Alexart.com: "Λάθος ή Σωστό;"

Λάθος ή Σωστό;

Πολλές φορές παίρνουμε βιαστικές αποφάσεις, τυφλωνόμαστε από κάποιον ή κάποια γεγονότα κι έτσι καταλήγουμε σε λάθος συμπεράσματα και σε λάθος επιλογές. 

Φυσικά, δεν μπορούμε να ελέγξουμε πάντα ούτε το μυαλό και σίγουρα όχι την καρδιά. 

Ίσως μερικές φορές πρέπει να σκεφτόμαστε περισσότερο πριν πάρουμε κάποιες αποφάσεις, υπάρχουν, όμως, φορές που πρέπει να δράσουμε γρήγορα, χωρίς να σκεφτούμε ιδιαίτερα, απλώς ακολουθώντας την καρδιά μας. Οι καταστάσεις δεν είναι πάντα έτσι όπως θα θέλαμε ή έτσι όπως θα περιμέναμε να είναι. 

 Ποιος μπορεί να ορίσει το "λάθος" και το "σωστό"; 

Τελικά, όλες οι έννοιες είναι σχετικές. Εμείς "βαφτίζουμε" τις καταστάσεις ανάλογα με το κατά πόσο καλές ή άσχημες επιδράσεις θα έχουν στη ζωή μας.

 Ο καθένας ανάλογα με τις εμπειρίες του, προσδιορίζει το καλό και το κακό κι έτσι η ζωή του είναι μια μοναδική ιστορία, ένα μοναδικό ταξίδι από τα πολλά μοναδικά των υπόλοιπων ανθρώπων...

Alex Art

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: "Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα..."

"Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα..."

Διαβάτης λευκών διαδρόμων κι απόψε, ενώ στα χέρια του κρατά την αθωότητά του μέσα σε μία κούκλα. Ικέτης στα άκρα για ένα θαύμα, που Θεέ μου ας μην αργήσει... Πόσο να αντέξεις να κοιτάζεις μέσα στα μάτια του, να παρατηρείς κάθε μία τρυφερή του στιγμή να γυμνώνεται και να μένει στο τέλος ένα άκαρπο άνθος. Στα ξανθά του μαλλιά να πλέκονται ακόμη οι σκόνες οι χρυσές της καλής νεράιδας, που χθες βράδυ ήρθε στο μαξιλάρι της και δεν πονούσε. Οι βόλτες στους κρύους θαλάμους δεν την συγκινούν πια, νοσεί η ψυχή της και θέλει τόσο πολύ να βγει έξω, σε εκείνον το κίτρινο πράγμα που την ζεσταίνει και δεν ξέρει ακόμη πως λέγεται ήλιος. 

Στέκει στο παράθυρό με κλειστά τα μάτια της και νιώθει τον αέρα να πλέκεται στα μαλλιά της...μα έπειτα τα ανοίγει και είναι πάλι εκεί. Σε ένα θάλαμο που γνωρίζει καιρό τώρα ως ζωή και καθημερινότητά της. Δύο φιγούρες ανθρώπων στέκουν δίπλα της κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου, προσπαθώντας να φανούν δυνατοί. 

- Μαμά;... Μπαμπά;... 

 Να ακούσει ένα ακόμη παραμύθι ζητά, για εκείνο το γλυκό «και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Σιωπηλή απορροφά κάθε λέξη, και βιώνει κάθε πόνο σαν κακό λύκο που δεν μπορεί παρά να τον νικήσει στο τέλος, έτσι είναι το παραμύθι και κανείς δεν μπορεί να της πει ψέμματα. 

- Μαμά;... Μπαμπά;... Μ’αγαπάτε;... 

Πως να απαντήσεις για τη ζωή σου, πως να πεις ένα απλό υγρό από τα δάκρυα «σ’ αγαπάω», σε αυτό το πρόσωπο που κοιτά διαπεραστικά μέσα σου και ξέρει την ψυχή και την πίστη σου. Δεν αρκεί ποτέ μονάχα μιαν απάντηση...Δεν αρκεί ποτέ τίποτα... Κι έτσι απλά σωπαίνεις και χαμογελάς, σκύβεις γλυκά στο προσκεφάλι του και του λες «...ως το άπειρο». Έπειτα φεύγεις σιγανά στη γωνιά να μην σε βλέπει για να ξεσπάσεις σε κλάματα, σαν ένας προδότης μαθητής του ίδιου σου του παιδιού. 

