στους μαθητές του ήξερε πως το να είσαι άνθρωπος είναι πάνω απ’ όλα… Ξεφτίσαμε την ψυχή μας και την πουλήσαμε για ένα κομμάτι φθόνο.

Μ’ ακούει κανείς άραγε; Στέκομαι στις λέξεις μου και πιάνω τον εαυτό μου να τις μετρά ξανά και ξανά, ασυναίσθητα έβαλα όρια στις σκέψεις μου… Πως γίνεται αυτό; Όχι δεν θέλω να νεκρώσει και η δική μου ψυχή, δεν θέλω να φοβηθεί η πίστη μου. Έπειτα μένω στη σιωπή ξανά, κοιτάζω τον κέρσορα να αναβοσβήνει με υπομονή εύχοντας κι εκείνος να μην προδώσω ποτέ την αλήθεια που πρέπει να γραφτεί… 

Μ’ ακούει κανείς άραγε; 

Σε ποιον τόπο να υπάρξεις ηθικός, ονειροπόλος και χωρίς φόβους;.. 

Σε ποιον τόπο να ευλογηθεί η σιωπή σου με την λέξη αλήθεια;.. 

Σε ποιον τόπο να σταθείς εξόριστος και αυτό να είναι όλη σου η Δημοκρατία;.. 

Σε ποιον τόπο να ξαπλώσεις τις προθέσεις σου και να σηκωθούν ιδέες αθάνατες;.. 

Σε ποιον τόπο να θέσεις όλες αυτές τις ερωτήσεις άραγε και να προσμένεις απάντηση;.. 

Ίσως... Στον τόπο της ψυχής να αναγνωρίσεις αυτή την μεγαλόπνοη σου Εδέμ. 

 Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: "Υπάρχει Ανάγκη"

     

Υπάρχει Ανάγκη

   Οι σκέψεις μιας ακόμη Κυριακής ακούγονται δυνατά αυτή τη φορά, «υπάρχει ανάγκη». Η Ελλάδα αργοπεθαίνει για όλους εκείνους τους λόγους που αναφέρει ο Pablo Neruda στο ομότιτλο ποίημά του, και οι περισσότεροι κάνουμε πως δεν ακούμε ή έχουμε μία τάση ευθυνοφοβίας. Στον 21 εκπληκτικών διαστάσεων αλλαγές, άλλοτε φιλικά και άλλοτε εχθρικά προσκείμενες στον άνθρωπο. Η ουσία όμως όλης της κατάστασης είναι πως από την ύπαρξη του ανθρώπου έως το σήμερα, μία από τις πιο έντονες ανάγκες του είναι η έκφραση. Μία έκφραση που ταυτίζεται πολύ σωστά με την λέξη «τέχνη», που είναι η τέχνη όμως στη σημερινή εποχή; Μία κοινωνία να φλέγεται, οι άνθρωποι να βιώνουν πολλές φορές ακραίες και πρωτόγνωρες καταστάσεις, παρόλα αυτά η ανάγκη μας είναι να ανοίξει η τηλεόραση και δούμε τι;… Μάλλον μία ακόμη εισαγομένη κουλτούρα που δεν έχει καμία σχέση με τον δικό μας πολιτισμό, την δική μας πνευματική υπόσταση. Σίγουρα όμως σε όλο αυτό δεν φταίει καμία «νέα τάξη πραγμάτων» ή «σκοτεινές δυνάμεις και διαπλεκόμενα συμφέροντα», δεν απορρίπτω πιθανή ύπαρξή τους, μα δεν τους αναλογεί καμία ευθύνη όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα της τέχνης που θίγω. Το αντίθετο μάλιστα, στη σημερινή εποχή με όλα αυτά τα βιώματα, όλη η ξένη κοινότητα των ανθρώπων προσμένουν να αφουγκραστούν τη φωνή ενός Ελληνικού λαού μέσα από τη κοινή μας γλώσσα, την τέχνη. Περίεργο όμως, σε αυτή τη γλώσσα δείχνουμε να είμαστε τόσο ψευδή τα τελευταία χρόνια, που ακόμη δεν έχουμε αρθρώσει ούτε συλλαβή… Δηλώνουμε σίγουρα απόγονοι του Σωκράτη, του Πλάτωνα, αλλά ποιο το έργο μας; Είμαστε σαν τους κληρονόμους μιας αμύθητης περιουσίας στην οποία υπήρξαμε οι χειρότεροι διαχειριστές και τώρα πτωχεύουμε. Ακόμη αναρωτιέμαι το πώς το καταφέραμε όλο αυτό. 

   Δεν ξέρω αν το γνωρίζετε μα φέτος είναι το έτος Καφάβη, και αυτό το αναφέρω για το γεγονός που έπεσε στην αντίληψή μου, διαβάζοντας λοιπόν κάποια στοιχεία ανακάλυψα ότι ένα από τα πλέον σημαντικά «εξαγώγιμα προϊόντα» είναι η ποίηση του Καβάφη… Αφήνω τις σκέψεις για λίγο να σπείρουν το λόγο σας… Βλέπετε ίσως τη δυναμική της τέχνης και την ανάγκη της ευρύτερης κοινότητας των ανθρώπων να μάθουν για την Ελλάδα της κρίσης, και όσο διαχρονικός και αν είναι ο Κ. Π. Καβάφης, δεν έζησε στην Ελλάδα του σήμερα… Αναρωτιέμαι λοιπόν ποιος σήμερα θα εκφραστεί, όχι να φτάσει το μέγεθος και το μεγαλείο ενός τέτοιου ποιητή, απλά να μιλήσει και να πει κάτι ουσιαστικό. Κι αν ακόμη αυτός βρεθεί είναι και ποιες φωνές θα βρεθούν πλάι του για να ακουστεί η «ανάγκη» μιας χώρας, που υπήρξε η κοιτίδα του πολιτισμού της Δημοκρατίας.

Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας