AlexArt.com: "Από τα λάθη μαθαίνεις..."

Από τα λάθη μαθαίνεις...

Υπάρχουν στιγμές που ενεργείς με έναν συγκεκριμένο τρόπο και μετά από κάποιο χρονικό διάστημα αντιλαμβάνεσαι πως όλο αυτό που είχες μεγαλοποιήσει στο κεφάλι σου αποδεικνύεται ως ένα μεγάλο λάθος. 

Τι κάνεις τότε; Το μόνο σίγουρο είναι ότι επικρατεί σύγχυση μέσα σου. Ξέρεις πλέον ποιο είναι το "σωστό" και πιο το "λάθος" στην περίπτωσή σου και προσπαθείς να ξεδιαλύνεις το κουβάρι μέσα σου. Καλά μέχρι αυτή τη φάση. Έπειτα ποια θα είναι η επόμενή σου κίνηση; Θα παραδεχθείς το λάθος ή θα σιωπήσεις προστατεύοντας έτσι τη σχέση (φιλική, ερωτική κλπ) που με κόπο έχεις χτίσει και γνωρίζεις με σιγουριά πλέον πως είναι ανεκτίμητη; 

Το πιο πιθανό είναι να σιωπήσεις... Γιατί φοβάσαι. Φοβάσαι τόσο πολύ αυτό το "λάθος" που έκανες, το αναγνωρίζεις, αλλά θες να παραμείνει κρυμμένο για πάντα κάπου. Με νύχια και με δόντια θα παλεύεις με τον εαυτό σου να στηρίζεις την οποιαδήποτε σχέση που πλέον γνωρίζεις την αξία της και θες να την κρατήσεις. 

Δύσκολο αυτό το ζήτημα, δύσκολη συζήτηση και χρονοβόρα όπως και άλλα πολλά θέματα. Αλλά το ζήτημα παραμένει ένα. Τι θα κάνεις τελικά; Θα ρισκάρεις να χάσεις κάτι τόσο πολύτιμο ή θα το κρατήσεις μέσα σου και θα ξέρεις πως δεν θα επαναλάβεις το ίδιο λάθος; Ομολογώ το δίλημμα είναι δύσκολο και η απόφαση ακόμη πιο σκληρή για τον ίδιο σου τον εαυτό. Το έχεις μετανιώσει όσες φορές το έχεις σκεφτεί, αλλά κατά βάθος ξέρεις πως αυτό σε οδήγησε στο να ανακαλύψεις τι θέλεις πραγματικά. Μα κατά πάσα πιθανότητα θα προτιμήσεις να διατηρήσεις τη σιωπή σου και είναι απόλυτα δικαιολογημένο.

Alex Art

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: "Αν ακούς..."

Αν ακούς...

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο οι φωνές σιώπησαν στα τείχη, και ο θρήνος έγινε βουβός πόνος. Δεν χωρά εξήγηση για ότι ζούμε, ούτε λέξη δεν μπορείς να προφέρεις βουβός πόνος. Δεν χωρά εξήγηση για ότι ζούμε, ούτε λέξη δεν μπορείς να προφέρεις για τον τόπο αυτό που κραδαίνει ανθρώπινες στάχτες και τις συντηρεί με ψίχουλα πνεύματος και οκάδες αυταρέσκειας και ανήθικης υποταγής στο «εγώ». Τα τείχη σιώπησαν ξανά λέω…και κανείς δεν φαίνεται να κάνει κάτι γι αυτό. 

Η επιστήμη προχωρά και ο θάνατος απομακρύνεται κατά πολλά έτη, ο μέσος όρος αγγίζει τα 85 χρόνια, παρόλα αυτά θερίζει ο θάνατος των ψυχών από τα μόλις 5 έτη ζωής, οξύμωρο δεν νομίζετε; Ποια είναι η αξία της ζωής αν όχι το πνεύμα. Αυτό είναι που συντηρεί και γνωρίζει τον τρόπο της λογικής και της συναισθηματικής λογικής. Είναι αυτό που δημιουργεί πολιτισμό και ηθικούς νόμους ζωής. Η τέχνη είναι μία οδός του πνεύματος, ίσως από τις πιο σημαντικές. Τα τελευταία όμως χρόνια δεν ξέρουμε πώς να προσδιορίσουμε καλά καλά την τέχνη, τι ορίζουμε ως τέχνη στο μυαλό μας; 