Κι έπειτα ακούς τη φωνούλα της πάλι να σε καλεί... 

- Μαμά;... Μπαμπά;... 

Σωπαίνεις, και κοιτάζεις με ένα γλυκό χαμόγελο σκουπίζοντας τα δάκρυα να μη φανεί η προδοσία σου. 

-Είμαι η Ελπίδα και είμαι 5 χρονών, και όταν μεγαλώσω θα γίνω γιατρός να σώζω κι εγώ παιδάκια...

Μία ιστορία αφιερωμένη σε κάθε παιδί που παλεύει με τον καρκίνο, και σε κάθε γονέα που πιστεύει στη ζωή του παιδιού του. 

Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας

Once Upon A Time: Δίχως τίτλο…

Και είναι στιγμές που το «γιατί» βρίσκει γκρεμό πριν την ελπίδα, και οι Θεοί του λόγου σωπαίνουν με το θέλημα της μοίρας. Έτσι, τα παραμύθια γίνανε ακόμη πιο φτωχικά και ο κακός λύκος μεταμορφώθηκε σε πρίγκιπα που ερωτεύεται την κοκκινοσκουφίτσα.


Συχνά καθισμένος , αναρωτιέμαι γιατί

Alexart.com: "Οι Άθικτοι"

Καλησπέρα σε όλους και σε όλες! 

Επέστρεψα και πάλι στο blog με πολλή ενέργεια και έτοιμη να μοιραστώ με εσάς τις σκέψεις μου, τους προβληματισμούς μου. Αλλά αν έχετε κι εσείς να προσθέσετε κάτι, να διαφωνήσετε ή να ρωτήσετε τη γνώμη μου για κάποιο θέμα, παρακαλώ νιώστε ελεύθερα και άνετα να το μοιραστείτε μαζί μου. 

Στο θέμα μας, λοιπόν, σήμερα θα ήθελα να συζητήσουμε για κάτι που συνήθως αγνοούμε, θεωρώντας το δεδομένο, αλλά και για τη δύναμη που έχει ένας άνθρωπος να καταφέρει πολλά, παρ’ όλο που βρίσκει εμπόδια και τέλος, το πόσο σημαντικό είναι να έχουμε γύρω μας ανθρώπους που θέλουν και μπορούν να μας βοηθήσουν. 

Θα πρότεινα να δείτε την ταινία «The Intouchables» (Οι Άθικτοι). Σε αυτή την ταινία βλέπουμε έναν πλούσιο, θα έλεγα, άνθρωπο με τετραπληγία που θέλει να προσλάβει έναν άνδρα για να τον βοηθάει σε όλα. Επιλέγει εκείνον που δε νιώθει λύπηση, ούτε οίκτο. Απλώς τον βοηθάει. Αν δεν είχε χρήματα όμως; Πώς θα μπορούσε να είχε την αναγκαία βοήθεια από ειδικούς;

Τη στιγμή που τελείωσε η ταινία, είπα στην παρέα μου «Πόσο τυχεροί είμαστε που είμαστε καλά». Έχουμε την υγεία μας, περπατάμε, κινούμαστε, χορεύουμε, τρέχουμε, καθόμαστε μπορώντας να ελέγξουμε τις κινήσεις του σώματός μας για να μην πέσουμε… Είμαστε τυχεροί! Τότε γιατί γκρινιάζουμε συνεχώς; Οι άνθρωποι με προβλήματα υγείας, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά, όπως ο πρωταγωνιστής της ταινίας, θα προτιμούσαν να τρέχουν, παρά να κάθονται και να παρακολουθούν τους μικρούς ανθρώπους στο “χαζοκούτι”, θα κάνανε κάποιο άθλημα για να διατηρηθούν σε φόρμα  ή από ευχαρίστηση και δεν θα τρώγανε ακατάπαυστα. Απλώς εκτιμούν περισσότερο τη ζωή. Οι υγιείς ζηλεύουν τους συνανθρώπους που έχουν χρήματα, ωραία ρούχα και αμάξια, ενώ οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας ζηλεύουν τους υπόλοιπους που μπορούν να περπατάνε με άνεση και να κάνουν ό,τι θέλουν με το σώμα τους. 

Είναι σημαντικό, λοιπόν, ποιους ανθρώπους θα συναντήσεις στην πορεία της ζωής σου και κατά πόσο εσύ ο ίδιος θα προσπαθήσεις να κυνηγήσεις τη ζωή και όλα όσα σου προσφέρει. Τα χρήματα είναι απλώς ένα μέσο να μας διευκολύνει τη ζωή.   ΖΉΣΤΕ! 

Το trailer της ταινίας: 

http://www.youtube.com/watch?v=0V8ZJ_8qARs

Alex Art

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: "Αν με θύμηθεις..."

"Αν με θύμηθεις..."

Ένας σιωπηλός ακροβάτης στην άκρη της γραμμής ο χρόνος. Υπάρχει ως παρουσία - στοιχειό της καθημερινότητάς με πολλούς τρόπους. Είναι εκείνος που πιστεύουμε πως ασελγεί επάνω στα όνειρά μας, εκείνος που φθίνει την νεότητα, τις αξίες, το ήθος και σαν φάντασμα ξεκινά μοναχός να χαράξει στα πρόσωπά μας όλα τα δάκρυα που δεν χύσαμε. Είναι η γη που ανθίζει το δέντρο της στιγμής και οι καρποί του καλούνται συναισθηματικές ευκαιρίες. Μαζί του τα πάντα έχουν μία γεύση απροσδιόριστη και αυτό είναι που αφυπνίζει τις προθέσεις μας και διοχευτέυει όλη μας την αγάπη στο Πάντα! Σε αυτό το "πάντα" που είναι ο καταλληλότερος χρόνος για να κάνεις αυτό το οποίο είναι σωστό όπως δήλωνε ο Martin Luther King, (1929-1968, Αφροαμερικανός ηγέτης). 

 Και όλος αυτός ο χρόνος γεννά ερωτήματα της γνώσης, που ούτε ο πιο φιλόδοξος νους δεν τολμά να σχεδιάσει, καθώς απροσδόκητα βλέπεις εκείνο που με έμφαση δήλωνε ο Carl Sandburg (1878-1967, Αμερικανός ποιητής) ότι "ο χρόνος είναι το νόμισμα της ζωής σου. Είναι το μοναδικό νόμισμα που έχεις και μόνο εσύ μπορείς να αποφασίσεις πώς θα το ξοδεύεις. Προσέχεις μόνο μην αφήσεις 

άλλους ανθρώπους να το ξοδεύουν αυτοί για σένα." 

Κάθησε και σκέψου λοιπόν, υπάρχει κάποιο όνειρο για το οποίο θα πέθαινες και όμως το ξέχασες; Ένα όνειρο το οποίο αγρυπνά τόσες νύχτες δηλώνοντας στη ψυχή σου "όταν θυμηθείς ποιός είσαι, κάλεσέ με...", καθώς δεν πρέπει να ξεχνάς πως ο βίος είναι ο στοχασμός της αλήθειας σου. Μια αλήθεια που χαρίζει την απλότητα της ψυχής, την ταπεινότητα της ταυτότητας, το ήθος της επιλογής και το θάρρος του σεβασμού. "Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ένας φυλακισμένος που νομίζει ότι είναι ελεύθερος επειδή αποφεύγει να αγγίξει τους τοίχους του κελιού του" (Nicolás Gómez Dávila, 1913-1994, Κολομβιανός συγγραφέας). Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα και η στιγμή να σπάσεις τα δεσμά του φόβου; 

Λάκκας Παναγιώτης Θεοτόκης

Once Upon A Time: Γνώση, μια άγνωστη λέξη...

Τα λιγοστά λόγια του ευτυχισμένου καθώς ακουγόταν, εκφωνητή στο ραδιόφωνο που άκουσα ήταν αρκετά να με κάνουν να γράψω το παρακάτω κείμενο.


Τα λόγια που κυριολεκτικά μου έκοψαν την ανάσα ήταν τα εξής: «Κόβονται 94 τμήματα ΑΕΙ και ΤΕΙ σε όλη την χώρα βάση του σχεδίου Αθηνά...Περικοπές σε μισθούς και συντάξεις δήλωσε η κυβέρνηση...» Ο τρόπος που