Ο φόβος μου είναι πως μέσα στη τέχνη βρέθηκε το συγχωροχάρτι για κάθε είδους διαστροφή. Όλα αποτελούν τέχνη, και η τέχνη είναι εκείνη που αποτελεί το εκτός ορίων αγαθό. Τι μας οδήγησε εκεί, ποιες διαφορές στη σκέψη; Και όχι μην βιαστείτε να πείτε πως η διαφορετικότητα είναι διαστροφή, καμία σχέση. Η διαστροφή ξεκινά από ένα «εγώ» γιγαντιαίο που αναβλύζει μίσος για τον άνθρωπο του «εμείς». Η τέχνη από τα κόμικς ως τον κινηματογράφο, από την ζωγραφική ως την ποίηση τείνει να αδιαφορεί για την ποιότητα, για τον διάλογο, την εκπαίδευση, οδηγείτε στην ποσότητα, το εφήμερο και έτσι αναλώνει γενιές και γενιές σε ανούσια πράγματα. Χρειάζεται επιτέλους να μιλήσουμε μεταξύ μας, να βρούμε το διάλογο, τα βήματα για τα δικά μας όνειρα, το πάθος για την τέχνη που προκαλεί τη γέννηση των αξιών και του πολιτισμού. Χρειάζεται ανθρώπους να επενδύσουν επιτέλους εκεί που υπάρχει ο αληθινός πλούτος, στην ψυχή. Αν με ακούς, και αισθάνεσαι έστω και λίγα από αυτά, γνωρίζεις μέσα σου πως δεν είσαι μόνος και πως το χαμόγελο, το όνειρο είναι τα αγαθά με τα οποία τρέφεις αυτό το οποίο ονομάζεις «ψυχή»… 

Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας

Σύγχρονος Μικρός Πρίγκιπας: " Ο Εκλεκτός "

 Ο Εκλεκτός

«Μια φορά κι έναν καιρό…», αυτές ήταν οι πιο τρυφερές λέξεις που στιγμάτισαν τις ωραιότερες στιγμές της παιδικής μου ηλικίας. Το παραμύθι πάντα με μάγευε, ο κόσμος του έδειχνε μαγικός και αποκλειστικά διδακτικός. Θυμάμαι να αγρυπνώ στην αγκαλιά της μητέρας, και να αποκοιμίζω δειλά τα όνειρά μου να γίνω μεγάλος, γιατί έπρεπε… έπρεπε να μείνω μικρός με νύχια και με δόντια, οι μεγάλοι βλέπεις δεν πιστεύουν στα παραμύθια. Κάτι τους πιάνει στην εφηβεία και ξεχνούν πως είναι να είσαι μικρός, πολλοί μάλιστα το θεωρούν και προσβολή να τους αποκαλούν έτσι. 

Κι όμως ως μικρός είχες αυτό το τέλειο συναίσθημα ότι «εσύ θα γίνεις μεγάλος», και τελικά καταλήγεις ένας υπηρέτης του μεγέθους. Μακριά πια από την αγκαλιά της μητέρας, την αφοπλιστική αθωότητα των παραμυθιών, εσύ χτίζεις αυτό το οποίο σε «μεγαλώνει» και σε «μεγαλώνει» χάνοντας ουσιαστικά τα όρια της δικής σου ψυχής, ζώντας με τα στενά πλαίσια της λογικής και του εγωκεντρισμού. Εγωκεντρισμός; Αστεία λέξη! Μικρός ούτε που θα μπορούσες να την συλλαβίσεις… Τότε ενδιαφερόσουν για την αληθινή ύπαρξη του χρόνου και την έκρυβες με ευλάβεια μέσα σε δύο συλλαβές και αυτές σίγουρα μπορούσες να τις φωνάξεις ως τον ουρανό, «ΤΩ- ΡΑ»! Τη υπέροχη λέξη, ήταν λες και προφέροντας την μπορούσες να πραγματοποιήσεις τα πάντα, μικρός μπορούσες να πραγματοποιήσεις τα πάντα, τίποτα δεν ήταν ψεύτικο μπροστά στην αλήθεια της ψυχής σου, στην ανάγκη σου για το ιερό «παιχνίδι». 

Τελικά αν το σκεφτώ από την παιδική μου ηλικία πήρα πολλά, πολλά μαθήματα και αυτό που από τότε μέχρι σήμερα κρατώ, είναι πως δεν υπάρχουν κανόνες. Φοβάμαι που το λέω κιόλας… Α! Να και άλλο ένα κοινό, ο φόβος. Εκείνος που τελικά καταλαβαίνεις πως έχει τη δύναμη να μεγαλώνει το ίδιο με εσένα, πλάι σε εσένα, σαν σκιά σου ένα πράγμα… Κοιτάξτε να δείτε τώρα που τρέχει ο νους μου, σε κάτι εκφράσεις του τόπου μου, άκουγα που λέτε μικρός «τον πάτησε ο ίσκιος του» και ούτε που καταλάβαινα τι έλεγαν, βασικά δεν ήξερα πως γίνεται να πατήσεις τη σκιά, γιατί το προσπάθησα ξέρετε μετά από αυτό, αλλά τίποτα! Τελικά η σκιά μας είναι ο ίδιος μας ο φόβος, ο φόβος που μεγαλώνει το ίδιο με εμάς… 

Όχι δεν θέλω να σας βλάψω με τις λέξεις, δεν θέλω να φοβηθείτε! Θέλω απλά να σας πω να μεγαλώσετε…μικραίνοντας! Να αγαπήσετε τον εκλεκτό της ζωής στον καθρέφτη σας, μα και στα μάτια σας, ο οποίος κρύβεται και στο Εγώ, Εσύ, Αυτός, Εμείς…

Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας